FILM
In 1956 zwom Robert Evans, een jongeman die samen met zijn broer een bedrijfje in hippe damesbroeken runde, zorgeloos in een Californisch zwembad toen Norma Shearer, oscarwinnares en Hollywoodicoon uit de jaren twintig en dertig, hem aansprak. Ze herkende in hem dezelfde branie als in haar ex-man, legendarisch producer en wonderkind Irving Thalberg. En dus wou ze dat Evans de rol van Thalberg speelde in een op til staande biopic over Lon Chaney met Jimmy Cagney. Evans aanvaardde het voorstel en rolde zo onvermoed Hollywood binnen. Een goed acteur was hij niet maar produceren zag hij wél zitten. In die rol zou hij een decennium later dan ook aan het hoofd komen van Paramount, waar hij klassiekers als Rosemary's Baby, Love Story, The Godfather en Chinatown groen licht gaf en vergelijkingen met legende Thalberg niet onder stoelen of banken gestoken werden. De carrière van Robert Evans, zijn ongewoon snelle opkomst en zijn trage ondergang, wordt uitvoerig uit de doeken gedaan in de prima documentaire The Kid Stays In The Picture.

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de producer en overloopt chronologisch de belangrijkste gebeurtenissen uit zijn filmische leven. Een dieper inzicht in de jeugd en achtergrond van Evans wordt niet of nauwelijks gegeven. Enkel zijn avonturen in Tinseltown schijnen de filmmakers te interesseren. En wie kan hen dat kwalijk nemen? Robert Evans' carrière in Hollywood is immers fascinerend, spannend, humoristisch en doorspekt met de nodige onverwachte plotwendingen. Beginnend bij zijn ontdekking door Norma Shearer, meanderend via zijn schokkende aanstelling als Paramountbaas, de opeenvolging van kritische en commerciële hits en zijn val van glorie in de jaren tachtig, en eindigend met een opsomming van zijn huidige bezigheden, is The Kid Stays In The Picture een hoogst vermakelijke film die geen seconde verveelt en een hoogst persoonlijke visie geeft op de artistieke renaissance van Hollywood voor, tijdens en na de flowerpower-jaren.

Met de nadruk op 'persoonlijk'. En dit is zowel de kracht van de prent als zijn zwakte. De film is immers voorzien van een constante, eloquente voice-over van Robert Evans zelf. De producer is een bekwaam en enthousiast verteller, die in prachtig geconstrueerde volzinnen de kijker bij zijn nekvel grijpt en hem niet meer loslaat. Zijn torenhoge ego sijpelt onmiskenbaar door in zijn stem, waardoor we een blik kunnen werpen in zijn ziel, in wat hem van zijn paard krijgt en wat hem ontroert. De schitterende, levendige anekdotes vliegen je dan ook om de oren: de wijze waarop Evans Roman Polanski overhaalde Rosemary's Baby te doen, hoe hij eigenhandig met een door Mike Nichols gefilmd showreel de studio van de ondergang redde of de keer dat hij Coppola verplichtte een veertig minuten làngere versie van The Godfather te monteren.

Waarom dit tegelijkertijd de zwakte is van The Kid Stays In The Picture laat zich raden. Door Evans eigenhandig over zijn leven te laten mijmeren, steekt extreme subjectiviteit geregeld de kop op. Als je de producer bezig hoort, was hij, en hij alleen, verantwoordelijk voor alle succes bij Paramount. Bracht hij de studio met zijn eigen handen op vier jaar tijd van negende plaats aan de box office naar nummer één. Over de flops wordt met geen woord gerept. En de zwarte jaren van Evans, met zijn drugmisbruik, de scheiding van actrice Ali McGraw en de betrokkenheid in een geruchtmakende moordzaak, worden snel afgehaspeld op het einde. Een citaat van de producer, dat de prent opent, zegt het kristalhelder: "Er zijn steeds drie kanten aan een verhaal: jouw versie, mijn versie en de waarheid." The Kid Stays In The Picture kiest onbeschaamd voor de 'mijn versie'-variant, waardoor meermaals vermoedens rijzen dat de waarheid niet steeds gediend wordt in de pochende vertelsels van Robert Evans.

De reden waarom dit niet al te vaak storend werkt, ligt voor een belangrijk deel in de meer dan solide visuele presentatie van de documentairemakers. De film is een lust voor het oog, en valt op te delen in drie grote visuele blokken. In de eerste plaats dient uiteraard het archiefmateriaal vermeld te worden. Een combinatie van Evans' homevideo’s, fragmenten uit de films die hij groen licht gaf, tv-interviews en oud stockmateriaal van Amerika in de jaren zestig en zeventig levert een nostalgische blik op de loopbaan van de producent. Een tweede efficiënt middel dat de filmmakers gebruiken is een levendige animatie van zwart-wit foto’s. Achtergrond en voorgrond van de foto worden gescheiden, zodat een glijdende camera een dynamisch diepte-effect meegeeft. Maar meest bepalend voor de look van de film zijn de prachtig uitgelichte kamers van Robert Evans' woonst, die als visueel motief de film op belangrijke plekken punctueren. 'Woodland', zo heet zijn domein, lijkt wel weggelopen uit een Disney-achtig sprookjesuniversum en geeft de nostalgiefactor nog een stevige duw erbij. De voortdurende interactie tussen deze drie distinctieve stijlelementen, met Evans’ voice-over als bindmiddel, zorgt ervoor dat de kijker zich nimmer verveelt en altijd dieper wordt meegesleurd in de anekdotes van de producent.

The Kid Stays In The Picture biedt een hoogst fascinerende kijk op de belangrijkste filmproducer van de jaren zeventig, zodat iedereen met maar een beetje interesse in films de prent waarschijnlijk aangenaam vertier zal vinden. Maar hoe goed de film ook in elkaar steekt, hoe aanstekelijk de vertelsels van Robert Evans ook zijn en hoe knap de decors ook in beeld zijn gebracht, een grootse productie is het niet geworden. Evans’ mindere kanten, zijn flops en zijn tabloid-privéleven, komen nauwelijks aan bod, waardoor het enigmatische karakter van de producer in stand wordt gehouden. Mochten de filmmakers erin geslaagd zijn een tip van de sluier te lichten over wie de protagonist van hun film écht is, had de prent kunnen uitgroeien tot meer dan een nostalgische terugblik op het Hollywood van de jaren zeventig. Nu blijf je emotioneel toch wat op je honger, en dat is jammer. Want The Kid Stays In The Picture blijft een uitstekende film die nóg beter had kunnen en moeten zijn.

BEELD EN GELUID
Zoals ik reeds eerder aanhaalde, is de prent een lust voor het oog en de speciaal voor de documentaire geschoten scènes zien er op deze dvd dan ook erg goed uit. Mooie, diepe zwartschakeringen, een warm kleurenspectrum en uitstekend contrast zorgen voor een prima dvd-transfer. De gebruikte archiefbeelden hebben vaak te lijden onder krassen, uitgewassen kleuren en een gebrek aan contrast, maar dat is ongetwijfeld ook de bedoeling geweest van de cineasten. Audiogewijs worden twee tracks aangeboden: een 5.1 Dolbymix en een stereopresentatie. De voorkeur gaat uit naar de vijfkanaalsspoor, die een dynamische, heldere klank uit de boxen stuurt. Ook de stereomix is dik in orde, maar slaagt er niet in subtielere sequenties even goed weer te geven.

EXTRA’S
Slechts een aanstekelijke Trailer voor zowel The Kid Stays in the Picture als het al even goede Standing In The Shadows Of Motown zijn te vinden op deze schijf. Een gemiste kans, want o.a. in het Verenigd Koninkrijk en de USA werden dvd's geperst met een aangenaam pakket bonussen.

CONCLUSIE
The Kid Stays In The Picture overloopt het leven van dé Hollywoodproducer van de jaren zeventig, Robert Evans. De film is meeslepend, knap gemaakt en een must voor iedereen die zichzelf cinefiel noemt. Spijtig is alleen dat de kleinere kantjes van de enigmatische Evans niet belicht worden, zodat wanneer de end credits rollen we nog steeds geen flauw idee hebben van zijn ware aard. Beeld en geluid ogen meer dan behoorlijk op deze dvd, maar een bonussectie werd over het hoofd gezien.