FILM
Wat doet een man alleen, vereenzaamd en niet gesteld op gezelschap, zonder de minste interesse voor het vrouwelijk schoon om hem heen, 8 jaar lang in een hotel in het Italiaanse deel van Zwitserland, ijsberend, rokend, doelloos voor zich uit starend en eens per week met een zware koffer in een dijk van een BMW naar de bank scheurend om er met de allergrootste égards te worden ontvangen? Waarom voert hij voor de rest niets uit? Waarom gaat hij niet eens wandelen? Waarom lijkt hij een gevangene, onbereikbaar voor zijn vrouw en drie kinderen die in het zuiden van Italië wonen? Waarom bezoekt hij ze niet, maar belt hij af en toe met zijn dochter die eerder lusteloos dan opgeruimd aan de telefoon komt? Waarom zegt hij nooit dag tegen het meisje dat zijn koffie zet in de bar van het hotel wanneer ze hem ’s avonds met een vriendelijke groet alleen achterlaat?

Titta Di Girolamo (Toni Servillo) is de man in kwestie. Hij wordt vijftig en zit zwijgend achter het raam van het hotelcafé, rokend. Hij is ongeïnteresseerd, onpeilbaar en gesloten als een boek. Maar niet voor lang, want we vernemen via via dat hij een financieel expert was in een vorig leven. Voor de rest houdt regisseur Paolo Sorrentino z’n kaarten zoveel mogelijk gesloten om de kijker met mondjesmaat tot het plot te introduceren. Veel valt daarover niet te vertellen zonder dat de essentie verraden wordt.

Sorrentino dompelt de film in prachtige kleuren, afwisselend warm en koel, van bruin, geel en sepia tot staalblauw en grijs, met grauwe rookwolken tussendoor. Zijn camera tast het gelaat van Titta af op zoek naar onvindbare emoties en legt het contrast vast met het vriendelijke barmeisje van het hotel (Giselda Volodi), opgewekt, opgeruimd en altijd vriendelijk en Sofia (Olivia Magnani), het meisje dat zijn kamer onderhoudt en bijna per vergissing in zijn privé spulletjes snuffelt waardoor de kijker een glimp krijgt van Titta's geheime leven. Want dat hij een geheime en geheimzinnige kant heeft, dat is wel duidelijk. De scènes naar de bank zijn door Sorrentino gemonteerd alsof het om een wilde achtervolging gaat en de knipmessende bedienden en portiers verhogen de sfeer van belangrijkheid, illegaliteit en clandestiniteit. Titta's herinneringen aan vroeger, puzzelstukjes die langzaam samengroeien om het verleden te reconstrueren, laat de regisseur in willekeurige volgorde en zonder voorafgaande verwittiging op de kijker los naargelang daar in het belang van de voortgang van het verhaal behoefte aan ontstaat.

Tony Servillo speelt zijn rol met glans. Tot de laatste take blijft hij de mysterieuze man, de zwijgzame. De afstand die hij bewust creëert tussen zichzelf en de kijker ruimt langzaam plaats voor medeleven, misschien zelfs medelijden, maar ook voorzichtigheid en verstomming, want Titta is niet alleen slachtoffer: als hij risico’s neemt – en die neemt hij -, dan neemt hij ze helemaal, in het volle bewustzijn en met de overtuiging dat - zoals bij het pokerspel - een marmeren gezicht en een trilvrije, vastberaden stem tot succes moeten leiden. Maar dat zal Titta uiteindelijk niet redden, want voor een gekooide vogel bestaat er weinig alternatief.

Het decor van Le Conseguenze Dell'Amore is strak en leeg met een minimum aan beweging. De niet genoemde Zwitserse stad is doods. Alles wat overbodig is om dit verhaal te stofferen, is weggelaten. De stylering van Paolo Sorrentino is totaal. Het gaat hier dan ook in de eerste plaats om een cinefiele film voor een beperkt publiek. Wat niet betekent dat er geen sprake zou zijn van dramatische spanning in de opbouw of verrassingen in de verhaallijn. Bovendien is Le Conseguenze Dell'Amore een mooie film qua kleuren en enscenering. Misschien een beetje traag als een Miss Marple wat betreft het vrijgeven van noodzakelijke informatie om de verschillende onderdelen van het verhaal meteen een plaats te kunnen geven, maar zeker de moeite van het bekijken waard. Een film voor de zgn. meerwaardezoekers.

BEELD EN GELUID
Le Conseguenze Dell'Amore is een aantrekkelijke film qua casting en qua opbouw. Paolo Sorrentino gebruikt een vinnige en originele montagetechniek en laat de scènes in mooi licht, zowel donker als onderkoeld, baden. De kopie is vrij van beschadigingen en vuil en de soundtrack met muziek van Lali Puna, The Boards of Canada, Pino Daniele en Ornella Vanoni, afgewisseld met felle klassieke fragmenten vol striemende violen, is minimalistisch, pop-achtig, hard en zacht, modern en klassiek. Sorrentino’s keuze is origineel, avantgardistisch en behoudsgezind tegelijk: het contrast heeft een sprankelend effect tot gevolg en maakt de film lichtvoetiger dan het thema laat vermoeden.
Het geluid is 5.1 is vooral een voordeel voor de muziek van de Mute-groepen (Lali Puna, The Boards of Canada, e.a.) met hun toeters en bellen, klikken en krassen en fragiele stemmetjes tussen de muziek door. De 5 klankkasten krijgen tijdens die muziekstukken ruimschoots de kans om hun kunnen te tonen.

EXTRA'S
Veel extra's zijn er jammer genoeg niet te rapen: de Originele Bioscooptrailer en nog Andere Trailers uit het aanbod van Homeschreen/ABC Distribution.

CONCLUSIE
Le Conseguenze Dell'Amore is een kleinood, een intimistische prent op een zeer origineel script, eigenzinnig en op interessante wijze in beeld gebracht door de Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino, niet om de grote massa te vermaken, maar om de liefhebbers van fijnzinnige en intelligente films op hun wensen te bedienen. Geen blockbuster dus, maar wel een spannende, melancholische, bij wijlen meelijwekkende, soms grappige en in elk geval intrigerende productie. Voor het Canvas-publiek dus.