WITSE - SEIZOEN 1
Bespreking door: Werner - Geplaatst op: 2005-01-07
REEKS
De wereld van de voornaam-loze commissaris Witse (Hubert Damen) stort in elkaar wanneer hij te weten komt dat zijn vrouw Doris (Chris Thys) al een jaar een verhouding heeft met met zijn baas Paul Keysers (Hans de Munter). Iedereen heeft de donderslag bij heldere hemel zien aankomen, behalve hijzelf. Samenwerking met Keysers op het parket van Brussel is niet langer mogelijk, en daarom wordt Witse "weggepromoveerd" naar het landelijke Halle in Vlaams-Brabant, waar hij onder de verantwoordelijkheid valt van hoofdcommissaris Ilse Van de Casteele (Tine van den Brande), door Witse zelf bedacht met de lieflijke troetelnaam "het ijskonijn". In een huurhuisje, omringd door bemoeizuchtige en nieuwsgierige buren (Sjarel Branckaerts, Marilou Mermans en een monumentaal goeie Alice Toen), moet de man zijn leven van nul af heropbouwen. Steun vindt hij bij zijn nieuwe adjunct, Dimitri Tersago (Wouter Hendrickx), een ambitieuze apothekerszoon, en een nieuwe sparring partner om zijn dagelijkse frustraties op uit te werken vindt hij in de inspecteur-van-de-ouwe-stempel Romain Van Deun (Daan Hugaert), die de parvenu Witse als directe competitie beschouwt. De echtscheiding van zijn vrouw werkt als een louteringsproces voor de cynische en zwartgallige inspecteur, die zich vol overgave op zijn werk stort, maar daarbij niet altijd netjes aan de juiste kant van de scheidingslijn van het toelaatbare blijft. De man is één vat opgekropte frustraties, die er altijd weer op het verkeerde moment uitgutsen, zeker wanneer hij een nieuwe liefde in zijn leven ontmoet, de psychologe Annemie Nachtegaele (Els Olaerts).
Laten we maar met de deur in huis vallen: Witse is goed. Zeer goed zelfs. Nu ja, alleszins beter dan het jaar na jaar meer bekakte Flikken, dat stilaan gevaarlijk in de buurt van het absolute nulpunt dreigt vast te vriezen. De acteurs weten allemaal gestalte te geven aan personages van vlees en bloed, met hun grote en kleinere kantjes, maar niemand in de cast komt daarbij aan de hielen van Hubert Damen. Al van bij Niet Voor Publicatie vonden we dat de man een eigen reeks moest krijgen, en met deze Witse is het dan eindelijk zover. Auteur/bedenker Ward Hulselmans, die ooit nog verantwoordelijk was voor het redelijk sublieme feuilleton Heterdaad had nochtans het detectivegenre afgezworen en met Stille Waters had de VRT hem een carte blance gegeven om eens artistiek zijn ding te mogen doen in blind vertrouwen. Maar voor deze Witse is een groot deel van de Heterdaad-ploeg terug opgetrommeld, behalve dan de acteurs, kwestie van eens met een schone lei te kunnen beginnen. Zijn wel terug van de partij: dramaturge Magda Neyrinck, die de reeks een beetje ernstiger élan geeft - dus hier geen stuntelige broekies van hulpagenten die mee parkeermeters mogen legen of zo - en componist Johan Hoogewijs, die een voortreffelijke minimalistische score heeft geschreven die geheel bij de reeks past als het muiltje van Assepoester.
Waar Hulselmans Stille Waters op het lijf van Jo De Meyere geschreven had, heeft hij voor Witse hetzelfde gedaan met Hubert Damen. De lovable loser die hij in dit feuilleton neerzet vertoont echter wel enorm veel gelijkenissen met Inspector Morse: het ontbreken van een voornaam, de cynische kijk op de zaken, het landelijkere district waarin de inspecteur werkzaam is - er zijn nog nooit zoveel moorden in het Pajottenland gepleegd als vorig jaar! - de minachting voor zijn superieuren, maar vooral het diepmenselijk medeleven met de slachtoffers en zijn onstopbare drang om de waarheid op te graven, al moet daar een kast vol lijken voor opengetrokken worden. Het opmerkelijkste verschil is dat Witse geen drankprobleem heeft, maar als buurvrouw Annie (Alice Toen) nog vaak de kriek laat aanrukken zal dat maar een kwestie van tijd zijn. Het iets minder opmerkelijke verschil is dat Morse geen biljarttafel in zijn living heeft staan. Hulselmans neemt zoals altijd zijn tijd om zijn verhaal te vertellen, mooi verweven met de dossiers die Witse op zijn bord voorgeschoteld krijgt, maar het regisseurstrio Vincent Rouffaer, Eric Taelman, Melinda Van Berlo verdient minstens evenveel krediet door de serene en weldoordachte manier waarop het geheel zo schitterend in beeld wordt gebracht. Niet in die op de zenuwen werkende en intussen als gadget hopeloos afgedankte handycam-stijl die onder meer in Flikken nog steeds wordt gebruikt. Rustige shots met af en toe eens een flinke uithaal om de kijker op het goeie moment aan het schrikken te maken, meer moet dat niet zijn. Zeker na de reeks nog een tweede keer bekeken te hebben, zijn er bepaalde scènes die echt omwille van de omkadering en/of de sterke emoties die daarmee worden geassocieerd, een diepe indruk hebben nagelaten. De soms nogal grafische portrettering van de moorden maakt de reeks iets minder geschikt voor jongere kijkers, maar is een flinke pluim op de hoed van het make-up team. Net als Stille Waters en Heterdaad is Hulselmans op zijn best wanneer hij zijn verhalen niet in de onderwereld of de marginale hoekjes van de samenleving situeert, maar net bij de "upper middle class", die als motief niets méér nodig hebben dan de façade van hun gelukkige, onbekommerde leventje te kunnen ophouden om achter in hun tuin een erg stinkende mesthoop te proberen te camoufleren, en daarbij geconfronteerd worden met uitgerekend de beste geurexpert van het korps. Voor enkele schitterende bijrollen zorgen de crème de la crème van de Vlaamse acteurswereld, met onder meer, maar niet beperkt tot: Mieke De Groote, Warre Borgmans, Mark Van Eeghem, Mieke Bouve, veteranen Camilla Blereau, Nand Buyl, Chris Thys, Hilde Van Mieghem en jong geweld Tom Van Bauwel, Mark Van Eeghem, Sandrine André, Roy Aernouts en talloze anderen.
Witse is een kwaliteitsprodukt. Het is alleen spijtig dat voor het tweede seizoen Ward Hulselmans de schrijversfakkel alweer heeft doorgegeven. De finale dubbelaflevering van de tweede reeks was bijvoorbeeld in verhouding een stuk meer balls en minder brains dan de afsluiter van reeks 1. Ward Hulselmans is en blijft tot nader orde volgens mijn bescheiden mening de beste televisie-scenarist van het moment, die met deze Witse na Niet Voor Publicatie, Heterdaad en Stille Waters een zuivere vier-op-een-rij heeft gescoord. Bravo!
AFLEVERINGEN
1. De ommekeer
Net wanneer Witse op het punt staat zijn vrouw en zijn baas te betrappen, komt hij op het spoor van een gezochte overvaller die betrokken is bij een roofmoord op een juwelier in Elsene. Witse kan de man overreden om zich aan te geven en zijn kompaan en de verstopplaats van de buit mee te delen. Op de plek waar de twee hun wagen hebben achtergelaten is er echter geen spoor meer van het geld. Witse vermoedt dat duivenmelker Ludo Williams (Jos Dom) het geld gevonden heeft en voor zich gehouden. De gespannen situatie op zijn werk tussen hem een zijn baas wordt door zijn privé-problemen echter zo ondragelijk, dat Witse weggepromoveerd wordt uit Brussel, en uiteindelijk in het gerechtelijk arrondissement Halle belandt.
2. De Bonami
Witse maakt in Halle kennis met zijn nieuwe collega's: zijn assistent Dimitri Tersago, de chagrijnige inspecteur Romain Van Deun en zijn assistent Rudy Dams (Mark Stroobants), en vooral met hoofdcommissaris Ilse Van de Casteele. Zijn eerste opdracht is de moord op een binnenschippersmatroos, Dennis Falkenhofer (Koen Monserez) onderzoeken. Falkenhofer heeft een voorgeschiedenis van caféruzies en knokpartijen, en de avond ervoor was het in het lokale café alweer prijs tussen hem en slagersleerling Wouter Van Opstal (Han Coucke). Op de kleding van de jongen zijn echter geen bloedsporen terug te vinden. Witse geraakt wel geïntrigeerd door het gebrek aan medeleven van de schipper Rondelez (Dirk Lavryssen) en zijn vrouw (Gert Portael). Wanneer bovendien blijft dat Falkenhofer nogal voor jonge vrouwen valt en het schippersechtpaar een attractieve dochter, Esmée (Wine Dierickx) van 16 jaar hebben, denkt Witse in de richting van een passiemoord.
Nota: Oorspronkelijk waren de afleveringen van Witse titelloos, en de titels van de afleveringen zijn er naderhand bijgezet. Bij deze aflevering is daar een fout in geslopen; volgens de hoestekst is de Bonami de naam van het binnenschip, maar die heet in werkelijkheid de Yoshi.
3. Het horloge
De ouders van een doodgereden kind hebben een anoniem telefoontje van de dader gekregen op de vooravond van de begrafenis, waarin die zijn spijt betuigt. Witse, Tersago, Dams en Van Deun zijn op de begrafenis aanwezig, vermoedend dat de dader ook aanwezig zal zijn, en ze arresteren ene Johan Van Zeebroeck (Frank Van Erum). Bij een huiszoeking vinden ze een hoop drugs, en per vergissing neemt de technische dienst ook een oud zakhorloge met een foto in mee. Johans vader (Rikkert Van Dijck) beweert de naam die in het horloge is gegraveerd noch de foto te herkennen, en Johan verklaart dat hij het stuk heeft overgekocht van een junk. Toevallig ligt er in de archieven een dossier van een drugsdode, Timothy, met dezelfde achternaam. Van Deun heeft het onderzoek een paar weken voor Witses komst afgewikkeld, maar Witse is ziedend als hij merkt hoeveel sporen Van Deun ononderzocht heeft gelaten. Er blijkt een connectie tussen de twee zaken te zijn, één waarbij alles draait om een mislukt bouwpromotie-project.
4. Afscheid
Charlotte Brabants (Nele Bauwens) is een 35-jarige enquêtrice, die op een morgen teruggevonden wordt op de parking van een taverne. De taverne blijkt een gekende ontmoetingsplaats te zijn voor eerste afspraakjes van een huwelijksbureau. Witse eist inzage in de dossiers, en komt tot de conclusie dat één van de potentiële huwelijkskandidaten, Jan Duckart (Rudy Morren), juffrouw Brabants stalkte. Bovendien hebben Witse en Duckart nóg een gemeenschappelijke kennis... Het vreemde is echter dat Charlotte Brabants blijkbaar een vaste vriend had, een industrieel die door zijn broer maar wát graag zo ver mogelijk van de zakelijke beslommeringen van het bedrijf gehouden wordt.
5. Lieve oudjes
Bejaardenhelper Peter Gijsbrecht (Mark Van Eeghem) is getuige hoe een vrouw van een Europarlementariër aan een tankstation wordt ontvoerd. De vrouw en haar man worden door de politie even later bij hen thuis teruggevonden, op gruwelijke manier het slachtoffer geworden van roofmoord. Met de hete adem van de Europese Commissie in zijn net stelt Witse voor om de gestolen kredietkaarten nog even níet te blokkeren, in de hoop dat de daders een fout maken en zichtbaar zijn op de één of andere beveiligingscamera. En inderdaad, Van Deun komt op de proppen met een bewakingscamera die een half uur lang alle mensen op de roltrap heeft gefilmd. Aan Gijsbrecht wordt gevraagd de dader aan te wijzen, maar die wil dat enkel doen in ruil voor strikte anonimiteit: zijn naam mag nergens in het dossier verschijnen. Eens Witse die belofte heeft gemaakt, duidt hij Kurt Haverals (Peter Thyssen) aan als de dader, een zware jongen met een strafblad van geweldplegingen.
6. Bijklussen
Witses rivaal Paul Keysers roept zijn hulp in om de diefstal van een paar kostbare schilderijen op te helderen. De modus operandi vertoont erg veel gelijkenissen met die van Mario Sarasin (Nand Buyl), een kunstdief die Witse eertijds de doos heeft ingedraaid. Sarasin is echter van zijn "pensioen" aan het genieten, samen met zijn vriendin Pascale (Hilde Van Mieghem), een voormalige hoer. Sarasin herkent in de diefstal de hand van zijn ex-handlangers en belooft aan Witse vitale informatie in ruil voor absolute discretie. De kunstdieven worden 's anderendaags al geklist, en de schilderijen zijn terecht, maar Sarasin wordt vermoord teruggevonden.
7. Loesje
Robbie Jonckers (Mout Uyttersprot) wordt uit het water gevist, met zijn maag vol antidepressiva en zijn bloed vol alcohol. Bovendien heeft hij vlak voor zijn overlijden naar een zelfmoord-preventielijn voor jongeren gebeld. Hoofdcommissaris Van de Casteele wil het dossier laten afsluiten, maar Witse heeft op de GSM van het slachtoffer nog een telefoontje ontvangen van een meisje dat kennelijk niet op de hoogte was van Loesjes Robbies dood. Witse probeert het meisje, Loesje (Marie Vinck), op te sporen, en komt tot de ontdekking dat haar vader Johan (Johan van Assche) hulpverlener bij de bewuste jongerentelefoon is, en hij dus mogelijk het laatste gesprek met Robbie heeft gevoerd. Witse probeert Johans collega, Annemarie Nachtegaele (Els Olaerts) met Loesje te laten spreken. Ze beroept zich echter op haar beroepsgeheim om in de zaak geen verdere verklaringen te moeten afleggen.
8. Een oude zaak
Raymond Van Deun is bezig om op eigen houtje een reeds lang geklasseerde zaak uit te spitten, en zit zonder medeweten van zijn collega's een huis te observeren, wanneer hij door een onbekende zwaar wordt toegetakeld. Witse leidt het onderzoek, en alhoewel hij voor de buitenwereld de geëngageerde collega uithangt, kan hij de vuile onderkruiper niet luchten, zeker wanneer blijkt dat die minutieus alle misstappen van Witse zelf aan het noteren is. Na lang aandringen weet Witse aan de zwaargewonde Van Deun de naam van het dossier te ontfutselen. Het betreft een oude zaak waarbij ene Marie-Claire Lambrechts (Suzanne Saerens) haar man verloren is bij een verdacht jachtongeval. De dader, Leon Masure (Frans Maas), is daar merkwaardig goedkoop vanaf gekomen, en aangezien de onderzoeksrechter die de zaak eertijds leidde, lid was van dezelfde jachtclub, heeft Van Deun hier naar goede paranoïde gewoonte weer een complot in herkend. Onder Witses opmerkzame oog moeten de speurders in hun onderzoek echter een bocht van 180 graden maken...
9. De honden
De gepensioneerde garagehouder Victor Opdebeeck (Herman Coessens) wordt in zijn keuken neergestoken met een vleesmes, terwijl hij het eten voor zijn honden aan het prepareren is, en zijn vrouw Alwina (Camilla Blerau) de hokken aan het schoonmaken. Roofmoord is alvast uitgesloten, want er schijnt niets weg te zijn. Zijn honden kweken was zijn passie sinds hij de garage aan zijn dochter Martine (Kristine Van Pellicom) en haar man Marc (Wim Stevens) heeft overgegeven. De kinderen hebben echter hun vader uit de raad van bestuur gestemd omdat hij zich te zeer bleef moeien met de dagelijkse werking van de garage, en vader had zelfs gedreigd om van de weeromstuit een bedrijfsrevisor op hun dak te sturen. Het ontbreekt echter aan hard bewijs: met name het moordwapen is nergens te bespeuren. Witse heeft intussen een klein bemeubelingsprobleempje: in het gemeubelde huis dat hij huurt worden de meubelen door de ex van de vorige eigenaar geconfisqueerd.
10. Monica's passie
Monica D'Arteveld (Christel Van Dijck) presenteert een religieus radioprogramma op een lokale vrije zender. Op een dag is ze spoorloos verdwenen, en haar man Ludwig (Dirk Vermiert) komt aangifte doen van haar verdwijning. Net op dat ogenblik is de politie bezig met een actie om foutparkeerders weg te slepen, en in één van de koffers blijkt haar lijk te liggen. Witse gaat op zoek in de parochie waar Monica werkzaam is, en merkt dat de vrouwelijke parochianen allemaal een flinke boon hadden voor eerwaarde Bart Wijns (Erik Burke), de jonge en hippe priester, die nochtans zweert bij zijn celibaat. Een ander spoor leidt naar een uitgetreden missionaris-avonturier, Bruno Brepoels (Guy Dermul), die vroeger in de parochie actief was, en nog een tijdje in het huis heeft gewoond dat Witse nu huurt.
11. De vergelding
De buren van Witse klagen wanneer er in de buurt een motard, Robert Gils (Marc Peeters) komt wonen. Robert neemt zo goed en kwaad mogelijk de zorg over zijn gehandicapte neef, Leo Loontjes, op zich, nu Leo's moeder met een hersenbloeding in het ziekenhuis op sterven ligt. De buren beginnen al dadelijk heel wat af te roddelen: volgens hen is Robert enkel uit op het geld dat Leo's moeder getrokken heeft van de verzekering na het dodelijke werkongeval van haar man. Witse trekt de achtergrond van Gils na en heeft geen reden om hem te verdenken. Maar wanneer Robert een avondje gaat doorzakken en Leo alleen in het huis achterlaat, wordt die 's anderendaags dood gevonden, van dichtbij neergeschoten met een long-rifle. Witse moet Robert tot bedaren brengen, want die voelt zich zo schuldig aan Leo's dood dat hij dreigt om zelf voor detective te gaan spelen en de moordenaar zijn verdiende loon te geven.
12+13. De tipgever (deel 1 & 2)
Albain Dictus (Herman Gilis), een tipgever uit de periode dat Witse nog in Brussel werkte, biedt een tip aan die een mogelijke doorbraak kan betekenen in een dossier van roofmoord dat onopgelost op Van Deuns bureau is blijven liggen. Iemand uit de onderwereld probeert een koffer met zilverwerk te slijten die toebehoorde aan Fonteyne, een loodgieter die steenrijk is geworden met het patent op een nieuw soort waterfilter. Er wordt een val gespannen om de verkoper uit zijn tent te lokken, maar die wordt vermoord teruggevonden in Brussel, binnen de jurisdictie van Paul Keysers. Alles wijst op een afrekening in het gokkersmilieu, maar Witse heeft gemerkt dat de weduwe van Fonteyne, Patricia (Brit Alen), heeft gelogen. Bovendien wordt er ook nog een halssnoer ontvreemd door Roel Maenhoudt (Roy Aernouts). Roel en zijn moeder Carla (Mieke Verdin) zijn de wees en de weduwe van de vroegere handlanger van Fonteyne, die bij een ongeluk om het leven is gekomen. Ook dat is plots voor Witse een verdacht overlijden. Terwijl Witse van Van Deun het verwijt krijgt dat zijn tipgever een onbetrouwbare parvenu is, staat zijn hoofd feitelijk meer naar zijn echtscheiding, waarvoor hijzelf voor de vrederechter moet verschijnen.
BEELD EN GELUID
Bridge heeft een goede reputatie hoog te houden als het op releases van oudere en nieuwere VRT-reeksen aankomt. De kwaliteit van reeksen als Kapitein Zeppos en Johan En De Alverman is natuurlijk bedroevend gezien de ouderdom, maar bij recente reeksen als Flikken en Windkracht 10 werden alle zeilen bijgezet om de transfer er piekfijn te laten uitzien. Deze Witse is daarop geen uitzondering. De vermelding op de cover dat het beeldformaat 4:3 zou zijn is gelukkig verkeerd; de reeks staat wel degelijk anamorfisch in het oorspronkelijke formaat 1.78:1 op de dvd, en het is nog een mooie transfer geworden ook. De scherpte is een stuk beter dan bij Stille Waters, en vooral de kleuren laten een erg natuurlijke indruk na. Ruis is zo goed als afwezig, enkel in aflevering 12 af en toe wat storend, compressie-artefacts zijn minimaal, maar er is hier en daar wel wat aliasing te zien. Ondanks de beperkte dynamiek van de Dolby Surround 2.0-track wordt uit het medium het maximaal mogelijke gehaald: de dialogen klinken zeer zuiver, het stereo-effect is zeer netjes uitgesmeerd, en zowel de hoge als lage tonen komen goed uit de verf; de incidentele muziek van Johan Hoogewijs, die eerder al tekende voor de soundtrack van Heterdaad, wordt er nog eens extra door benadrukt. Als we dan toch mogen muggeziften, zijn de twee enige dingen die ons echt wel storen: 1/ dat op discs met een oneven aantal afleveringen de layer change in het midden van de middelste aflevering zit, meestal op een zeer slecht gekozen plaats; en 2/ de eindeloze reeks trailers van Bridge die we elke aflevering opnieuw moeten doorworstelen.
EXTRA'S
In tegenstelling tot de boxen van Flikken of Windkracht 10 is er hier helemaal geen bonusmateriaal te bespeuren. Zelfs de indeling in slechts twee hoofdstukken per aflevering is minimalistisch van opzet.
CONCLUSIE
Wie er niets mee inzit om een complete "bare bones"-versie zonder enig bonusmateriaal in handen te krijgen, die wel qua beeld en geluid zeer goed scoort, kunnen we dit eerste seizoen van Witse van harte aanraden. Heterdaad was misschien dé toetssteen voor alle andere VRT-politiereeksen, maar deze Witse doorstaat de vergelijking met glans.
Studio:
Bridge Entertainment
Regie:
Vincent Rouffaer, Eric Taelman, Melinda Van Berlo
Met:
Hubert Damen, Tine Van den Brande, Wouter Hendrickx, Daan Hugaert, Mark Stroobants, Alice Toen, Marilou Mermans, Hans De Munter, Chris Thys
Beeldformaat:
1.78:1 anamorfisch PAL
Geluid:
Vlaams Dolby Surround 2.0
Ondertitels:
geen
Extra's:
• geen
