FILM
Motorracer Bud Clay (Vincent Gallo) heeft Daisy (Chloë Sevigny), de liefde van zijn leven verloren. Inmiddels doorkruist hij Amerika van de ene wedstrijd naar de andere. Elke dag wordt hij met dezelfde herinneringen geconfronteerd en elke dag opnieuw probeert hij de ware liefde te vinden. Maar hij slaagt er niet in. Toch probeert hij, elke dag opnieuw...

Dat regisseur, hoofdrolspeler, producent Vincent Gallo de laatste 20 jaar al heel wat watertjes heeft doorzwommen is het minste wat we kunnen zeggen. Nadat hij aan de bak kwam (of toch pogingen ondernam) als model, schilder, muzikant en motorracer begon hij midden jaren '80 te acteren. Zo konden we hem sinds zijn langspeelfilmdebuut Doc's Kingdom uit 1984 ondermeer aan het werk zien in Goodfellas, The Funeral en Emir Kusturica's Arizona Dream. In 1998 maakte Gallo zijn regiedebuut met het relatief goed ontvangen Buffalo '66 waarin hij naast Christina Ricci de hoofdrol vertolkte. Dat The Brown Bunny in 2003 deel uitmaakte van de officiële selectie op het Cannes-festival zullen we geweten hebben: wellicht nooit eerder werd een film op het festival zo meedogenloos door pers en publiek bespot en verguisd. Zo eindigde Gallo's film in de dagelijkse journalistenpoll afgetekend onderaan, met een gemiddelde van 0,5 (op een schaal van 0 tot 4) - het laagste cijfer in de geschiedenis van het festival. Al snel probeerde Gallo de meubelen te redden door te stellen dat het om een onafgewerkte versie van de film ging (Gallo probeerde zich te verdedigen door te beweren dat Cannes-directeur Thierry Fremaux lucht van zijn project kreeg terwijl hij The Brown Bunny nog aan het monteren was. Na wat tegensputteren ging Gallo - op vraag van zijn Japanse financiers - in op het aanbod van Fremaux om The Brown Bunny reeds op Cannes 2003 te vertonen) maar het kwaad was inmiddels grotendeels geschied. Gallo besloot niet bij de pakken te blijven zitten en de film opnieuw te monteren en met een half uur in te korten.

De "nieuwe" of "afgewerkte" versie die wij op deze dvd release aantreffen is spijtig genoeg pijnlijk slecht, in die mate dat we ons nauwelijks kunnen of durven voorstellen om de Cannes edit te moeten uitzitten. Wat de juryleden van de FIPRESCI (the International Federation of Film Critics) dan ook enkele maanden later bezielde om hun jaarlijkse prijs aan deze stinker uit te reiken blijft bij deze voor ons een levensgroot vraagteken. Indien Gallo de hoop in bange dagen van de Amerikaanse underground cinema / Independent cinema moet voorstellen dan lijkt het ons aangewezen om de patiënt zo snel mogelijk uit zijn lijden te verlossen. Meer en meer lijken filmliefhebbers wereldwijd te beseffen dat de Amerikaanse cinema zijn beste tijd heeft gehad en dat de lamp (in het bijzonder het laatste decennium) vooral in Azië brandt. Pretentieuze non-events met tenenkrommende, infantiele dialogen als deze The Brown Bunny zullen het tij in ieder geval niet doen keren. De grens tussen "art" en "pretentious bollocks" is bijwijlen flinterdun en derhalve niet altijd makkelijk te bepalen. Bij deze kostte het ons echter bijzonder weinig moeite om tot het besluit te komen dat er weinig tot niets artistieks of innoverend is aan Gallo's egotrip.

Is er dan werkelijk niets dragelijks aan The Brown Bunny horen we u denken? Toch wel, de landschappen (die we voornamelijk te zien krijgen door de autoruiten van Bud's bestelwagen) zijn bij momenten erg mooi. Ook door de soundtrack (spijtig wordt niet veel muziek tijdens de film gebruikt) werden we gecharmeerd. Sinds de release van The Brown Bunny vloeiden reeds liters inkt over de beruchte laatste 10 minuten van de film waarin we zien hoe Chloë Sevigny de zelfverklaarde homo universalis Vincent Gallo op een orale beurt vergast waar de gemiddelde porn starlet een puntje aan kan zuigen (pun intended). Gaat deze scène over de schreef? Wat ons betreft niet maar we kunnen ons levendig voorstellen dat de nietsvermoedende kijker even moet slikken bij het staaltje method acting (ahum) van Sevigny.

BEELD EN GELUID
Vooral op het beeldvlak levert Paradiso met deze dvd-release goed werk af. Printbeschadigingen, grain of andere onzuiverheden komen nauwelijks voor, de wisselende beeldkwaliteit is te wijten aan de eigenlijke opnames. Het contrast en zwartniveau is goed te noemen. The Brown Bunny is één van die films waarbij een Dolby Digital 5.1 track nauwelijks van belang is. De track (die een bitrate heeft van 448 Kbps) maakt slechts heel uitzonderlijk gebruik van de surroundspeakers (zelfs bijna niet bij de schaarse muziek), iets wat bijna helemaal te wijten is aan de film zelf, niet aan de transfer.

EXTRA'S
Trailers voor The Brown Bunny, The Cat Returns, El Misterio Galindez, El Alamein.

CONCLUSIE
Om het met de woorden van één van de personages uit Anchorman te zeggen: it smells like a turd covered in burnt hair! The Brown Bunny is een pijnlijk lange narcistische trip van één wel zeer bekrompen, antipathieke kwal. Dat de heer Gallo moeilijk om kan met kritiek toont hij nog eens overduidelijk op zijn website: If I notice any polluted messages, which usually come from bitter, jealous, ugly, poorly-hung men, who are unhappy at work and wished their whole life to be like me, I will remove these unproductive nasty little posts and I would like to say to these twisted queers and half-men, I feel sorry for you. All I ever wanted to do was be me. I hope one day you feel the same about yourself and release yourself from the petty, small-minded urges of polluting this message board and distracting its wonderful members. So go ahead and say whatever you want nasty about me, but know that we will all know by your insults just how small your pecker really is and how miserable your life has always been and how long it's been since any girl under 500 pounds responded to your cheap lines at the local pub. Voorwaar een zeer volwassen reactie, zoals het een echte homo universalis betaamt!