FILM
We bevinden ons in New York, anno 1986 en we maken onmiddellijk kennis met Nino Brown (Wesley Snipes). Eén van zijn ingehuurde loopjongens hangt bungelend aan een grote brug over het kanaal. Even later valt de man zijn dood tegemoet en beseffen we dat Nino een boef is om rekening mee te houden. Crack stond nog in zijn kinderschoenen en Nino ziet het als de drug van de toekomst. Samen met zijn partner en vriend Gee Money (Allen Payne) start hij een drugsimperium met één welbepaald doel: marktleider worden. Ondertussen zien we ook hoe Pookie (Chris Rock), een boefje dat wat lager op de drugsladder staat, in het been wordt geschoten door politieagent Scott Appleton (Ice-T). Vervolgens maken we een sprong in de tijd naar het jaar 1989. Crack is uitgegroeid tot de populairste drug en de operatie van Nino en Gee Money floreert als geen ander. Nino en zijn trawanten bezitten intussen een hotel van waaruit ze de zaken leiden. Dat gaat niet onopgemerkt voorbij aan het oog van politie-inspecteur Stone (Mario Van Peebles). Hij doet beroep op de hulp van de geschorste Appleton, die op zijn beurt beroep doet op Pookie voor de rol van insider. Ook Nick Peretti (Judd Nelson) voegt zich – aanvankelijk tegen de zin van Appleton - bij het antidrugs team. Het wordt echter geen makkelijke klus om de ondertussen goed georganiseerde misdaad tegen te gaan.



Deze film is eigenlijk niet meer of niet minder dan een modernisering van het klassieke Scarface-verhaal: een gemene, maar charismatische drugsbaron kent enorme successen om vervolgens als een baksteen in vrije val ten onder te gaan. Sinds New Jack City in de zalen verscheen, kent de film een lange rij trouwe fans. Hoewel de film een vrij eentonig zwart-wit beeld schetst van de oorlog tegen drugs, komt hij veel beter tot zijn recht als misdaadfilm dan als een film met een diepzinnige betekenis. Het grote probleem met New Jack City is het gebrek aan een samenhangende verhaallijn. Het verhaal slaagt er niet in zijn aandacht lang genoeg te richten op één bepaald gebied. Zo krijg je grote sprongen van het ene personage naar het andere en van het ene scenario naar het andere. Daardoor verlies je als kijker de meer prominente elementen te lang uit het oog. Een goed voorbeeld daarvan is de teloorgang van het personage van Pookie. De film houdt bijna volledig halt om zijn ondergang te volgen, maar het wordt nooit echt duidelijk waarom Scott Appleton er zoveel tijd en moeite insteekt om hem er terug bovenop te helpen. Misschien is het een symbolische representatie van een dieperliggende boodschap of misschien is het enkel een manier om Pookie en Scott met elkaar in contact te brengen voor het vervolg van het verhaal. Wat de verklaring ook mag zijn, de scènes komen de verhaallijn niet bepaald ten goede.



New Jack City neemt ons niet alleen terug naar de periode waarin crack de straten overspoelde. De film herinnert ons ook aan de periode waarin Wesley Snipes een opkomende ster was. Op een gegeven moment werd hij zelfs in één adem genoemd met de gerenommeerde Denzel Washington. Ondertussen hebben beide mannen hun eigen carrière uitgebouwd, de ene met al wat meer succes dan de andere. Deze film toont Snipes als het veelbelovende talent dat hij ooit was. Hij weerstaat aan de drang om zijn personages beter te doen overkomen dan het in werkelijkheid is. Toch hangt er een zweem van wrede charme rond Nino Brown omdat Snipes hem koud, maar charismatisch vertolkt. Met de enorme explosie van het bling-bling geweld en de schijnbaar onhoudbare drang van rappers om in de filmwereld te stappen, is een film als New Jack City vandaag de dag er één uit een dozijn. Toen de film echter gemaakt werd, beschouwde men het als een enorm risico om een rapper te laten acteren. De keuze voor Ice-T was dan ook niet voor de hand liggend en lijkt meer rond attitude dan rond talent te draaien. Dankzij zijn verbetenheid komt hij echter toch geloofwaardig over in de rol van de harde politieagent. Ook de rest van de cast zorgt voor bijpassende acteerprestaties al blijft het niet makkelijk om de krampachtige stijl van Chris Rock te doorstaan.

BEELD EN GELUID
De cover vermeldt een 1.85:1 anamorfische transfer, maar in feite hebben we te maken met een 1.78:1 anamorfische transfer. Het niet respecteren van het originele bioscoopformaat, kost Warner dan ook een puntje in de beeldbeoordeling. De transfer komt, wat tegen de verwachtingen in, verrassend positief uit de hoek. Het beeld biedt een haast onfeilbare scherpte en is bijzonder gedetailleerd. Daarenboven konden we geen opvallende sporen van edge enhancement vaststellen en ook printbeschadigingen blijven nagenoeg volledig achterwege. Ook de kleuren staan uitstekend hun mannetje. Waar veel films uit de periode vaak blijk geven van wat doffe kleuren, waren de kleuren bij deze film enorm helder en levendig. Ook op het zwartniveau en schaduwdetail valt nauwelijks iets aan te merken.



EXTRA'S
Disc 1:
Audiocommentaar
De voornaamste extra op het eerste schijfje is een audiocommentaar van regisseur/acteur Mario Van Peebles. Hij heeft het over de politieke en sociale invloeden, maar natuurlijk ook over de casting en de samenwerking me de acteurs. Daarnaast komen ook zaken als de locaties, cinematografie, belichting, verwijzingen naar andere films en invloeden aan bod. Met momenten lijkt het erop dat de man zichzelf wat al te graag hoort spreken, maar hij biedt toch interessante informatie. Hoewel zijn commentaar soms een wat te technische tour opgaat, werpt hij over het algemeen een aangename blik op zijn film.

Theatrical Trailer (1 min. 50)
Het bonusmateriaal op disk 1 wordt afgerond met de originele bioscooptrailer.



Disc 2:
The Road To New Jack City (28 min. 11 – Nederlands ondertiteld)
Disc 2 steekt van wal met een retrospectieve making-of documentaire. Aan het woord komen regisseur Mario Van Peebles, producer Doug McHenry en de acteurs Ice-T, Chris Rock, Wesley Snipes, Judd Nelson en Allen Payne. Ze kijken terug naar de oorsprong en de intentie van de film en hebben het ook over de hiphop gerelateerde innovaties, casting, problemen met de locaties, wijzigingen aan het originele script. Ze gaan ook dieper in op de openingsscène. Het is aangenaam om te zien hoe frank en vrij de mannen hun mening uiten. Dat maakt van deze making-of een meer verhelderende extra dan op de making-of op vele andere uitgaven.

NJC: A Hip-Hop Classic (20 min. 19 – Nederlands ondertiteld)
De volgende extra op het menu gaat dieper in op het muzikale aspect van New Jack City. Ice-T, soundtrack executive producer Cassandra Mills en tal van andere mensen uit het hip-hop milieu delen hun visie op hoe New Jack City uitgroeide tot een fenomeen in de zwarte jongerencultuur. Ze praten over de muziek, het gebruik van een rapper als acteur, de personages, New York als locatie, de terminologie en de stijl van de periode.



Harlem World: A Walk Inside (10 min. 17 – Nederlands ondertiteld)
Deze featurette biedt een leuke mini-tour doorheen de geschiedenis van Harlem. Historicus en curator van het New York Schomburg Center, Christopher Moore leidt Mario Van Peebles en zijn kinderen rond doorheen het museum en brengt hen tot bij de bezienswaardigheden in Harlem. De extra is ongetwijfeld goed bedoeld, maar komt wat ongeïnspireerd over en toont slechts het topje van de ijsberg.

Muziekvideo's (17 min. 28)
Ter afronding kun je nog kijken naar een drietal muziekvideo's. Het gaat om de nummers New Jack Hustler van Ice-T, I'm Dreamin' van Christopher Williams en I Wanna Sex You Up van Color Me Badd. De muziek en clips variëren van vrij goed tot middelmatig tot ronduit verschrikkelijk. Rap van de vroege jaren '90 houdt nog redelijk goed stand en hoewel de clip van Ice-T een prototype is van de hedendaagse bling-bling rommel, kan het er nog best mee door. De clip wordt tenminste niet overspoeld met filmfragmenten. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de clip van Christopher Williams. De muziek klinkt flauw en de clip is een opeenstapeling van filmfragmenten en vertoont geen enkele vorm van creativiteit. En dan komen we bij de meest genante clip van allemaal. Van hun absurd gevoel voor mode tot hun onbestaande sex-appeal tot de belachelijke spelling van hun groepsnaam. Color Me Badd was een ronduit belachelijk exploot en het is er in 14 jaar tijd niet echt op vooruit gegaan.



CONCLUSIE
New Jack City komt vandaag de dag misschien wat prekerig over, maar houdt na 14 jaar toch prima stand als een onderhoudende misdaadfilm. De ingrediënten voor dit geslaagde recept zijn een flinke scheut actie, een vleugje leuke dialogen, een stevige schep acteertalent overgoten met een heerlijke hip-hop saus. Warner zorgt met deze special edition voor een toch verrassend sterke beeld- en geluidskwaliteit en een aantrekkelijk pakket bonusmateriaal.