FILM
Dear Mr. Vernon. We accept the fact that we had to sacrifice a whole Saturday in detention for whatever it was we did wrong. What we did was wrong, but we think you're crazy to make us write an essay telling you who we think we are. What do you care? You see us as you want to see us. In the simplest terms, the most convenient definitions. You see us as a brain, an athlete, a basket case, a princess, and a criminal.

Zingt jubilate, want het wachten is eindelijk voorbij. Na ongeveer 6.312 keer te zijn uitgesteld sinds de originele aankondiging, wordt The Breakfast Club eindelijk in de Benelux uitgebracht. En dat niet alleen, de gehele "High School Reunion Collection", drie films uit het oeuvre van John Hughes waarvan de rechten bij Universal liggen, volgt in haar kielzog, dus ook Sixteen Candles (1984) en Weird Science (1985). Eerder bespraken we reeds de regio 1-versie van dit stukje jeugdnostalgie, maar wie geen regiovrije speler heeft zal blij zijn te vernemen dat Universal de volledige technische specificatie van de Amerikaanse versie heeft overgenomen.



Vooraleer het met de carrière van John Hughes bergafwaarts ging en het na Home Alone van kwaad naar erger verwaterde, was hij in de jaren '80 de koning van de "betere" tienerfilm. Met een steeds weerkerende cast van "brat pack" acteurs, die van hem een gedroomde kans kregen om hun talent tentoon te spreiden voor een groot publiek, bezat de man het talent om goede, diepgravende films klaar te stomen met zeer eenvoudige ingrediënten. Van zijn films kreeg deze Breakfast Club, die hij op amper twee dagen schreef, de beste kritieken, ook al omdat de premisse van de film zó eenvoudig is, dat iedereen er had op kunnen komen (maar buiten John Hughes niemand het had gedaan).

Zaterdagmorgen, 7 uur. Vijf middelbare schoolstudenten hebben strafstudie, en de directeur, Richard Vernon (Paul Gleason) heeft eens wat anders bedacht om zijn studenten bezig te houden: ze krijgen tot 16 uur de tijd om een verhandeling te schrijven met als ronkende titel "wie ben ik", niet te verwarren met het debiele VTM-spelletje van eertijds. Uiteraard lopen de studenten over van enthousiasme, maar dat is nog het best te zien aan John Bender (Judd Nelson), een jonge snaak die graag de maatschappij dwars zit omdat de maatschappij hém dwars zit, en niets liever doet dat zijn middelvinger opsteken tegen het establishment. Saillant detail is dat één van zijn catchphrases "Eat my shorts" is, de lijfspreuk van ene Bart Simpson. Bender is een reguliere zaterdagochtendklant, en deze keer moet hij "zitten" omdat hij voor de lol het brandalarm heeft laten afgaan. Bender zoekt al dadelijk conflict op met de directeur en met zijn collega-strafstudiegenoten, en het schijnt hem voorwaar nog te lukken ook. De eerst geviseerde is Claire Standish (Molly Ringwald), een rijkeluisdochter die tegen de lamp is gelopen omdat ze tijdens de schooluren liever ging winkelen. Sport-jock Andy Clark (Emilio Estevez) wordt van thuis ingehamerd om altijd de winnaar te zijn, en hij heeft een medestudent zijn harige billen tegen elkaar geplakt (letterlijk). Volbloed-nerd Brian Johnson (Anthony Michael Hall) is betrapt met een pistool waarmee hij zelfmoord wou plegen (wat compleet mislukt is, want het was een alarmpistool), omdat hij voor een meer technisch vak een buis heeft gehaald. En wat Allison Reynolds (Ally Sheedy) precies in de strafstudie komt doen, weet niemand, maar ze ziet eruit als een vogelverschrikker, gooit het vlees van tussen haar boterhammen aan het plafond en verkiest een boterham met suiker en iets wat op corn-flakes lijkt. Het vooruitzicht dat juist deze vijf misfits hun ziel een keertje bloot moeten leggen voor directeur Vernon steekt hen natuurlijk geweldig tegen, maar naarmate de dag vordert, beginnen ze meer en meer aan elkaar gewoon te geraken, en komt bij elk van hen een vat vol frustraties opborrelen...



Het mag een schier wonder heten dat The Breakfast Club toch nog uiteindelijk de kritische acclamatie heeft gekregen die de film verdiende, want wat U op deze dvd (en op elke kopie van de film, overigens) terugvindt, is een flink afgeslankte versie. De oorspronkelijke cut die John Hughes voor ogen had, duurde tweeëneenhalf uur, wat in de jaren '80 op een onverbiddelijk njet van de filmstudio's stuitte. De pummels hebben zelfs de negatieven van de verwijderde scènes vernietigd, en Hughes beweert dat hij alleen nog over de integrale kopie van de film beschikt. Voor deze heruitgave in de High School Reunion Collection was er even de hoop dat deze onuitgegeven versie nu zou verschijnen, maar het heeft niet mogen zijn. In de marge van de film zullen er ook velen geweest zijn die zich machteloos voor het hoofd hebben gestoten toen ze gehoord hadden welk aanbod ze hadden afgewezen. Zowel Billy Idol als Bryan Ferry sloegen het aanbod af om voor de titelsong in te staan, en daarna deed Pretenders-zangeres Chrissie Hynde hetzelfde; haar toenmalige echtgenoot, Jim Kerr, leadzanger van de Simple Minds, zag er echter wel brood in, en Don't You Forget About Me betekende voor de Schotse band dé definitieve doorbraak in de States. Ook Rick Moranis bedankte voor een bijrol (die van de concièrge), en het casten van Nicholas Cage in één van de hoofdrollen werd afgeblazen door de (toen al veel te) hoge gage die Cage vroeg.

De afwezigen hadden dus ongelijk, en omdat Hughes blijkbaar perfect de leefwereld van de tieners in de jaren '80 aanvoelde, én dan nog eens een goed oor had voor wat er in die tijd muzikaal als "in" werd beschouwd, werd The Breakfast Club een kassucces. Alle vijf de hoofdacteurs leveren een prima prestatie, en vallen vooral op door hun zeer natuurlijk spel; misschien steekt Ally Sheedy met haar excentrieke rol nét de anderen ietsje voorbij, maar dat kan ook onze persoonlijke smaak zijn. Het is echter zeer gemakkelijk om te zien wat de werkelijke reden van het succes was: de vele tieners die in de MTV-generatie sociaal niet aanvaard werden omwille van hun nonconformisme, excentriciteit of andere, niet door de algemene norm geaccepteerde levenshoudingen, hunkerden blijkbaar in die tijd naar een uitlaatklep om de innerlijke pijn die met dergelijke sociale uitsluiting gepaard gaat, onder woorden te brengen. Velen identificeerden zich dan ook met de bolleboos (Brian), de sportsnob (Andy), de normloze (Allison), de verwaande (Claire) of de op het criminele pad verzeilende (John); of toch tenmiste met een deel van hun belevenissen of karaktertrekken. Schooltoneelgezelschappen vroegen zelfs aan Hughes om een scriptadaptatie te maken die geschikt was voor toneelopvoeringen. Naar verluidt was het Hughes' idee om met dezelfde cast om de tien jaar een sequel te draaien, waarbij The Club terug zou samenkomen op andere cruciale momenten in hun leven. Het is echter bij deze éne editie gebleven. Maar volgens ons heeft de film nog niets aan actualiteitswaarde moeten inboeten! Voeg daar nog eens bij dat John Hughes de film ook artistiek heel aantrekkelijk heeft gemaakt (de tot bibliotheek omgebouwde turnzaal is méér dan zomaar een decorstuk), en je hebt een puike film!



BEELD EN GELUID
De waardeloze verklaringen van andere filmmaatschappijen dat het niet mogelijk is om meerdere geluidstracks te combineren zonder dat de dvd technisch aan kwaliteit moet inboeten, wordt door deze dvd nog maar eens ondergraven. Naast de Engelse DTS en Dolby Digital 5.1-tracks, die gewoon van de US-versie zijn gekopieerd, vinden we nogvier 2.0-tracks en zowaar een Russische (!) 5.1-track terug, naast een twintigtal ondertitelingssporen, waaronder het Nederlands. De DTS-track en de Dolby Digital 5.1-track zijn elkaar waard. De enige reden om een dergelijke track toe te voegen is natuurlijk om de soundtrack met bijdragen van o.a. Simple Minds en Wang Chung, die destijds een voltreffer was, nog eens extra dik in de verf te zetten. Ook de instrumentale bijdragen van de iets minder bekende filmcomponist Keith Forsey komen goed over. De beeldkwaliteit is nagenoeg identiek aan die van de regio 1-versie, alleen heeft deze versie een klein streepje voor omwille van de superioriteit van PAL over NTSC, waardoor het beeld aan scherpte wint. De kleuren zien er redelijk en natuurlijk uit, en het contrast is aanvaardbaar. Voor een dergelijke oudere film is ofwel de restauratie zeer goed gelukt, ofwel is er nog ergens een maagdelijke, quasi ongebruikte kopie opgedoken, want het aantal printbeschadigingen is opvallend laag. Een beetje grain is wel te merken, maar compressieproblemen zijn er niet te zien. Het meer geoefende oog zal een zweem van interlacing bemerken, maar ook weer niets dramatisch. Voorwaar een transfer waar andere maatschappijen nog wat van kunnen leren.

EXTRA'S
Enkel de filmtrailer wordt ons gegund.



CONCLUSIE
Een psychologisch drama als dit verlichten met een streepje humor, een snuifje romantiek en vooral een goede soundtrack, bleek een succesformule die vaak gekopieerd werd, maar nooit geëvenaard. U weet niet wat een tienerfilm is, vooraleer U The Breakfast Club heeft gezien. Extra's ontbreken, maar dat wordt gecompenseerd door een zeer goeie technische kwaliteit.