FILM
Twee deserterende soldaten proberen de weg naar huis te vinden na een desastreuze veldslag. Ze hadden als arme boeren de ploeg voor het geweer ingeruild in de hoop fortuin te maken, maar dat is geen succes geworden. Tijdens het maken van een vuurtje ontdekken ze een holle boomtak met een staaf goud erin. Aan het stempel herkennen ze het kenteken van hun eigen verslagen stam. De goudschat moet dus in de buurt zijn. Koortsachtig beginnen ze een zoekactie en komen generaal Rokurota Makabe (Toshiro Mifune) tegen die dezelfde intenties blijkt te hebben, maar die hun niet vertelt dat hij de prinses van de stam onder zijn hoede heeft genomen om haar door vijandelijk gebied naar huis te brengen.

The Hidden Fortress is een pure avonturenfilm. In tegenstelling tot zijn ander werk probeert Akira Kurosawa ons voor een keer niet te confronteren met een sociaal of maatschappelijk onderwerp; er is ook geen sprake van een ideologische onderstroom, een politieke boodschap of een morele confrontatie. Hier is sprake van louter entertainment: kleine en grotere oorlogen, man-tegen-man-gevechten, spanning, humor, het zit er allemaal in. Toshiro Mifune, de steracteur van Akira Kurosawa, schittert als de held, de hondstrouwe, maar vooral de moedige generaal die alles in het werk stelt om het voortbestaan van het koningshuis te garanderen tegen de kuiperijen, de domheid en de hebzucht van twee clowneske boertjes in.

Kurosawa liet zich bij het maken van deze film inspireren door The Searchers van de Amerikaanse regisseur John Ford (1956). Het acteren is net als in de andere Kurosawa-films uit de jaren vijftig overdreven en doet denken aan de gekunstelde, theaterachtige manier van bewegen en gesticuleren uit de periode van de stomme film en/of het Japans theater. Sommige fragmenten zijn daardoor gedateerd en de humor van de twee boeren geeft alleen aanleiding tot een glimlach, geen bulderende lachbui.

De muziek van Masaru Sato is zoals dat meestal het geval is bij Kurosawa apart: heel weinig klassieke muziek deze keer en vooral veel staccatogeluiden die nog nauwelijks te herkennen zijn als muziek, maar eerder als geluid, gerucht, lawaai met metaalachtige klanken van koper en veel lichtere aanzetten van strijkers: de muziek niet als sfeerscheppend, maar als accentuerend element in de gewapende confrontaties, het gevaar langs de grens, de tweemansgevechten. De spaarzame massascènes aan het begin van de film zijn indrukwekkend met hun beweging en snelheid, maar ook door de soundtrack die de paniek en het gevaar heel direct onderstreept en in de verf zet.

BEELD EN GELUID
The Hidden Fortress is een film uit de late jaren vijftig. Hij is opgenomen in zwart-wit en de kwaliteit van de filmpellicule is verbazingwekkend goed. De reparatie van het origineel is fantastisch geslaagd en meer dan in oudere films van Kurosawa is het contrast tussen licht en donker goed bewaard.
Het geluid is niet indrukwekkend op een monospooropname, maar de klank is minder hol dan op oudere films en de muziek heeft door een digitale bewerking toch een acceptabel niveau weten te bereiken.

EXTRA’S
Geen.

CONCLUSIE
Akira Kurosawa levert met The Hidden Fortress een mooie, interessante en zelfs voor onze hedendaagse normen een bekijkbare en genietbare film af. De regisseur bewijst dat hij in staat is om een onderhoudend avontuur te maken met een geloofwaardige inhoud, decor en kostumering helemaal in Japanse sfeer en toch zo westers en dus herkenbaar voor ons. Ten zeerste aanbevolen.

The Hidden Fortress is één van de vier titels in de Akira Kurosawa Box 2.