FILM
Film is een constructie, een verhaal dat, voor het op papier of op pellicule wordt gezet, alle kanten uit kan. Film is een illusie die de toeschouwer maar al te vaak als realiteit aanneemt, of tenminste voor zolang als de film duurt. Daarom waarschuwt een Stem ons aan het begin van deze film om op te letten en niet in die val te trappen. Als illustratie zien we een goochelaar die een brandende sigaret tussen z’n beide handen in de lucht laat zweven, en een man die alleen op straat loopt en vervolgens in een massa op precies dezelfde plek: de scenarist en de regisseur, ze kunnen beiden die keuzen maken, alleen of in een massa, werkelijkheid of droom. De acteurs en de omstandigheden zijn als boetseerklei in hun hand. En ook al is de toeschouwer zich daar wel degelijk van bewust, toch is het best moeilijk om aan de trucs van de filmtovenaars te ontsnappen. Het bewijs is Reconstruction.

En dan de film, het verhaal, de illusie: Alex (Nikolaj Lie Kaas), jong, viriel en fotograaf van beroep, heeft een relatie met Simone (Maria Bonnevie), maar het vuur is er voor hem een beetje uit en op een avond loopt hij een blondine tegen het lijf die z’n aandacht trekt. Hij volgt haar naar een cafeetje. Het is liefde op het eerste gezicht en Alex beweert zich Aimée (Marie Bonnevie) te herinneren uit een droom. Ze brengen de nacht door in de hotelkamer van Aimée, die haar echtgenoot en schrijver vergezelt op de lezingen over zijn nieuwste boek (dat overigens nog niet helemaal klaar is). ’s Ochtends ontdekt Aimées echtgenoot August (Krister Hendriksson) de nachtelijke escapade van zijn vrouw, maar houdt zijn mond. Hij heeft door het vele werk zijn jonge echtgenote de laatste tijd verwaarloosd en neemt zich voor dat goed te maken.

Alex gaat ondertussen naar huis en ontdekt dat zijn flat niet meer bestaat, dat zijn onderbuurvrouw hem niet herkent en zijn beste vriend Leo (Nicolas Bro) beweert hem nog nooit te hebben gezien. De jonge fotograaf raakt lichtelijk overstuur en zoekt Simone en zijn vader op. Maar ook zij kennen hem niet, hebben nog nooit van hem gehoord en vinden zijn opdringerigheid alles behalve leuk. Alleen Aimée lijkt hem ’s middags in een restaurantje nog te kennen, of toch niet?

Christoffer Boe levert met Reconstruction één van de eigenzinnigste en origineelste films af van 2003. Iedereen was op voorhand gewaarschuwd en toch slaagt de regisseur erin om de alertheid van de toeschouwer onderuit te halen met een intrigerende en betoverende lovestory tussen Alex en Aimée, verteld op een jachtige toon en verpakt in uitvergrote satellietfoto’s, in wazige en versnelde beelden van het nachtelijke Kopenhagen, met veel beeldwisselingen, close ups van een onrustige Alex en een koele Aimée, met scherp gesneden overgangen tussen de diverse locaties en daarover een pakkend tapijt van machtige violen uit de koker van Samuel Barber. De regisseur slaagt erin om het verhaal strak in de hand en geloofwaardig te houden en pas wanneer Alex na het nachtje overspel zijn flat niet meer terugvindt en merkt dat hij voor z’n omgeving nooit heeft bestaan, wordt het duidelijk dat Reconstruction een verrassende wending heeft genomen. Alex belandt van het ene moment op het andere in een diepe crisis: zijn persoonlijkheid is weggegomd zoals een overbodige versregel in een gedicht, zonder redelijke verklaring. Wordt hij gestraft voor z’n overspel? Straft Christoffer Boe misschien het publiek omdat het sympathie opbrengt voor de jonge verliefden?

Reconstruction kreeg de Camera D’Or op het Festival van Cannes en dat heeft alles te maken met de originele aanpak van de regisseur en de soepelheid waarmee hij zijn onderwerp aanpakt. Alle stukjes van de puzzel vallen uiteindelijk op hun plaats, maar Christoffer Boe legt het parcours niet in een rechte lijn af. Op fijnzinnige manier weeft hij eerder aangereikte waarschuwingen en informatie in zijn scenario en doet ons nadenken over abstracties als zelfbeschikkingsrecht, vrije wil, uniciteit en identiteit. Een deel van de vragen wordt ons aangeboden door de figuur van Alex die geconfronteerd wordt met een evolutie die hij niet zelf kiest; de vragen over identiteit en uniciteit worden aangeroerd in de personages van Simone en Aimée die Boe bewust door één en dezelfde actrice laat uitbeelden. In hoeverre spelen bekende factoren mee in de aantrekking die vreemden onbewust op ons uitoefenen? Waarom lijken sommige individuen steeds het soort partners aan te trekken dat hun met zekerheid ongelukkig maakt, niet één keer, maar elke keer opnieuw?

BEELD EN GELUID
Reconstruction is opgenomen in 16mm en nadien opgeblazen. Het resultaat korrelig, ruw vooral in de donkere fragmenten van de film, de buitenbeelden en de scènes in het café en het restaurant. Voor het overige is er een korte sequentie zwart/wit film in het begin van de film, korrelig en afstandelijk, en aan de andere kant veel koud licht en koele kleuren tussen de hightechgebouwen van Kopenhagen. De pellicule is vrij van vervormingen en beschadigingen en de bewuste manipulatie van de kwaliteit en het kleurenpallet geeft deze film z’n terechte sfeer.
De muziek is bij wijlen prachtig. Een hoogtepunt is het Adagio for Strings van Samuel Barber dat wondermooi is uitgevoerd en opgenomen en in Reconstruction z’n perfecte videoclip krijgt. Het geluid klinkt overigens uitstekend met de stemmen in het midden en de bijgeluiden zo wat overal uitgestrooid op de zijkanten.

EXTRA’S
Deze dvd bevat als extra de Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers.

CONCLUSIE
Reconstruction is experimentele film, een geslaagde en originele vertelling over twee mannen die van dezelfde vrouw houden, maar over een verschillend machtsniveau beschikken en dus geen partij voor elkaar zijn. Het drama boeit de hele 90 minuten lang wegens de sensualiteit en de passie die de acteurs uitstralen, ondanks een zeker mate van afstandelijkheid. En het slot doet pijn, maar dat weet de toeschouwer vanaf het begin: It is all film, it is all a construction. But it still hurts.