FILM
Hollywood moet dringend meer zwarte komedies maken. Het genre wordt tot mijn grote ergernis al decennia strak genegeerd door producers, terwijl er toch een speciale charme van uitgaat. Komedie en tragedie hóren hand in hand samen te gaan in mijn ideale filmwereld en hoe venijniger, onuitstaanbaarder, kwaadmoediger de situaties en de personages, hoe beter. Helaas preek ik tegen een dove congregatie, want zwarte komedies zijn pessimistische ‘downers’ in de ogen van de beslissingsmakers uit Tinseltown. Wil iemand hen eens dringend vertellen dat American Beauty een dikke hit was? Slechts één heldhaftig lid van het Hollywoodlegioen roeit koppig tegen de stroom in. Een hele prestatie, gezien zijn geringe gestalte. Danny DeVito’s regiedebuut, het charmante maar niet feilloze Throw Momma From The Train, dompelde het publiek al onder in een gitzwarte wereld, en de acteur-cineast zou in praktisch al zijn volgende werken een zelfde pad bewandelen. Dikwijls commercieel en kritisch onsuccesvol (denk maar aan recente back-to-back flops Death to Smoochy en Duplex), maar soms een onverwachte triomf. Mag ik u dan ook bewijsstuk één voorschotelen in mijn queeste om meer zwarte komedies op het witte doek te toveren: The War Of The Roses.

Oliver en Barbara Rose leiden aan de oppervlakte een perfect leven. Hij is een succesvol advocaat, zij runt een onberispelijk huishouden. Het koppel heeft twee kinderen (één jongen, één meisje) én genoeg geld om zorgeloos de rest van hun leven door te komen. Een sprookjeshuwelijk dus. Maar zoals het zo vaak gaat in sprookjes, vind je als je dieper graaft duistere geheimen en verborgen obsessies. Oliver en Barbara hebben op twintig jaar tijd immers een grondige hekel aan elkaar gekregen. En hun koppigheid verhindert een amicale scheiding van tafel en bed. In een ontaardende oorlog van pesterijen en verwensingen halen de twee elkaar het bloed van onder de nagels. Tot één van hen de strijd, en hun gigantische villa, als verliezer moet verlaten. Maar daar is Oliver noch Barbara toe bereid.

Eigenlijk heeft The War Of The Roses helemaal niet het recht om zo’n goede film te zijn. De structuur van het scenario nodigt immers niet uit tot lovende superlatieven. Grootste probleem? Het duurt tot halverwege de looptijd eer Turner en Douglas elkaar in de haren vliegen. De eerste vijftig minuten bestaan dus feitelijk uit een langgerekte kroniek van hun huwelijk, van de romantische begindagen tot het Danteaanse inferno van nu. Deze helft van de film is m.a.w. te langdradig en, voor een flink deel, overbodig. Toch aarzel ik niet om het scenario briljant te noemen, ironisch genoeg juist omwille van de minpunten die ik zonet aanhaalde. De lange aanloop geeft de kijker immers de tijd om de twee protagonisten en hun karakters tot in detail te leren kennen. Een minutieuze set-up dus, waardoor de pay-off in de tweede helft van de prent des te lonender is.

Een tweede factor in het succes van The War Of The Roses is de regie van Danny DeVito. Om een zwarte komedie efficiënt in beeld te brengen heb je een opmerkzaam oog nodig, en daar bezit de kabouterhoge acteur twee prima exemplaren van. De knappe camerabewegingen zijn er enkel om het verhaal zo soepel mogelijk draaiende te houden en hij gebruikt evenmin potsierlijke, geforceerde beeldkaders. DeVito houdt zich integendeel beheerst op de achtergrond, observeert de gedragingen van de Roses met een knipoog, als een buitenstaander, die een glimp werpt in een ander huishouden. Hierdoor oogt de humor, vijftien jaar na dato, nog steeds fris en modern. De cineast wordt in zijn opzet bijgetreden door een uitmuntende technische crew, waarbij vooral cameraman Stephen H. Burum voor het voetlicht treedt. Komedies zijn doorgaans dorre gronden voor inventieve cinematografie, maar Burum bewijst dat het ook anders kan. Het moet van Billy Wilders The Apartment geleden zijn dat een komedie er nog zo verbluffend uitzag. De cameraman hanteert veelvuldig een variëteit aan filters en mengt zo glamour met humor en suspense. Ook het doordachte design van de Rose-villa en de sardonische doch speelse muziek van David Newman zijn een lust voor oog en oor.

Maar al deze puike prestaties ten spijt, blijft The War Of The Roses vooral bij door de fantastische acteerprestaties. Kathleen Turner en Michael Douglas bezitten een chemie op het scherm die doet terugdenken aan de gloriedagen van Spencer Tracy en Kathryn Hepburn. De personages die ze neerzetten zijn irritant, koppig, onaangenaam en hoogst labiel, maar toch kunnen we als kijker niet onze ogen van hen afhouden. De yuppiesfeer van de Reaganjaren doorspekt bovendien hun vertolkingen, met een extra komische laag tot gevolg. Als de protagonist van de raamvertelling houdt huwelijksconsulent DeVito de film daarenboven deskundig bijeen. Zijn sporadische camerablikken sleuren je het verhaal in, en weinigen kunnen een verhaal zo goed en sappig vertellen als DeVito. Een speciale vermelding wil ik tenslotte geven aan Marianne Sagebrecht, als de trouwe meid van het Rose-huis. Haar personage vertolkt subliem de stem van de rede temidden al de escalerende waanzin.

Een goede film bevat altijd scènes waar je nog uren, dagen, weken, maanden of jaren later met plezier aan terugdenkt. Een gezellig dineetje dat bruusk verstoord wordt door de onthulling van een ongewoon paté-ingredient bijvoorbeeld. Of het ongelijke duel tussen een grootwielige jeep en een klassieke Bentley. En natuurlijk een dodelijk ballet met een gigantische kristallen luchter. The War Of The Roses bulkt uit van dergelijke memorable scènes en overgiet die met een onweerstaanbare saus van cynisme, sarcasme en ironie. Verwacht vooral geen happy end bij deze film. Maar wel twee van de meest duivels genoeglijke uurtjes die je ooit met een film zal doorbrengen.

BEELD EN GELUID
Een film die zo glorieus geschoten is als The War Of The Roses verdient een glorieuze beeldtransfer. En hoewel dat adjectief misschien iets te lovend is voor de kwaliteit die Fox op deze dvd voorschotelt, blijkt het beeld toch meer dan bevredigend. Zwartniveaus en kleuren zijn prima en ook op het contrast valt weinig aan te merken. De scherpte stelt dan weer een beetje teleur, maar dat is een euvel dat bij wel meer films uit de jaren tachtig voorkomt. Ook is de print niet volledig vrij van beschadigingen en zijn er ook sporen van occasioneel edge enhancement waar te nemen. Ook op vlak van geluid valt er niet te klagen. De tweekanalige surroundtrack is overal helder en kraakloos, zonder daarbij een verpletterende indruk achter te laten. De sfeervolle audio is m.a.w. degelijk, zonder meer.

EXTRA’S
Een leuke selectie extra’s begeleidt de hoofdfilm op deze dvd. Als eerste is er een Audiocompmentaar met regisseur-acteur Danny DeVito, die ontegensprekelijk veel plezier heeft beleefd aan het draaien van de film, getuige deze informatieve en entertainde track. Ook zijn inleiding op de Deleted Scenes (23 min.) is erg grappig en origineel. De scènes zelf blijken eveneens dik in orde, maar zijn dikwijls niet veel meer dan set-ups voor pay-offs die eigenlijk geen set-ups nodig hadden. Voor vier sequenties uit de film (The Dinner Party, The Dog and Cat Chase, The Sauna Sequence en The Chandelier Sequence) vinden we op de disc Storyboards terug, die steeds worden vergeleken met het uiteindelijke shot.

Daarna vergast de dvd ons op vier Trailers (7 min.) die radicaal verschillen in hun aanpak. In de tweede trailer worden bijvoorbeeld achter-de-schermen shots gebruikt, terwijl de laatste aankondigingsfilm een heerlijke meezing-parodie is op het beroemde kerstliedje Twelve Days of Christmas. Daarnaast zijn ook zes, al even goede Tv-Spots aanwezig, elk dertig seconden in lengte. Onder de rubriek Sketches wordt vervolgens pre-prodcutie materiaal getoond van het Rose-huis, evenals afschuwelijk lelijke computertekeningen van DeVito. De uitgebreide Fotogalerij werd opgedeeld in drie segmenten: productie, visuele effecten en posters. En als kers op de bonustaart is er nog het volledige Screenplay van de film om digitaal te doorbladeren. Vooral leuk is dat de kleuren van de pagina’s behouden werden, zodat je steeds ziet in welke scenariofase een bepaalde scène werd toegevoegd. Al bij al een prima bonusselectie dus, hoewel het ontbreken van input van de cast en een making-of een domper op de vreugde zetten.

CONCLUSIE
Voor iedere cynicus, sarcast of ironicus is The War Of The Roses verplichte kost. Een uitstekend, zwartgallig scenario geeft regisseur DeVito een uitgelezen kans om zijn talent tentoon te spreiden en de komische spanning is te snijden telkens Michael Douglas en Kathleen Turner hun opwachting maken. Beeld en geluid zijn daarenboven in goede conditie, terwijl ook op de extra’s niet bekrompen werd. Een filmpje om te savoureren bij het verorberen van een overheerlijke cracker met hondenpaté, me dunkt. Woef!