FILM
Ken Park (Adam Chubbuck) is een roodharige skater die tijdens de beginsequentie van deze film door het beeld rolt. Minder dan vijf minuten later is hij dood. Zelfmoord. Het waarom verneemt u aan het einde van de film. En dan is er Tate (James Ransome), psychisch gestoord en ten laste van zijn grootouders, twee brave en geduldige oudjes die in de ogen van hun abnormale kleinzoon geen goed kunnen doen. Tate masturbeert graag op zuchtende en kreunende tennisspeelsters op tv terwijl hij aan de deurklink een vorm van wurgsex organiseert. Een ander figuur is Peaches (Tiffany Limos), een meisje dat bij haar zeer vrome vader woont (de man heeft een huisaltaar en leest voortdurend in de bijbel), die haar aanbidt wegens de gelijkenis met haar moeder. Maar Peaches is minder kwezelachtig dan papa en speelt met haar vriendje graag kinky spelletjes. Tot papa daarop uit komt. Claude (Stephen Jasso) is een geval apart: hij is tenger van lichaamsbouw en zijn ouders verdenken hem ervan homo te zijn. Zijn vader, werkloos en verslaafd aan sixpacks, jent hem voortdurend en zegt beschaamd voor hem te zijn, maar kan uiteindelijk zijn handen niet thuis houden. De meeste aandacht in deze film gaat uiteindelijk naar Shawn (James Bullard), ook een skater en losjes bevriend met de andere karakters. Shawn heeft een vriendinnetje, maar doet het liever met haar moeder. Op de hoesfoto van deze dvd zien we Shawn in zijn geliefkoosde positie terwijl het zusje van zijn vriendin beneden in de huiskamer voor de televisie zit.

Volgens de regisseur wil hij vooral de verveling van het leven in een gemiddeld Zuid-Californisch stadje in beeld brengen en net zoals in zijn vorige film Kids wijdt hij alle aandacht aan de tieners, de jeugd. In dié productie toonde hij vooral de grauwe en verloederde onderklasse. Deze keer staat Clarks camera in de kleinburgerlijke en rustige, misschien wel saaie, woonwijken ergens tussen Los Angeles en Fresno. De straten zijn er netjes, tussen de huizen liggen eilanden van groen en op de inritten staan sierlijke bolides naar de laatste mode. Af en toe wordt de rust verstoord door een passerende skater, voor de rest is doffe ellende troef (aldus de regisseur) en is de jeugd aangewezen op rondhangen op straat en seks. Het verband tussen het één en het ander is niet altijd duidelijk, evenmin wordt uitgelegd waarom ter illustratie heel veel expliciete seksscènes tot op het einde moeten worden uitgemolken, zelfs tot het niveau dat een normale kijker al lang de zapper in de hand heeft om door te spoelen. Dat heeft voor een deel te maken met de dialogen: die zijn op z’n zachtst gezegd van een vrij lusteloze soort met nauwelijks zinvolle inhoud. Men zou kunnen opwerpen dat Clark de beelden laat spreken, en dat doet hij ook: één lange befscène met de moeder van het vriendinnetje: doe ik het goed? beter dan je echtgenoot? is die van mij langer dan die van hem?. Dat zijn zo wat de intelligentste vragen die bij de puber opkomen. Jawel, zo zullen pubers wel zijn, maar of het per se allemaal in een film moet? Ten huize van Tate spreken de beelden eveneens voor zichzelf: Tate rukt zich langzaam af, zittend op de grond, met zijn hoofd in het wurgend touw van zijn peignoire en op de achtergrond de voor hun leven vechtende tennisspeelsters. Als ie klaar is zakt de camera tot op grondhoogte en zien we de laatste druppels sperma van zijn penis naar de grond lekken. Dan heb ik het nog niet gehad over de afzuigtechnieken van Peaches en de behendigheid van Shawn en Claude als ze met het (blijkbaar) weggelopen meisje een triootje vormen.

Larry Clark wil zogenaamd niet shockeren, maar wat is de realiteit en wat voegt het toe? Clark neemt de woorden eerlijkheid en rauwe realiteit in de mond, maar hij overtuigt niet echt, daarvoor is zijn verhaal te langdradig, te dun en eigenlijk ook te flauw. Toegegeven: de verveling van de jongeren, hun gebrek aan perspectief, het zit er allemaal wel in, maar net niet genoeg. Het evenwicht tussen de sociaal-maatschappelijke context en de manier waarop de problematiek in beeld wordt gebracht is niet in orde. Clark probeert op geen enkele manier een sociale of andere verklaring te geven voor de fenomenen die hij ons vertelt en wekt de verdenking dat hij onder het mom van een arthouseproductie een pornofilm voor tieners heeft gemaakt. Hij houdt het liever bij uitgebreid inzoomen op onanerende, masturberende, beffende en likkende jongeren. Dat expliciete en zelfs brutale seks ook zinvol kan zijn bewezen eerder de makers van Baise-Moi, die feitelijk nog een heel eind verder gaan, maar waar de context hun keuzen verantwoordt. De kijker kan hun rauw en pornografisch beeld veel beter plaatsen. Een mooi fragment zit in dit verband in het interview met Larry Clark in de extra's: de interviewer blijft maar vragen stellen over de seks in de film, waarop Clark vraagt: kan u het nergens anders over hebben? Het antwoord blijft uit, maar het is duidelijk: haal de seksscènes weg en er blijft nog een mager skelet over, want Ken Park moet het stellen met een mager verhaaltje, en weinig dramatische handeling. Dié is overigens nog het meest terug te vinden in wat Clark over de ouders van de pubers vertelt. Dàt beeld is veel coherenter dan dat over de kids. De regisseur tekent een intriest beeld van de volwassenen: een godsdienstfanaat, een stel oudjes dat vals speelt bij het scrabbelen, een moeder die zich laat beffen door de vriend van haar dochter omdat die het beter doet dan haar echtgenoot, een pedofiele en geperverteerde vader. Misschien ligt de lusteloosheid en desinteresse van de jeugd in Ken Park niet aan de saaie omgeving, maar aan de misvormingen van hun ouders en het misbruik dat ze van hun en andermans kinderen maken. Wellicht had Larry Clark een veel betere film afgeleverd door zich daarop te concentreren.

BEELD EN GELUID
De technische kwaliteit van Ken Park is prima. Ed Lachman (Far From Heaven en Erin Brockovich) staat daar garant voor. Het beeld is vrij van beschadigingen en vuiltjes, de kleuren zijn helder en warm in de vredige scènes en koud en staalachtig blauw in de confronterende fragmenten. Het geheel is met veel beweging gemonteerd en wordt ondersteund door een opvallend levendige geluidsband. De klank is helder en de Dolby Digital 5.1-mix zorgt voor geluiden vanuit alle hoeken van de kamer.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de originele bioscooptrailer, de filmografie van de regisseur en twee vrij lange aan elkaar geplakte interviews met de regisseur. De kwaliteit van beeld en geluid zijn in ten minste één van de gevallen niet echt van bijzonder goede kwaliteit, het lijkt eerder op een stelletje laatstejaars die camera en microfoon hanteren. Bovendien is er heel veel achtergrondgeluid. De vragen zijn niet veel soeps en de uitleg van de regisseur bevat veel blablabla en weinig essentiële informatie.

CONCLUSIE
Ken Park heeft alle ingrediënten om een interessante film over de leefwereld van jongeren te zijn, maar het materiaal is ofwel niet eerlijk ofwel totaal verkeerd behandeld. Door de grote nadruk op expliciete seksscènes, zonder de minste poging om de handelingen in een sociale context te plaatsen, lijkt deze film vooral te zijn gemaakt om een schandaal te verwekken en (hopelijk) hoge verkoopcijfers te halen. Deze recensent heeft met gemengde gevoelens gekeken, voelde zich weinig betrokken tot het dunne onsamenhangende script en was blij dat de aftiteling eraan kwam. Jammer.