FILM
Een bont gezelschap van linkse intellectuelen in Franstalig Canada komt na bijna twintig jaar weer bij elkaar wanneer één van hen, de gulle, Bourgondische professor Remy terminaal ziek blijkt te zijn. Het idealisme van hun generatie is inmiddels grotendeels verdwenen, de idealen van toen nog nauwelijks verenigbaar met de wereld van nu. De diepe emotionele band van vroeger heeft echter de tand des tijd doorstaan. Oude vrienden en vriendinnen, ex-minnaressen, een in Londen werkende yuppie zoon, allen trachten ze Remy zo goed en zo kwaad mogelijk bij te staan tijdens zijn laatste dagen.

Met Les Invasions Barbares draaide Arcand het vervolg op zijn film Le Déclin De L'Empire Américain uit 1986. In deze film komen vier hoogleraren en hun gasten samen op een diner om er te praten over het universitaire milieu, seks, zichzelf. Zeventien jaar later brengt de regisseur dezelfde personages (vertolkt door dezelfde acteurs als indertijd) samen aan het sterfbed van één van hen.

Les Invasions Barbares is een film die werd overstelpt met prijzen: de Oscar voor "best foreign language film" (2004), beste actrice en beste screenplay (Cannes 2003), de César voor beste film, beste regisseur en beste scenario (2004)... de lijst gaat nog wel een eindje door. Met de beste wil van de wereld kunnen wij niet begrijpen wat deze film in de ogen van veel gevestigde filmcritici en juryleden van filmfestivals allerhande zo bijzonder, zo fantastisch maakt. Les Invasions Barbares is wel degelijk een redelijk genietbare film maar zeker geen absolute klassieker in wording, daarvoor mist het verhaal toch wel de nodige originaliteit. Noem het heiligschennis maar wellicht zijn de scenaristen van kutsoaps als Familie en aanverwanten op een begenadigde dag in staat om een soortgelijk scenario neer te pennen. Ondanks het niet bijster originele verhaal wisten wij Les Invasions Barbares voornamelijk door het sterke acteerwerk toch grotendeels te smaken. Regisseur Denys Arcand deed voor deze film voornamelijk beroep op (buiten Canada onbekende) Canadese acteurs. Afgaande op de geleverde prestaties lijkt voor een aantal van hen zeker nog een mooie carrière in het verschiet te liggen. Vooral hoofdrolspeler Rémy Girard is sterk als de cynische, terminale kankerpatiënt Remy. Wellicht de bekendste naam (of beter het bekendste gezicht) uit de cast is Roy Dupuis die een aantal jaren geleden te zien was aan de zijde van Peta Wilson in de tv-serie La Femme Nikita. Op een gegeven ogenblik vreesden wij Hugo (u weet wel, de besnorde helft van het olijke duo Nicole en Hugo) te zien opduiken maar gelukkig betrof het hier de acteur Yves Jacques. Op bepaalde momenten weet Les Invasions Barbares de kijkers te raken, te ontroeren om hen enkele minuten later te laten rillen bij de gedachte dat zij naar één of andere slechte soap aan het kijken zijn. De film wordt alvast niet geholpen door een groot aantal irritante personages. Om toch even in de medische sfeer te blijven: personages die wat ons betreft zo snel mogelijk collectief ten prooi mochten vallen aan één of ander gruwelijk virus (ons gedachten dwalen nu even af naar Cabin Fever), dan konden ze trouwens allemaal samen bij Rémy op zijn privé ziekenhuisverdieping gaan liggen, ambiance verzekerd!

BEELD EN GELUID
Zoals (bijna) steeds kreeg deze Paradiso release een voortreffelijke transfer. Het (2.35:1) beeld is vrij van grain of printbeschadigingen. De scherpte en het contrast zijn erg goed. Koele, klinische scènes (ziekenhuis) worden afgewisseld met warmere scènes (buitenshuis). Dat Les Invasions Barbares geen film (dvd) is om uw home cinema systeem mee te demonstreren had u wellicht al geraden. Naast de glashelder klinkende dialogen heeft de track een goeie spreiding van de achtergrondgeluiden (denken we maar aan de beginscène in het ziekenhuis met de verpleegster die door de gangen wandelt)

EXTRA'S
Trailers voor Les Invasions Barbares, 21 Grams, Strayed en Casa De Los Babys.

CONCLUSIE
Sterke acteerprestaties, een snuifje cynische zwarte humor en de soms bijtende kritiek op het Canadese gezondheidssysteem kunnen niet verdoezelen dat Les Invasions Barbares bij momenten balanceert op de grens van plat sentimentalisme. Wie zich enkel laat (mis)leiden door de vele prijzen die deze film heeft gewonnen zou wel eens van een kale reis kunnen thuiskomen.