Een cel van de Amerikaanse spionagedienst, die zich vooral bezig houdt met het coderen van berichten naar hun wereldwijd netwerk van spionnen, heeft een onkraakbare code ontworpen, Mercury. De twee ontwikkelaars, Dean en Leo, hebben de code uitvoerig getest op ontcijferbaarheid door middel van allerlei supercomputers, en geen enkele is in staat gebleken om de code te kraken. Om de altijd aanwezige onvoorspel­bare geek-factor uit te schakelen, hebben ze hun code ook in een puzzelmagazine gepu­bliceerd, zodanig dat wie de code toch kan lezen, hen op een speciaal telefoonnummer kan contac­teren. Hoe­wel ze niet verwachten dat dit ooit zal gebeuren, gaat op een dag de tele­foon: een negenjarig autistisch jongetje, Simon Lynch, kan het geheim­schrift lezen als een open boek. Prompt daarop worden de ouders van Simon vermoord, maar Simon zelf heeft zich verstopt, en de moordenaar probeert het incident op een gezinsdrama te laten lijken. FBI-agent Art Jeffries (Bruce Willis), die onmid­del­lijk twijfels krijgt of het hier om een zelfmoord dan wel over moord gaat, ontfermt zich over het onder­zoek én over het quasi onhandelbare jongetje. Wanneer hij ook in het kinderzieken­huis waar Simon is opgenomen een moordpoging kan verijdelen, neemt Jeffries de benen, waardoor hij zich­zelf blootstelt aan vervolging. Zijn onderzoek leidt hem naar kolonel Kudrow (Alec Baldwin), hoofd van de inlichtingen­dienst, die koste wat het kost wil vermijden dat Simon, en dus ook de code, in vijandelijke handen vallen. Hierbij gaat Kudrow over lijken; zowel Dean als Leo worden vermoord wanneer ze contact willen opnemen met Jeffries om hem meer te vertellen over de ware toedracht achter de moorden. En Jeffries zelf moet alle moeite van de wereld doen om zichzelf en Simon te beschermen voor Kudrows aanslagen.

Bruce Willis heeft de laatste tijd wat met films met kinderen in (The Sixth Sense, Un­breakable en recent nog The Kid). Vooral bij The Sixth Sense viel het op dat Willis nog wat meer in zijn mars heeft dan zijn tegenstanders overhoop te schieten. Hetzelfde diep­gra­vende voer voor psychologen moet je in deze film niet verwachten; Mercury Rising is een thriller volgens de klassieke regels van de kunst, zonder betekenis of dubbele lagen in het verhaal: verstand op nul en join the ride. Maar de compromisloze uitwerking neemt niet weg dat het een onder­houdende film is, zonder noemenswaardige zwakke momenten waarin de spanning gebroken wordt, gedegen maar erg conventioneel en voorspelbaar, zoals bijvoorbeeld de klassieke love interest voor de hoofdrolspeler, in deze film beli­chaamd door Kim Dickens. Alleen is het toch wel zeer onwaarschijnlijk, zelfs voor een autist, dat iemand zomaar een peper­dure militaire code kan breken, én dat men zo'n code in een denksportboekje gaat publi­ceren. Maar omdat men hier wijselijk niet al te zeer over heeft uitgewijd, is de film best te pruimen.

EXTRA'S

Net zoals de meeste releases van Universal uit 1999 werd deze disk voorzien van ongeveer dezelfde uniforme layout als bij films zoals Babe, Dragonheart, Waterworld en Twister. Wat voor extra's - per slot van rekening wordt de film zelf gepromoot als zijnde de 'collector's edition' - concreet inhoudt: een commentaartrack van de regisseur; een docu­mentaire van een kleine 40 minuten (zelf ook onderverdeeld in hoofdstukjes en niet in één brok zoals wel eens gebeurt) over het maken van de film; een achttal minuten aan verwij­derde scènes van eerder povere kwaliteit (zeker vergeleken met Gladiator of Erin Brok­ovich, beiden van dezelfde maatschappij); een biscooptrailer; een reeks foto's, vergezeld van de nodige productieaante­keningen; en de obligate informatie over de cast en de makers. Spijtig genoeg is dit alles alleen onder­titeld in Engels, Frans en Duits. De laatste jaren heeft men bij Columbia ook het Neder­lands als ondertitelingstaal voor de extra's ontdekt (in zoverre soms zelfs zo ab­surd dat een film als The Patriot uitsluitend Neder­landse ondertitels heeft, maar soit), en daaraan is overigens te merken dat het hier een oudere release betreft. We onthouden vooral de making of-documentaire, die toch wel uitgebreider is dan zomaar een aangedikte filmmagazine-promospot.

CONCLUSIE

Al bij al een vrij conventionele film, zeker geen uitschieter, noch naar de positieve, noch naar de negatieve kant van het spectrum. Wel zeer stereotiep voor zijn genre, met een al even stereotiepe casting, alleen good guys en baddies dus, zonder nuances.