FILM
Van alle filmstudio’s die Hollywood groot hebben gemaakt, is MGM wellicht de meest legendarische. Waarom de brullende leeuw met het logo ‘Ars Gratia Artis’ zo blijvend met de gouden jaren van de Amerikaanse film geassocieerd wordt, is waarschijnlijk een combinatie van verschillende factoren. Ten eerste stond geen enkele studio zo symbool voor de glitter en glamour van Hollywood, dankzij o.a. de plejade aan grote sterren die aan MGM verbonden waren. Onder meer Judy Garland, Gene Kelly en Clark Gable maakten immers jarenlang exclusief films voor “De Leeuw”. Ten tweede presenteerde de studio zijn producties als de kaviaar van de zevende kunst: schitterende decors, magistrale muziek en glorieuze Technicolor-fotografie. En ten derde wist MGM als geen ander opbeurende prenten in de bioscopen te droppen, die zelfs de zuurste zuurpruim met een zoete smaak het theater uitstuurden. Het genre waarin de studio uitblonk was dan ook de musical. En met Easter Parade wordt nu een van de meest succesvolle films uit het genre op dvd uitgebracht. Een prent die elk van de hierboven genoemde factoren in zich verenigt.

Zoals bij de meeste musicals is de plot dunner dan een door een pletwals overreden cartoonfiguur. Wanneer danser Don Hewes hoort dat zijn partner Nadine hem verlaat om ster te worden in een Broadwayshow, wil hij wanhopig bewijzen dat hij ook zonder haar verder kan. Willekeurig pikt hij in een café dan ook een naïef danseresje op, Hannah Brown, om haar tot zijn nieuwe danspartner om te toveren. Het plan lijkt te lukken: met vallen en opstaan boksen de twee een succesvolle variétéshow in elkaar. Maar zoals dat gaat in musicals, gooit de liefde roet in het eten. In een bizarre vierhoeksrelatie tussen Don, Hannah, Nadine en Dons goede vriend Jonathan is zowat iedereen op iedereen verliefd, roert het jaloeziemonster meermaals zijn lelijke hoofd, en is onbeantwoorde affectie de orde van de dag. Bij het begin van hun partnerschap beloofde Don dat hij Hannah een ster zou maken, die ieders aandacht zou trekken op de jaarlijkse Paasoptocht op Fifth Avenue in New York. Maar haalt het amicale tweetal Pasen wel temidden al deze amoureuze beslommeringen?



Easter Parade gaat de geschiedenis in als de eerste en enige combinatie van het gouden duo van de Hollywoodmusical: Fred Astaire en Judy Garland. En hoewel de prent nog heel wat andere troeven bezit, kan geen enkel pluspunt optornen tegen het samenbrengen van de twee sterren. Astaire, die uit vervroegd pensioen terugkwam om deze film te maken, is duidelijk in zijn element. In een heerlijk opzwepend ritme voert hij in de openingssequentie bijvoorbeeld een hoogstandje van de dans op met enkel een achtjarig jongetje en een batterij trommels van diverse grootte als danspartner, wat een de meest memorabele fragmenten uit zijn rijk gevulde carrière oplevert. Ook Garland krijgt volop de kans in de spotlight te treden. Haar soloperformances in de prent zijn weliswaar beperkt, maar in o.a. het gevat rijmende ‘Michigan’ komt de naïeve fragiliteit die al haar filmische optredens kenmerkt emotioneel naar boven.

Maar het is dus vooral de combinatie Astaire-Garland die de film zo aangenaam maakt. Telkens ze samen op het scherm te zien zijn, slaat er een knetterende vonk over tussen het duo en de kijker. Het groteske leeftijdsverschil (hij was 49, zij 26) vormt uitzonderlijk zelfs geen probleem, wellicht omdat hun affectie slechts in één zedige kus geuit wordt. Hét hoogtepunt van de prent is zonder discussie een bijna vijf minuten durend zang-en dansnummer tussen de twee, getiteld ‘A Couple of Swells’, waarin ze verkleed als zwervers het beste van zichzelf geven. De technische, aristocratische dansperfectie van Astaire, gekoppeld aan de komische timing en joie-de-vivre van Garland, levert een meeslepend, grappig, opbeurend spektakel op dat zijn plaats verdient in het gulden boek van de Hollywoodmusical. En het laat je een beetje met een triest gevoel achter: spijt dat het bij deze ene samenwerking tussen de twee MGM-supersterren is gebleven.



Naast Astaire en Garland duiken echter nog een paar andere bekende namen op, de een al met meer succes als de ander. Zo is Peter Lawford, die later faam zou genieten als lid van het beruchte ‘Rat Pack’, de obligatoire rijke, knappe gast die verliefd wordt op Judy Garland. Zijn rol heeft weinig om het lijf en Lawford bezit te weinig charisma om de vertolking memorabel te maken. Uit zijn enige zangnummer blijkt bovendien zijn vocale inferioriteit met de andere leden van de cast. Het tegenovergestelde is waar voor Ann Miller. Net zoals Jean Hagen de show stal met een over-the-top vertolking in Singin’ in the Rain, zorgt Miller in Easter Parade voor de creatie van een onvergetelijk karakter. Haar solo-renditie van ‘Shakin’ the Blues Away’ is bovendien een echte showstopper, dankzij haar goddelijke, arrogante stem en zelfverzekerde danspassen. Des te indrukwekkender is de performance, als je weet dat Miller toentertijd worstelde met de neveneffecten van een gebroken ruggenwervel. Tenslotte verdient ook Jules Munshin lof voor de wijze waarop hij een puur voor komisch effect uitgebuite Franse ober met veel emotie en gevoel neerzet.

Doch niet enkel de vertolkingen zijn van een hoog niveau. Naar goede MGM-gewoonte is ook de technische kant van de film met oog voor detail en esthetiek afgewerkt. De kostuums en de decors vullen met vibrante Technicolor-kleuren het scherm en wekken spontaan een zorgenloze glimlach op. Vooral de warmbloedige theatersets en de gigantische Fifth Avenue reconstructie springen hierbij in het oog. Irving Berlins muziek schalt daarenboven fris en vrolijk uit de boxen, met een meticuleuze orkestratie en het perfecte evenwicht tussen ingetogenheid en bombast, zoals we van de componist gewend zijn. De enige zwakke schakel in het totaalpakket is feitelijk regisseur Charles Walters. Hij kwijt zich degelijk van zijn taak, maar bezit noch de visuele innovatie van een Vincente Minnelli (die oorspronkelijk de film zou regisseren), noch het perfectionistische choreografische oog van een Stanley Donen. Zo is een muzikaal nummer rond levende magazinecovers te statisch en koel gefilmd en weet de cineast een interessant gegeven als een in slow-motion dansende Astaire tegen een achtergrond van real-time dansers niet optimaal uit te buiten.



Easter Parade verenigt alle kenmerken van de perfecte MGM-musical in zich, maar de intensiteit van ieder cruciaal radertje (sets, regie, muziek, scenario, etc.) blijft steken op bijna-maar-net-niet-helemaal. De film is een kroonjuweel binnen de muzikale productie van de studio met de brullende leeuw, maar slaagt er met een meanderende plot en een gehaast, ongeloofwaardig slot niet in de harten van de kijker ten volle te veroveren. De duizelingwekkende hoogtes van klassiekers als Singin’ in the Rain, An American in Paris of The Band Wagon haalt de prent m.a.w. niet. Maar Easter Parade nestelt zich wel vlotjes aan de kop van het achtervolgende peloton. Het is een film om op een druilerige dag in de dvd-speler te steken en zo het zonnetje in huis te laten. Een uitgelezen kans om Garland en Astaire in één film aan het werk te zien. Een prent krachtig genoeg om fluitend de rest van de week door te komen. Sommigen zouden een film die dat kan bereiken erg goed noemen. En wie ben ik om het daarmee oneens te zijn?

BEELD EN GELUID
Geen enkele studio steekt zoveel werk in het digitaal oppoetsen van cinemaklassiekers als Warner en bij Easter Parade tonen ze eens te meer hun vakmanschap. De sprankelende Technicolor-kleuren worden extreem helder weergegeven, met een aangenaam contrast en goede zwartniveaus. Filmgrain en kleine imperfecties blijven niet volledig afwezig en een enkele keer wil het beeld wel eens zachtjes schokken, maar dit blijft hoe dan ook een heerlijke transfer om naar te kijken. Net niet het niveau van The Adventures of Robin Hood of Singin’ in the Rain, maar niettemin ver boven de kwaliteit die je van een 57 jaar oude film zou verwachten. Ook het geluid is opgepoetst, maar werd niet opgewaardeerd naar een 5.1-mix. Dat is ook nergens voor nodig, want de aanwezige monotrack is glashelder, dynamisch en aanstekelijk. De presentatie op dvd van Easter Parade is bijgevolg een welverdiend applaus waard.



EXTRA’S
In tegenstelling tot andere landen, zoals de Verenigde Staten, krijgen we in de Benelux geen dubbele disc van Easter Parade, waardoor interessant bonusmateriaal als een documentaire over het leven van Judy Garland achterwege blijft. Een groot deel van de extra’s blijft echter intact. In de eerste plaats spreken we dan over een Audiocommentaar van Fred Astaires dochter Ava en Garland-biograaf John Fricke. Hun opmerkingen zijn inzichtvol, fascinerend en aangenaam voor het oor. Een uitstekende babbeltrack dus. Ook de moeite waard blijkt documentaire Easter Parade: On the Avenue (35 min.) waarin elke fase van het productieproces overlopen wordt. Wat mag je daarnaast nog verwachten? Interviews met o.a. de scenarist en actrice Ann Miller, fragmenten uit de eerste films van Astaire en Garland en archiefbeelden van de Paasoptochten in New York uit de jaren dertig en veertig.

In de Garland Trailer Gallery vinden we aankondigingen terug van maar liefst negen musicals van de steractrice, chronologisch geordend van The Wizard of Oz (1939) tot en met A Star is Born (1954). Het betreft veelal re-release trailers, maar de meesten weten probleemloos een zonnige sfeer te creëren. De laatste extra focust opnieuw op Judy Garland, meer bepaald op een solonummer van haar dat de uiteindelijke cut van de prent niet haalde. In ‘Mister Monotony’ Outtakes (20 min.) wordt elke aparte take van iedere camera set-up getoond, alvorens de gemonteerde versie (zonder geluidseffecten als bvb. applaus weliswaar) ter afsluiting gepresenteerd wordt.



CONCLUSIE
Easter Parade is een vrolijke, pretentieloze musical zoals enkel MGM die kon maken. Met twee sterren, Garland en Astaire, op het toppunt van hun kunnen, een kleurrijke aankleding en eenvoudig mee te neuriën melodietjes, kan je de film terecht een paradepaardje van de studio noemen, hoewel de prent artistiek niet kan tippen aan de legendarische musiacls van Stanley Donen of Vincente Minnelli. Over de kwaliteit van beeld en geluid kan ik enkel in superlatieven spreken, terwijl ook de bonussectie aardig gevuld is met interessante weetjes. Iedereen die heimwee heeft naar de gouden jaren van Hollywood mag deze dvd dan ook niet aan zich voorbij laten gaan.