FILM
Zowel in het werkelijke leven als in de film begint deze film twee jaar verder in het leven van Peter Parker (Tobey Maguire), na de gebeurtenissen uit de eerste Spiderman-film. Peter zit nu op de universiteit, waar hij fysica studeert, en heeft het, nog erger dan de eerste film, moeilijk om de touwtjes aan elkaar te knopen. Naast een opeenvolging van catastrofaal aflopende jobs en een poging tot studeren is het immers nog altijd zijn morele taak om als zijn alter ego Spiderman de wereld te behoeden van allerlei onheil. Af en toe verdient hij een zakcentje bij als de huisportretfotograaf van Spidey, wat hem bij de Daily Bugle van J. Jonah Jameson (J.K. Simmons) af en toe een schnabbel oplevert. Jameson is in zijn krant echter nog steeds zijn persoonlijke vendetta aan het voeren tegen de gemaskerde kruisvaarder, waardoor de meningen over Spiderman bij de publieke opinie op zijn zachtst gezegd verdeeld zijn. Nodeloos om te zeggen schieten de belangrijke dingen des levens hem voorbij, zoals interesse voor het andere geslacht. Zijn jeugdliefde Mary Jane (Kirsten Dunst) is het beu om maar te blijven wachten tot Peter zijn gevoelens aan haar bekent, en zijn constante afwezigheid, zowel fysiek als mentaal, maakt de zaak er niet makkelijker op. Als ze uiteindelijk aankondigt dat ze zich verloofd heeft met John Jameson (Daniel Gillies), de zoon van, geraakt Parker zelfs in een diepe persoonlijke crisis verwikkeld, waarbij zijn spider-senses het op de cruciale momenten laten afweten.



Parker speelt ernstig met het idee om zijn kap over de haag te smijten en de misère van de wereld te laten voor wat het is. Er staat de wereld echter een bedreiging van formaat te wachten: de goedbedoelende (dat zijn ze in het begin allemaal) doctor Otto Octavius (Alfred Molina) experimenteert met een vorm van kernfusie die economisch rendabel zou moeten zijn. Het cruciale experiment voor de ogen van de verzamelde pers loopt echter mis, en buiten het feit dat zijn vrouw Rosie (Donna Murphy) er het leven bij inschiet, versmelten de tentakelarmen die Octavius in staat stellen om de gevaarlijke tritium-brandstof te manipuleren, met zijn ruggengraat, en transformeren hem tot de gevaarlijke gek Doctor Octopus. Doc Ock wil desnoods over lijken gaan om zijn levensgevaarlijke experimenten voort te zetten, en om zijn onderzoek te bekostigen haalt hij een bank leeg. Peters voormalige boezemvriend Harry Osborn (James Franco), die bij de mislukte experimenten van Octavius zijn kapitaal is kwijtgespeeld, wordt noodgedwongen een objectieve bondgenoot van Doc Ock: in ruil voor de kostbare tritium vraagt hij aan Octavius om Spiderman aan hem uit te leveren, tegen wie hij nog steeds een wrok koestert omdat die zijn vader, Norman Osborn alias de Green Goblin, heeft gedood.



Horrorregisseurs als Sam Raimi zijn blijkbaar beter dan gemiddeld in staat om grote spektakelprojecten tot een goed einde te brengen. Peter Jackson bewees dit al met Lord Of The Rings, en ook voor Raimi slaat met deze Spiderman 2 de bliksem tweemaal op dezelfde plaats in. Het grote voordeel is uiteraard dat de voornaamste karakterontwikkeling al in de eerste film is gebeurd, en het trio Maguire-Dunst-Franco intussen hun rollen al zodanig goed onder de knie heeft dat ze elk hun personages net die extra dimensie mee kunnen geven om de sequel boeiend te houden. De succesformule is dat de kijker mee sympathiseert met de hero with a flaw: Peter Parker wordt uit elkaar gerukt door zijn burgerzin én een schuldcomplex omdat hij door zijn nalatigheid verantwoordelijk was voor de dood van zijn oom Ben. Hij is nog steeds niet in het reine met zijn verleden, want hij is er in die twee jaar nog altijd niet toegekomen om de waarheid hierover aan tante May te vertellen. May zit zelf nog veel dieper in de geldproblemen als Peter zelf, wanneer ze haar rekeningen niet langer kan betalen en gedwongen wordt het huisje te verkopen waarin ze zoveel herinneringen aan haar Ben heeft. En dan de flaw: Peters zwakke plek is nog steeds MJ - de overigens verrukkelijk in beeld gebrachte Kirsten Dunst. Peters verantwoordelijkheidszin reikt zelfs zover dat hij de liefde van zijn leven moet weerstaan, omdat ze als "het lief van" mogelijk een doelwit kan worden voor zijn vijanden. MJ is in het begin van de film blijkbaar nog bereid om even om haar schouder te kijken, om te zien of Peter haar volgt, maar zijn schijnbare verstrooidheid - in werkelijkheid veroorzaakt door de verschillende interventies die hij moet verrichten als zijne gemaskerdheid - staat de liefde in de weg.



Een banale karakterschets die leest als een stationsromannetje, en toch geraakt Sam Raimi er ruimschoots mee weg. Aan wat ligt dat? Aan de herkenbaarheid zal het waarschijnlijk niet liggen, want het superhelden-dilemma dat Peter Parker voorgeschoteld krijgt is niet iets wat wij alle dagen meemaken. Wat de zaak wel enorm helpt is dat er op het scherm een enorm seksueel geladen chemie borrelt tussen Peter en Mary Jane, waar de vonken zo met elk woord dialoog afspringen. Omdat je als kijker toch hoopt dat het uiteindelijk goed komt tussen dit droomkoppel, wekt Peters klunzigheid mateloos veel sympathie op. Daarbij komt nog dat Raimi om een erg subtiele wijze zijn eigen film relativeert: de openingsscène, waarin Spiderman zijn bijzondere gaven benut om pizza's te leveren binnen het half uur, zet al onmiddelijk de juiste toon, en die wordt de hele film lang aangehouden. Niet dat het avontuurlijke element daarmee verdrongen wordt; integendeel. Spiderman 2 is mogelijk nog spectaculairder en luidruchtiger dan zijn voorganger, en Spidey gaat een paar keer zwaar fysiek Doc Ock te lijf, wat de cue vormt voor enkele bijzonder goed gechoreografeerde vechtscènes. Zelfs Octavius is niet zomaar een plain evil vilain, maar heeft een zeer menselijke kant die maar aangetast wordt door het kwaad na een trauma dat het mislukte experiment én de daaruit volgende dood van zijn vrouw op hem heeft, maar die in een zeldzaam ogenblik van helderheid in zijn waanzin toch nog op zoek is naar boetedoening voor zijn wandaden. Alfred Molina is overigens zonder discussie de geknipte acteur om aan de gekke geleerde gestalte te geven. De relatie tussen de diverse hoofdpersonages wordt door de resem dubbele identiteiten nog eens extra uitgediept: Peter Parker is een oprecht bewonderaar van Octavius' werk, en heeft het daarom extra moeilijk om uiteindelijk de handschoen tegen hem op te nemen. Het is pas nadat hij achtereenvolgens Aunt May en - wat had U gedacht? - zijn geliefde Mary Jane in gevaar worden gebracht, dat hij uiteindelijk geen andere keuze meer heeft dan hem trachten uit te schakelen. Wat hem niet alleen fysiek, maar ook mentaal moeite kost, en dat aspect weet Tobey Maguire aan zijn karakter wel mee te geven.



Het enige échte slechte karakter is Harry Osborn, zoals de axioma's van de superheldenfilm het voorschrijft in tempore non suspecto de beste vriend van Peter Parker. Hij blijft loyaal aan hun vriendschap, alhoewel hij verbitterd is over het feit dat Peter de identiteit van de vermeende moordenaar van Harry's vader - Spiderman dus - niet wil prijsgeven. Met hem gaat het van kwaad naar erger, en zelfs al wordt hij door Doc Ock bedreigd, hij is zélf degene die de fatale stap neemt en Doc Ock datgene belooft waar hij naar verlangt, in ruil voor een persoonlijke wraakoefening. De afloop hiervan is overigens een kanjer van een open einde voor een derde episode in de Spiderman-saga. Net als Bryan Singer in zijn X-Men reeks heeft gedaan, is Raimi niet te beroerd om zijn karakters in de film mee te laten evolueren, en als brug naar de volgende film toe alle stukken van het schaakbord te halen en te herarrangeren. Raimi heeft een goed gevoel voor timing, is een meeslepende verteller én heeft een goed oog voor het visuele aspect, hetgeen zich zowel vertaalt in de prachtige futuristische decors als in het bijzonder goeie camerawerk, met veelvuldig gebruik van aparte perspectieven en slow motion-sequenties, waarbij de fameuze scène uit de trailer, waarin Doc Ock een wagen door de voorruit katapulteert, net op het moment dat Peter en Mary Jane net op het punt staan elkaar te kussen, exemplarisch is.

Samengevat: als de Spiderman-franchise commerciële pulp is - wat allicht ook zo bedoeld is - dan is het toch die van het A-merk. De cast van het eerste deel gaat voluit voor deze sequel, alhoewel Kirsten Dunst in vergelijking met de eerste film qua bijscholing eigenlijk alleen maar een cursus gillen in het openbaar heeft moeten volgen. Maar dat zal ons nu eens worst wezen, zie!



BEELD EN GELUID
Columbia Tristar blijft ons alsmaar trakteren op blockbusters met uitstekende beeld-en geluidskwaliteit, en in tegenstelling tot vele andere van hun releases is bij deze Spiderman 2 de initiele aanschafprijs redelijk gehouden, zodat U veel waar voor uw geld krijgt. Alles begint of eindigt natuurlijk bij de technische kwaliteit van de film, en wat dat betreft zijn we weeral verheugd dat we goede punten mogen uitdelen. Het beeld is loepzuiver en uitermate geschikt om op grotere televisies of projectieschermen als demonstratie te dienen. De bijzonder schaarse fouten bij de vele dynamische scènes, wanneer Spidey tussen de gebouwen aan het slingeren is, tekenen de hoge bitrate. Het is met deze disc volop genieten van de bijzonder goede scherpte, die te merken is in de slow-motionscènes waarin bijvoorbeeld de ruit van het café wordt verbrijzeld, alsook in de mooi zichtbare details in allerlei technische snufjes, zoals de tentakelarmen van Doctor Octopus. De natuurlijke manier waarop deze bewegen, ondanks het feit dat deze grotendeels in CGI zijn uitgevoerd, onderstreept alleen maar het goede karakter van het beeld. Het contrast is enorm goed, en de kleuren zijn helemaal on the spot, noch over-, noch ondergesatureerd, wat niet wegneemt dat Raimi al eens een kleurfiltertje voor zijn lens durft plaatsen om bepaalde effecten te bereiken. We denken hierbij concreet aan de ziekenhuis-annex-kettingzaagscène, waarbij de blauwe overtoon het geheel even een trekje van een campy B-slasherfilm geeft. Het enige wat ons weerhoudt om een tien voor beeld te geven zijn een paar kleine artefacts en hier en daar een hint van edge enhancement, vooral in de scènes met veel computergegenereerde effecten.



Waar we wel een maximale score voor kunnen uitdelen is voor de briljante geluidsscore, en dit ondanks het feit dat de DTS-track blijkbaar gereserveerd blijft voor de superbit-versie. Er zit al enorm rijk detail in het sounddesign vanaf de eerste scène, waarbij je ondergedompeld wordt in een geluidslandschap van stadsrumoer allerlei. Het échte betere werk vind je natuurlijk in de opeenstapeling van actiescènes terug, en hierbij wordt in de achterkanalen zeer efficiënt van de éne naar de andere kant gepand. Veruit de meest spectaculaire scène, die uitstekend is om je home theatre mee te testen, is natuurlijk de confrontatie tussen Spidey en Doc Ock op het treinstel, maar feitelijk is er op deze Engelse Dolby Digital 5.1-track geen enkel moment van zwakte te bespeuren. Ook de soundtrack van Danny Elfman, die erg voortborduurt op de muzikale thema's uit de eerste film, maken van deze film één meeslepende ervaring. Naast een Dolby Digital 5.1-track en een Dolby Surround 2.0-track is er ook een tweede 2.0-track aanwezig met audiodescriptief commentaar voor visueel gehandicapten - weliswaar uitsluitend in het Engels. Toch een mooi initiatief.



EXTRA'S
En als je er dan voor die prijs nog een deftig pakket aan extra's bij mag verwachten, dan is je rekening helemaal goed, en dat is bij deze disc zeker het geval. Disc 1 start met een verplicht opgelepelde trailer, een principe waar we niet van houden, maar aangezien het hier om de film Hellboy gaat, één van mijn persoonlijke favorieten van het afgelopen jaar, en aangezien een simpele druk op de menu-toets ons onmiddellijk brengt waar we moeten zijn, zullen we hier maar niet te zwaar aan tillen. We krijgen tenminste geen ellenlange trein met vermanende vingertjes-filmpjes over het feit dat we geen dvd's mogen kopiëren. In een aparte sectie vinden we overigens trailers terug voor SpiderMan 2 zelf, opnieuw Hellboy, verder Christmas with the Kranks, Seinfeld en voor de liefhebbers van spuuglelijke Japanse anime, Steamboy en Astroboy.

Twee commentaartracks sieren de eerste disc. De eerste track werd ingesproken door regisseur Sam Raimi, producenten Avi Arad en Grant Curtis, en Spidey zelve, Tobey Maguire. Deze track is zeer gevarieerd, en omvat onder meer de karakterontwikkeling, het filmen op locatie en een uitgebreide discussie waar men de tweede film in wilde doen onderscheiden van de eerste. Een film zoals deze smeekt natuurlijk om een tweede, meer technische commentaartrack, die ingesproken werd door een uitgebreide selectie aan medewerkers die onder meer de tentakels van Doc Ock, het stuntwerk en de CGI nader toelichten. Net als bij de eerste film kan je ook een Spidey Sense trivia track oproepen, die de kijker op geregelde tijdstippen voorziet van anekdotes over de film. Deze track is echter niet compatibel met ondertiteling.

Wat we ook nog op disc 1 terugvinden zijn vier web-i-sodes, korte featurettes van elk 1 tot 3 minuten, die voor de release van de film aan het spinnenminnend internetpubliek werden aangeboden. Hierin zien we onder meer behandeld: het design van de kostuums, het karakter van J. Jonah Jameson, de romantische verwikkelingen tussen Peter en Mary Jane, en een ongelofelijke hoop nerds eerste klas die op een comics convention bijna tot een spontaan orgasme worden gebracht door een guest appearance van Alfred Molina. Een videoclip van het nummer "Ordinary" door Train besluit de extra's op disc 1.



Disc 2 dan. Er zijn documentaires en documentaires. De eerste soort is een samenraapsel van filmfragmenten en promotionele praat, die alleen maar moet dienen als voorgekauwde merchandise om in filmpreview-magazines te tonen. Dan is er nog de tweede soort, die een oprechte kijk in de diepte verschaft over de ideeën achter de film, de diverse aspecten van het verhaal en een uitgebreide uitleg over de gebruikte filmtechnieken. Met zijn 126 minuten voldoet de documentaire "Making The Amazing" ruimschoots aan de tweede definitie, en kwalitatief benadert deze in twaalf onderdelen verdeelde documentaire bijna de intussen al legendarische kwaliteit van de Star Wars Trilogymaking of-documentaire. Alles, maar dan ook alles wat je ook maar zou willen weten over deze film, wordt tot op de draad uitgelegd: de visuele effecten, de kostuums, de montage, de muziek, noem maar op. Als dat nog niet genoeg was, dan zijn er nog altijd een drietal kortere featurettes die nog eens specifieke personages uit de film nader belichten. "Hero In Crisis" (15 min.) gaat over de morele dilemma's waarmee Peter Parker in deze film te maken krijgt, "Ock-Umentary: Eight Arms To Hold You" (22 min.) beklemtoont hoe men heeft geprobeerd om Doctor Octavius zowel een menselijk als een verdorven kantje mee te geven, en "Interwoven: The Women Of Spider-Man" (15 min.) geeft ons - spijtig genoeg niet letterlijk - inzage in de vrouwelijke personages uit de film.

Vervolgens worden we getrakteerd op een extra multi angle-featurette, "Enter The Web", waarin we een breakdown van om en bij het kwartier uit verschillende camerastandpunten krijgen van de grootse finale. De aangekondigde gallerij bevat geen posters of filmfoto's, maar wel de reeks schilderijen die speciaal voor deze film zijn gemaakt en die gebruikt worden in de openingsgeneriek van de film. Schilder Alex Ross vertelt door middel van enkele beelden hierin in een notendop het verhaal van de eerste film. Om af te sluiten krijgen we nog enkele korte promofilmpjes voor de op Spiderman 2 gebaseerde videospelletjes, een weblink die onder meer toelaat om af te tellen tot de derde film, en voor wie het dan nog allemaal niet genoeg was, nog (minstens) 2 easter eggs.



CONCLUSIE
Wie van superheldenfilms houdt, kan eenvoudigweg niet om deze Spiderman 2 heen. Een sequel is vaak minder overtuigend dan het origineel, maar dat is bij deze film regisseur Raimi dan toch aardig gelukt. De extra's zijn om van te snoepen, en beeld- en vooral geluidskwaliteit zijn bangelijk goed. Een top-dvd status is dan ook meer dan verdiend.