FILM
Zoek dekking, want Bridget Jones (Renée Zellweger) is back! Het mollige, manisch depressieve schaapje dat in Bridget Jones' Diary na haar dertigste nog wanhopig op zoek was naar een leuke man, heeft na veel omzwervingen - denkt ze toch - de ideale match gevonden in de ietwat saaie maar zeer presentabele mensenrechtenadvocaat Mark Darcy (Colin Firth). Terwijl mammie (Gemma Jones) en pappie (Jim Broadbent) Jones in de achtergrond de huwelijksklokken al horen luiden, omdat een relatie van acht weken (!) voor Bridget een absoluut record is, beginnen de twee tortelduifjes zich voor het eerst te ergeren aan elkaars kleine kantjes. Bridget maakt zich genant belachelijk op een belangrijk galabal met het soort advocaten dat vindt dat armoede de schuld is van de armen zelf, bij een als romantisch uitje bedoelde skitrip loopt heel Oostenrijk blijkbaar ook vol met Marks collega's, en als klap op de vuurpijl verdenkt Bridget Mark ervan een affaire te hebben met zijn stagiaire, Rebecca (Jacinda Barrett). Enfin, ons Bridget gaat weer eens serieus over de rooie, zet Darcy aan de deur en stort zich als een wanhopige opnieuw op de sigaretten en de ijskreem. En alsof een mens in één keer nog niet genoeg misère op de hals kan halen, moet Bridget ook nog eens met de gladde rokkenjager Daniel Cleaver (Hugh Grant) op reportage naar Thailand; een reisje dat haar nog lang zal heugen.

Same Bridget. Brand new diary.

Of was de tagline toch beter geweest "Brand new director. Same lame jokes"? Eerlijk gezegd hielden we ons hart vast toen deze sequel van de veelbesproken roman van Helen Fielding werd aangekondigd, maar de schade blijkt achteraf nogal mee te vallen. Bridget Jones 2: The Edge Of Reason teert - zoals te voorspellen was - grotendeels op dezelfde grappen en situaties als de eerste film: Renée Zellweger incarneert de van oorsprong fictieve columniste Bridget Jones, die zowaar het rolmodel moet vormen van alle vrouwen boven de 30 die er níet uitzien als Ann Ceurvels. Met de belevenissen van Bridget uit haar eerste dagboek, waarbij ze heen en weer wordt geslingerd tussen de gladde charmeur Daniel Cleaver en de oersaaie droogstoppel Mark Darcy, konden veel vrouwen zich blijkbaar identificeren, alhoewel mijn respect voor het zwakke geslacht beneden niveau zou zijn als ik ook maar zou durven te stellen dat een lelijk eendje uit pure wanhoop zo klutzy is als Bridget. Ook in haar tweede dagboek zien we hoe Bridget haar dikke kont voor de nationale televisie voor een groothoeklens houdt, hoe Daniel Cleaver in zijn onverzadigbare sekshonger soms eens voor een verrassing komt te staan aangaande het geslacht van zijn scharrel-van-de-dag, hoe Mark Darcy nog altijd de doodstraf zou verdienen als het dragen van sjofele pull-overs strafbaar zou zijn, en hoe de twee heren op hoogst onbeschaafde manier kiezen voor een potje knokken en plein public; ik denk niet dat ik de plot verraad als ik ook nog eens stel dat if anything, de apotheose van de eerste film nog eens wordt herhaald. Na veel trekken en duwen werd Renée Zellweger nog eens bereid gevonden om na de obligate vermageringskuur na de eerste film opnieuw in de huid van Bridget te kruipen; een aparte clausule in haar contract, waarin ze nog eens een extra bonus zou ontvangen per kilo die ze zou bijkomen, zal ongetwijfeld haar beslissing hebben beïnvloed. Alhoewel het karakter van Bridget Jones een zeker rolmodel moet uitstralen, wordt Zellweger in sommige scènes in de tweede film toch meer een karikaturaal typetje dat haar voorspelbaar nummertje komt afdraaien. Zo zie je als kijker op voorhand de rampen aankomen die logisch volgen uit het feit dat Bridget gelogen heeft over haar voorgaande - niet bestaande - ski-ervaring. Er dient wel gezegd te worden dat in Hollywood dit soort van komische vrouwenrollen, in tegenstelling tot in Groot-Brittanië, nog steeds niet als geheel vol wordt aanschouwd, en Helen Fielding met haar Bridget Jones-creatie zeker wat dat betreft krediet verdient.

De film straalt overigens nog meer Britse flair van de goede soort uit door de combinatie van een uitstekend stel Britse acteurs (Broadbent, Jones, Firth, Grant) te combineren met Londen op zijn meest idyllisch. Regisseur Beeban Kidron weet bovendien enkele mooie staaltjes camerawerk af te leveren, zoals een bijzonder knappe pan-beweging wanneer er wordt uitgezoomd van bij Bridget die net Mark heeft gedumpt, waarbij verschillende ramen in de straten van Londen oplichten met daarachter gelukkige koppeltjes. Tegelijkertijd zit er bij de dvd een formele verklaring van Universal waarbij ze zich op voorhand excuseren voor de inhoud van de film. Een groot deel speelt zich namelijk in Thailand af, in de streek die eind 2004 getroffen werd door de immers wereldberoemd geworden tsunami, en afgezien van de nogal karikaturale manier waarop het Thaise vakantieoord wordt afgeschilderd - compleet met het voor Cleaver o zo begeerde sekstoerisme - en de plechtige belofte dat de filmmaatschappij een deel geld heeft geschonken aan het getroffen gebied, zal hopelijk iedereen met een beetje verstand zich toch realiseren dat de opnames reeds uit 2003 dateren, en als je je voor elke potentiële natuurramp op voorhand moet indekken, je beter geen films meer maakt. Dit alles in het achterhoofd houdend moeten we toch stellen dat een deel van de magie die de eerste film zo deed uitsteken boven de gemiddelde romantische komedie-prut, ons geen tweede keer kon bekoren. Laten we het erop houden dat Bridget Jones 2 bekijkbaar is, wat meer is dan we bij het idee van een sequel hadden durven dromen. Maar zeker nu op het einde van deze film alles netjes in de plooi valt - wat bij een film in dit genre eigenlijk hoort - hopen we dat Helen Fielding nu eens elders haar boontjes te week legt, en dat niemand op het onzalige idee komt om een derde deel te maken. Of Renée Zellweger zal gedoemd worden om tot haar zestigste Bridget Jones te spelen, en dat wensen we iemand met haar talenten niet toe.

BEELD EN GELUID
De film krijgt een anamorfische transfer op formaat 2.40:1 mee. Eerlijk gezegd moeten we toegeven dat we niet overdonderd zijn door de beeldkwaliteit. In veel van de scènes, zoals het advocatenfeest of de opnames in de boeddhistische tempel in Thailand, ontbreekt er enerzijds detail, en is er anderzijds flink wat aliasing te zien. Ander scènes, zoals die waarin Bridget de bedelende Mark aan haar deur uiteindelijk binnenlaat, heeft een softe uitstraling, waarbij de kleuren niet echt vibrant kunnen genoemd worden, en er flink wat ruis aanwezig is. De goede geluidstrack maakt echter veel goed. Zelfs voor een dialoog-gedreven film als Bridget Jones 2, worden de surrounds optimaal benut, vooral in scènes met Bridgets vrolijke ski-ongelukjes en de scènes in de Thaise gevangenis. De obligate regenscène klinkt heerlijk ambient, en alhoewel het subwoofergebruik minimaal is, klinkt de al even obligate knokpartij tussen Cleaver en Darcy redelijk impressionant. De soundtrack bestaat ditmaal voornamelijk uit afschuwelijke nineties-covers, waaronder Jamelia die van Stop van Sam Brown een karikatuur maakt, Mary J. Blige die zowat de slechtste cover aller tijden van Elton Johns Sorry Seems to Be the Hardest Word neerzet, en de één of andere idioot die het wel een verstandig idee vond om Jamie Cullum een versie van Everlasting Love te laten brengen. En om het nog wat erger te maken worden ook enkele namaak-muziekprodukten zoals Robbie Williams en Beyoncé Knowles toegevoegd. Als dat uw ding niet is (zoals bij mij het geval is), af en toe de oren dichthouden. We zullen mild zijn en de bijzonder slechte keuze van songs niet in mindering brengen in de score voor het geluid, en ons focusen op de technische kwaliteit van de soundtrack. Anders zaten we namelijk met een nul die we moesten verantwoorden.

EXTRA'S
Denk je eindelijk door alle verplichte copyright-trailers door te zijn, word je op deze disc vergast op wat met overschot de slechtste geanimeerde menu's zijn die we totnogtoe ooit hebben moeten bekijken. Er ontwikkelt zich een zinloze bewegende fotomontage met portretten van de drie hoofdacteurs, waar maar geen einde aan schijnt te komen. Uiteindelijk vinden we bij de extra's drie secties, Bridget Jones, Daniel Cleaver en Mark
Darcy.

In Bridgets sectie vinden we eerst en vooral een audiocommentaartrack terug van regisseur Beeban Kidron, die vooral het verschil beklemtoont tussen de eerste film en haar film. In The mini break to Austria (4 min.) krijgen we een paar korte shots die op lokatie in Oostenrijk zijn geschoten, waaronder korte interviewfragmenten en beelden van op de set. De interessantste brok in deze sectie zijn nog de vier verwijderde scènes, samen goed voor 13 minuten, met onder meer een alternatieve openingsscène.

In de sectie van Daniel Cleaver vinden we eerst en vooral A smooth guide to exotic Thailand (4 min.), qua concept ongeveer hetzelfde als de Oostenrijk-reportage, maar ditmaal in Thailand. Surprise surprise. In een andere featurette, The big fight (5 min.), vernemen we of Hugh Grant en Colin Firth elkaar in werkelijkheid ook naar het leven staan. Wat dacht U zelf? Ook daar geen verrassingen. Cleavers sectie sluit af met de Who's your man! Quiz, een gedrocht dat zo uit de Flair kon geknipt kon zijn, duidelijk gericht op het vrouwelijk publiek, die aan de hand van enkele antwoorden op multiple choice-vragen te weten komen wie hun ideale man is, Mark Darcy of Daniel Cleaver. Er is ook een mogelijkheid om deze vragen tijdens de film te laten stellen, die daar dan een twintigtal keer voor onderbroken wordt. Een gimmick, meer niet.

Mark Darcy's sectie dan bevat eerst en vooral een korte featurette Mark and Bridget: Forever? (5 min.), ook al in dezelfde stijl van de voorgaande featurettes. Bij de volgende, apart geplaatste verwijderde scène, Bridget Jones interviews Colin Firth, hoort een anekdote. In het boek dat Helen Fielding schreef als sequel op Bridget Jones' Diary kwam er een scène in voor waarin Bridget als reportster de acteur Colin Firth moest gaan interviewen. Dit stelde uiteraard enkele praktische problemen, aangezien Mark Darcy in de film net door Firth vertolkt wordt. Na veel heen-en-weeroverleg werd de scène uiteindelijk geschrapt uit de definitieve cut, maar ze is wél, op verzoek van de vele fans, geschoten. Hoe ze het castingprobleem hebben opgevangen, moet U zelf maar zien. Tot slot worden ook nog eens de speciale effecten bij de hierboven reeds uitgebreid beschreven Lonely London-scène (3 min.) toegelicht door visual effects-producent Alex Hope.

In een aparte sectie vinden we dan nog cross-promotionele trailers voor Wimbledon en Meet the Fockers.

CONCLUSIE
Geslaagd dus, zij het niet met onderscheiding. Waar de eerste Bridget Jones-film kon uitpakken met een uitstekend beeld en relatief matig geluid, is dat in deze sequel net omgekeerd. De film lijkt al helemaal niet op het boek - zo is de rol van Hugh Grant flink aangedikt. Alhoewel er redelijk wat extra's aanwezig zijn, hebben deze ongeveer dezelfde diepgang als het fonteintje waarin Cleaver en Darcy aan het batteren zijn.