HISTORIEK
18 mei 1980 staat in het collectieve geheugen van de Joy Division-fans gegrift als de datum waarop de briljante maar helaas mentaal instabiele songwriter Ian Curtis zichzelf van het leven benam. Met slechts één album verschenen en een tweede in voorbereiding had de band een zekere reputatie opgebouwd in de Manchester-scene. De drie overblijvende leden, Bernard Sumner, Peter Hook en Stephen Morris, besloten onder een andere naam verder te gaan, trokken een nieuw bandlid aan (keybord-speelster Gillian Gilbert) en zo werd New Order geboren. Vanaf het begin besloten ze om hun carrière op eigen verdienste op te bouwen en niet te teren op de erfenis van Curtis. Waar de eerste paar maxi-singles zoals Ceremony nog deel uitmaakten van het rouwproces, volgde toch in 1981 het eerste volwaardige album, Movement. New Order was bovendien in die periode verbonden aan het legendarische Factory-label, wat bekent dat de uitgave van de (maxi)singles niet noodzakelijk afhing van de albums, hetgeen menig verzamelaar waaronder ondergetekende tot wanhoop heeft gedreven. Het eerste grote succes van New Order was Blue Monday in 1983, maar de track is op het album van datzelfde jaar, Power, Corruption and Lies niet terug te vinden. Na de studio-albums Low-Life (1985) en Brotherhood (1986) was het tijd voor een eerste retrospectieve. Die kwam er in de vorm van het verzamelalbum Substance 1987, uitsluitend bestaande uit 12 inch-versies van singles, en voorzien van een tweede cd met b-kantjes en rariteiten. Na een remix van Blue Monday in 1988 en het laatste Factory-album Technique (1989) - volgens mijn mening één van de schitterendste albums die ze ooit hebben afgeleverd - werd het akelig stil rond de groep. Regelmatig circuleerden er geruchten dat de band zou zijn gesplit. Ook werkten alle vier de leden aan hun eigen solo-projecten. Zanger Bernard Sumner nam Johnny Marr (ex-The Smiths) onder de arm, en samen leverden ze als Electronic drie schitterende albums af, Electronic, Raise The Pressure en Twisted Tenderness. Bassist Peter Hook hield het op bescheidenere projecten, zoals de gelegenheidsbands Revenge en Monaco, die het één respectievelijk twee albums uithielden. Stephen Morris en Gillian Gilbert, intussen getrouwd, brachten onder de zeer origineel gevonden naam The Other Two het smaakvolle The Other Two & You uit.



In 1993 verrees de band terug uit zijn assen, intussen op een ander platenlabel (Warner), met hun album Republic. Singles als Regret en World kenden een bescheiden succes, en de band begon tussen 1998 en 2002 zowaar weer te touren. Persoonlijk sloeg echter het noodlot toe: de gehandicapte dochter van Gillian en Stephen vergde zoveel zorgen dat Gillian officieus de band verliet; met zijn drieën brachten de rest van de band in 2001 Get Ready uit, en schreven ook een - naar goeie gewoonte niet op het album terug te vinden - single Here To Stay voor de soundtrack van 24 Hour Party People, een documentaire over de muziekscène van Manchester waar ze zelf zoveel aan hebben bijgedragen.

CONCERT
Maar anno 2002 is er bij New Order iets veranderd. Alhoewel ze een imposante carrière achter de rug hebben en hun albums telkens bij de critici gretig ingang vinden, hebben ze sinds 1998 het moratorium op de oude Joy Division-songs opgezegd. Nu ze niet meer te bewijzen hebben dat ze er op eigen kracht hebben kunnen geraken, is het tijd om oude sings zoals Transmission, She's Lost Control en natuurlijk Love Will Tear Us Apart opnieuw van onder het stof te halen. De erfenis van Ian Curtis wordt eer aangedaan, en bijvoorbeeld door op dit concert nog maar de tweede publieke opvoering van Digital te geven, tonen ze dat Curtis' nalatenschap meer dan twintig jaar later nog genoeg stof tot optreden geeft. Bernard Sumner heeft de vocalen van Curtis op zich genomen, en het concert is een bizarre, onuitgegeven mengeling van vijfentwintig jaar Joy Division/New Order, waarbij de oude songs zoals Atmosphere afgewisseld worden door recenter puur New Order werk zoals Regret, 60 MPH en Crystal. Jammer genoeg gaat dit een beetje ten koste van de songs uit de jaren '80-periode. Akkoord, Blue Monday en True Faith staan op de setlist, maar uit albums als Technique staat er geen enkel nummer in de setlist. Eigenlijk is het een luxeprobleem, want na 25 jaar is de keuzemogelijkheid indrukwekkend geworden. De vroeger zo publiekschuwe band heeft bovendien niet alleen vrede gevonden met de Joy Division-erfenis die ze willens nillens meedragen, ook live hebben ze schijnbaar de middenweg gevonden tussen de electronica waar hun studio-albums van bol staan en het meer akoestische aspect.



Op 9 juni 2002 regende het in Finsbury Park, Londen, pijpestelen, en op de achterste rijen is het veld herschapen in één grote modderpoel. Bernard Sumner verontschuldigt zich bij het begin voor de regen, en dankt het publiek uitvoerig dat ze naast de neerslag ook het gejammer van de band komen verdragen - een beetje cynische humor is de band nooit vreemd geweest. Hun line-up is voor de gelegenheid aangevuld met Phil Cunningham op de toetsen/gitaar en Dawn Zee als vocale versterking. De goden van weleer zijn ter aarde neergedaald, en ze hebben er plezier in ook. Vooral de zeer bekwame bassist Peter Hook loopt constant het publiek te plagen, en speelt zonder de minste moeite zijn dominerende baslijnen in een houding waar normale mensen minstens een dubbele hernia aan overhouden. Maar het is vooral het gebrek aan schroom waarmee New Order - eindelijk - ook het Joy Division-repertorium ten gehore brengt, die respect afdwingt. Ze laten bovendien nu een nieuwe generatie kennismaken met Ian Curtis' erfenis, want een deel van het publiek was stellig in 1980 nog niet eens geboren.

TRACKLIST
1. Crystal
2. Transmission
3. Regret
4. Ceremony
5. 60 MPH
6. Atmosphere
7. Brutal
8. Close range
9. She's lost control
10. Bizarre love triangle
11. True faith
12. Temptation
13. Love will tear us apart
14. Digital
15. Blue Monday
16. Your silent face



BEELD EN GELUID
Keuze is er tussen drie verschillende audiotracks. De DTS-track is imposant en ruimtelijk, maar zeker tijdens pakweg de eerste drie nummers ontbreekt er wat evenwicht. Vooral wanneer het publiek te horen is door de achterkanalen, wordt de muziek wat overstelpt en de teksten wat onverstaanbaar. De Dolby Digital 5.1-track klinkt een beetje evenwichtiger, maar ook wat meer teruggehouden. Zo klinken de baspartijen van Peter Hook een stuk minder door, en ook de electronica-knipseltjes zoals in Blue Monday verdwijnen meer de achtergrond in. De PCM-track tenslotte is één bedroevende, ongecontroleerde luidruchtige warboel zonder nuance. De beeldkwaliteit is redelijk goed; enerzijds heb je bij een concert onvermijdelijk allelei metalen voorwerpen die voor aliasing kunnen zorgen, maar ruis is niet aanwezig en de compressie op deze schijf is echt wel goed, zonder dat het detail daardoor vervaagt. Wat vooral een pluspunt is, zijn de puntgave kleuren; New Order is er de band niet naar om hun stage performance te laten verbleken door een overdreven lichtshow, en dat loont voor een dvd-transfer.

EXTRA'S
In de documentaire "Earlier In The Day" krijgen we 3 minuten van de voorbereidingen te zien: podiumopbouw, soudchecks, het publiek dat arriveert en diens meer. De documentaire "New Order 9802" is met 14 minuten iets substantiëler, en naast stukjes interview met Bernard Sumner die toelicht waarom ze de nummers van Joy Division terug zijn beginnen spelen, bevat het filmpje nog enkele andere concertfragmenten uit de periode 1998-2002, met behoorlijke fragmenten uit nog andere nummers dan in het hoofdconcert.



CONCLUSIE
New Order - 511 is een ietwat kort, maar dynamisch overzicht van één van Manchesters meest invloedrijke bands én een mooi eerbetoon aan wijlen Ian Curtis; door eerst op eigen kracht verder te gaan en nu pas het Joy Division-repertoire onder handen te nemen, kan je New Order bezwaarlijk beschuldigen van lijkenpikkerij.