FILM
Jonge twintigers Harold en Kumar, de eerste een Koreaanse bankier, de tweede een Indische dokter-in-wording, krijgen na het roken van een joint gigantische honger. Maar niet zomaar iedere maaltijd volstaat. Neen, ze willen per se een White Castle hamburger verorberen. En dus kruipen ze in hun wagen en gaan ze op zoek naar de dichtstbijzijnde vestiging van de fastfoodketen. Dit is het begin van een bizarre nachtelijke trip, waarin Harold en Kumar het aan de stok krijgen met moordzuchtige wasberen, etterende christelijke freaks, opdringerige tv-sterren en gedrogeerde luipaarden. Op het eind van hun avontuur doen ze zich niet enkel te goed aan de overheerlijke White Castle hamburgers, maar is hun karakter ook voldoende geëvolueerd om als een semi-verantwoordelijke persoon de rest van hun leven tegemoet te zien.

De hoes van Harold And Kumar Go To White Castle proclameert trots dat de film geregisseerd werd door de maker van dat andere wietmeesterwerk Dude, Where’s My Car?. Laat je daardoor echter niet afschrikken. Harold and Kumar schrijft een verassend entertainend nieuw hoofdstuk bij in het grote ‘gross-out comedy’-boek, dat de vulgairdere kantjes van het genre weliswaar niet schuwt, maar genoeg leuke gags bevat om anderhalf uur hersenloos amusement op het scherm te toveren. Wie hoogstaande komische timing of briljante vondsten verwacht, is weliswaar aan het verkeerde adres, doch enkele geïnspireerde creatieve ingrepen maken de film best het bekijken waard.

In de eerste plaats heb ik het hierbij over de keuze van de protagonisten. Harold en Kumar zijn lid van een etnische minderheid, waardoor er nogal wat raciale grappen in de prent steken. Die zijn echter zelden gratuit en verlenen Harold and Kumar Go To White Castle zelfs een onvermoede diepgang, door reële pijnpunten van de multiculturele samenleving aan te snijden. Of dit de bedoeling was van de schrijvers en de regisseur is niet duidelijk, maar de ingreep draagt zeker bij tot de genietbaarheid. Daarnaast werd ervoor gekozen om de hoofdrolspelers nu eens geen domme nietsnutten te maken, maar intelligente jongeren die toevallig graag een jointje roken. Dit creëert spontaan goodwill voor hun karakters en hun wonderlijke avonturen. Tenslotte werkt het vrij stereotiepe contrast tussen de verlegen Harold en de onbeschaamde Kumar verbazingwekkend goed en klinkt zelfs hun emotionele evolutie niet vals in de oren. Veel lof moet hierbij ook richting de vertolkers gaan, John Cho en Kal Penn. Het klinkt wellicht pompeus, maar veel betere acteurs dan deze twee hadden de warrige waanzin van deze film nooitt zo goed gestalte kunnen geven als Cho en Penn.

Een andere, belangrijke factor in het slagen van Harold And Kumar Go To White Castle is de willekeurigheid waarmee de scènes tot één min of meer coherent verhaal gekneed worden. De prent is eigenlijk niet meer dan een aaneenschakeling van korte sketches, waardoor vergelijkingen met Monty Python And The Holy Grail niet volledig onterecht zijn. Meer zelfs: enkele sequenties uit deze film zouden het Python-team trots doen glimlachen, in erkenning voor hun excentrieke onnozelheid. Vooral een droomsequentie waarin Kumar zich een langzaam ontrafelend droomhuwelijk met een gigantische plastieken wietzak voorstelt, is hilarisch en nu reeds voorbestemd uit te groeien tot een cultklassieker.

Toch mogen de vele tekortkomingen van de prent niet zomaar onder de mat geveegd worden. Grote structurele hiaten zorgen bijvoorbeeld voor een veel te bruuske opstart van de hoofdplot, die in de laatste vijf minuten trouwens eveneens een te gehaaste conclusie krijgt. De gimmick waarin min of meer bekende C-list sterren (Dougie Howser! De moederneuker uit American Pie!) cameo’s vertolken, wordt daarenboven uitgemolken als een verhaalvertragende heilige koe en de romantische subplot doorloopt iets te netjes alle fases die we eerder al in elfendertig andere komedies hebben gezien. Het voortdurend terugvallen op scatologische grollen, vooral in de eerste 45 minuten, is eveneens een niet onbelangrijk minpunt. En dient nog gezegd te worden dat op technisch vlak de film niet bepaald wereldschokkende potten breekt?

De conclusie van dit alles? Harold And Kumar Go To White Castle is een prent waarvoor het begrip ‘guilty pleasure’ is uitgevonden. Ondanks de limitaties van het genre slaagt de film erin constant te boeien, te amuseren en slechts zelden te ergeren. Wellicht valt de productie nog beter te pruimen als je zelf een beetje ‘in de wolken’ bent, maar ook op je nuchtere maag hapt Harold And Kumar lekker weg. Een beetje zoals een White Castle hamburger dus.

BEELD EN GELUID
Deze film is overduidelijk niet in staat tot een gigantische hit uit te groeien en dat lijkt RCV ook te beseffen, als je de kwaliteit van beeld en geluid in beschouwing neemt. Kleuren, zwartniveaus, contrasten zijn allen van een oerdegelijk niveau, maar ook niet meer dan dat. Bovendien neigt de scherpte iets te hevig naar de softe kant in bepaalde scènes. Van een transfer van een film die nog geen jaar oud is, mag je zeker hogere eisen stellen. Geluid is dan weer onverbloemd een fikse tegenvaller. Enkel een stereotrack werd op de dvd geperst, terwijl een 5.1-mix voor hedendaagse producties toch de standaard is. Waarschijnlijk een gevolg van enkelgelaagde natuur van de disc. Op het tweekanaalspoor is weliswaar weinig aan te merken, maar toch slaat RCV op auditief valk de bal mis door de 5.1-track op stal te houden.

EXTRA’S
Drie Cross-promotionele Trailers voor respectievelijk Jersey Girl, The Prince and Me en Finding Neverland. That’s it. Zelfs geen navigatiemenu. Terwijl de R1-versie toch bulkt van de extra’s.

CONCLUSIE
Harold And Kumar Go To White Castle is in de eerste plaats aan te bevelen aan wietrokers, maar ook de drugloze medemens zal af en toe in lachen uitbarsten bij het bekijken van dit verbazend amusante filmpje. Beeld en geluid zijn zonder meer van een degelijke kwaliteit, maar qua extra’s is de dvd een fletse hamburger zonder vlees.