The Thin Man maakt deel uit van de Thin Man Collectie, een box met zeven dvd’s waarin de andere titels After The Thin Man, Another Thin Man, Shadow Of The Tin Man, The Thin Man Goes Home en Song Of The Thin Man luiden. De zevende schijf is gevuld met een selectie extra's.

FILM
De naam Dashiell Hammett wordt nog steeds geassocieerd met het begrip Film Noir. Compromisloze detectives die in ad rem volzinnen praten en de duistere onderbuik van de samenleving doorkruisen, op zoek naar een fles sterke drank en een niet te vertrouwen femme fatale bezorgden de auteur immers naam en faam. Onbetwistbare Noir-klassiekers uit de zevende kunst als The Maltese Falcon en The Glass Key werden bovendien gebaseerd op zijn romans, waardoor het stigma van de hardvochtige privé-detective uit zijn verhalen haast synoniem werd voor de naam van de auteur. Maar vergis je niet: Dashiell Hammett schreef niet enkel keiharde misdaadromans. Ook lichtvoetiger werk vloeide uit zijn pen, zoals de avonturen van een beschonken speurderskoppel uit de high society kringen van Amerika. Nick en Nora Charles zouden het witte doek sieren in niet minder dan zes films, tussen 1934 en 1947, en met hun scherpzinnige, rood aangelopen neus slaagden ze erin voor een aantal uurtjes de Grote Depressie uit de gedachten van de bioscoopganger te spoelen.

The Thin Man, het eerste deel van deze serie, begint al meteen van een intrigerende premisse. Clyde Wynant, een verstrooide uitvinder, verlaat het land gedurende enkele maanden. Waar hij zich bevindt, weet niemand, zelfs zijn naaste familie niet. Maar wanneer zijn ex-vrouw dood wordt aangetroffen – vermoord – en een item dat aan Wynant behoort naast haar lijk opduikt, wil de politie niets liever dan de vermiste man aan de tand voelen. De dochter van de man is echter overtuigd van zijn onschuld en schakelt society detective Nick Charles in om de zaak tot op de bodem uit te pluizen. Die voelt daar eerst niets voor, maar na wat aanporren door zijn vrouw Nora gooit hij zich toch in het web van valse aanwijzingen, drieste familiegeheimen en onverwachte wendingen.

De plot van de prent op zich is eigenlijk niets speciaals en doet nauwelijks meer dan een matig fascinerend mysterie opwerpen, dat vervolgens op Agatha Christie-achtige wijze wordt ontrafeld. Op basis van het verhaal alleen kan de film dus onmogelijk tot een hit zijn uitgegroeid die vijf sequels wettigde. Misschien had de geestige dialoog er dan iets mee te maken. Want het dient gezegd: de film bevat een spervuur aan gevatte dialogen, die de kijker geen moment rust gunnen en steevast een monkelende glimlach opwekken. Maar toch denk ik niet dat daar de oorzaak van het succes van The Thin Man gezocht moet worden. Volgens mij is immers de sfeer een bepalende factor, de combinatie van high society met vuile misdaden, en, cruciaal, de wijze waarop sociale taboes worden doorbroken.



Want wat meteen opvalt aan de film is de franke manier waarop met de drankverslaving van de protagonisten wordt omgegaan. Zowel Nick als Nora nuttigen immers graag een whisky'tje of een glaasje jenever, en het duo loopt er dan ook continu beneveld bij. Maar de filmmakers beschouwen dit niet als een karakterfout. Zij omarmen de drank integendeel als een komisch element, dat de personages net dat beetje excentrieker maakt. In moderne films zou deze praktijk onmogelijk zijn – wegens politiek niet correct – maar in de jaren dertig zag men hier blijkbaar geen graten in, wat oneindig bijdraagt tot de charme van The Thin Man. Een ander sociaal fenomeen dat zonder schroom wordt aangepakt, is dat van de complexe gezinssituatie, want gescheiden en hertrouwde koppels en hun kinderen zijn de orde van de dag in het script. Opnieuw een erg vooruitstrevende ingeving van de filmmakers, zeker in een Hollywoodklimaat waarin de gevreesde Hayes Code om de hoek loert.

Op technisch vlak is overduidelijk dat The Thin Man niet direct een A-film was. De kostuums ogen goedkoop en erg basic, maar zij komen er nog goed vanaf in vergelijking met de decors, die verblindend wit, inspiratieloos en uit boordkarton werden opgetrokken. Fotografie en montage zijn typisch jaren dertig, in de zin dat er geen tierlantijntjes worden bovengehaald om de kijker van zijn stoel te blazen. De regie van W.S. Van Dyke – de man die ook het brein was achter die andere bekende filmserie uit de dertiger jaren, Tarzan - blijft bovendien hangen in gefilmd toneel, waarbij nauwelijks pogingen worden ondernomen om de kijker via een intrigerende cameravoering emotioneel bij de plot te betrekken. Niet dat dit erg is: het draagt integendeel bij tot de ouderwetse charme van de prent.

Omdat op technisch vlak weinig remarkabels te melden valt, rust de last van het naar een hoger niveau tillen van het script grotendeels bij de acteurs. Gelukkig is het duo dat de hoofdrol op zich neemt tegen de taak opgewassen. William Powell krijgt de meeste aandacht toebedeeld als Nick Charles. Met een nonchalante vertolking, die een charmant superioriteitsgevoel koppelt aan een tipsy geloofwaardigheid draagt hij moeiteloos de film. Hij lijkt zich bovendien goed te amuseren in de rol, wat empathie met het personage heel wat eenvoudiger maakt. Als Nicks vrouw Nora heeft Myrna Loy minder goede dialogen om mee te werken en moet ze zich doorgaans tevreden stellen met de rol van veredelde sidekick. Haar vertolking gebruikt dan ook niet alle cilinders van haar talent, en het zou pas in de sequel zijn dat ze Nora op haar eigen wijze zou inkleden. In de nevenrollen herkennen we een hele stapel karakteracteurs, die zich nooit trachten naar de voorgrond te wurmen, maar wiens werk evenwaardig is aan dat van de protagonisten.

The Thin Man is een film die niet eenvoudig in een paar zinnen te karakteriseren is. Een prent die een aantal goede ideeën bevat, maar te weinig moeite doet om aan de beperkingen van een vluchtige, komische detectivefilm te ontsnappen. De lichtvoetigheid van de productie is echter haar grote kracht en die speelt ze dan ook ten volle uit. De dag van vandaag zou je een prent als The Thin Man misschien nog het best kunnen vergelijken met een soort Mr. And Mrs. Smith avant-la-lettre, maar dan zonder het groteske geweld of het superieure production design. En toch is dat een compleet verkeerde vergelijking. Want dat soort film is The Thin Man nu eenmaal: eentje die niet zomaar in een hokje te dwingen is.



BEELD EN GELUID
Wie Warner zegt, zegt prima beeld- en geluidskwaliteit en The Thin Man beantwoordt perfect aan dat vooroordeel. De print kreeg een knappe oppoetsbeurt, die de zwartheid van de schaduwen uitstekend op het scherm kwakt, waarvan de scherpte admirabel is, en die een aangename verrassing in petto heeft op vlak van filmgrain en printvuiltjes. Het geluid werd in een monotrack op de disc geplaatst en vertoont weinig tekenen van ouderdom. Occasioneel heeft een scène te leiden onder een grote hoeveelheid achtergrondruis, maar die scènes zijn op de vingers van één hand te tellen.

EXTRA'S
De bonussectie bestaat uit de Trailers (16 min.) van zowel The Thin Man als zijn vijf sequels. Opvallend is de verrassend goede staat waarin de prints zich bevinden.

CONCLUSIE
The Thin Man is een komische detectivefilm, overgoten met een licht ontvlambaar likeursausje. Als exponent van de jaren dertig vormt de prent een mooie tijdscapsule naar de high society van de Grote Depressie, maar op scenarieel vlak valt de film te licht uit om als klassieker beschouwd te worden. Toch is de lichtheid van deze cinematografische soufflé zeer te genieten voor wie een zwak heeft voor de Gouden Jaren van Hollywood.