FILM
Ik voel me als een Ferrarri op een schroothoop, zegt Lila (Vahina Giocante) tegen Chimo (Mohammed Khouas), een stille en dromerige jonge Noord-Afrikaanse immigrant, wanneer ze zo maar voor hem opduikt en hem ongevraagd aanspreekt. Ze is jong, net gearriveerd in de wijk, blank, blond met prachtig fonkelende ogen in een vrolijk engelengezichtje, stoer, provocerend en rijdt op een soort ouderwetse brommer. Uiteindelijk zegt ze wil je m'n poesje zien?, waarop Chimo stotterend vraagt waarom zij verwacht dat hij dat per se zou willen. Anders toon ik het aan andere mannen, antwoordt ze uitdagend. kort of lang, gaat ze verder, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om zoiets te vragen aan een wildvreemde kerel. Het is het begin van een niet alledaags liefdesverhaal tussen twee jonge mensen waarvan er tenminste eentje nog groen achter oren is die tijdens de korte tijd van hun ontmoetingen een wereld van seksualiteit en erotiek ziet opengaat en een magnetiserende aantrekkingskracht ondergaat.

Wie Lila is en waarom ze in de migrantenwijk van Marseille bij een tante neerstrijkt wordt Chimo nooit helemaal duidelijk. Waarom ze zo'n expliciet taaltje gebruikt al evenmin. Voor de jongen die zijn leven verdeelt tussen het college, zijn moeder en zijn vrienden Moloud, Big Jo en Bakary, allemaal van Noord-Afrikaanse afkomst, is de ontmoeting met Lila in elk geval een schok. Terwijl z'n kompanen het op bepaalde plaatsen warm krijgen bij de doortochten van de brommer met het grietje in het korte rokje, reageert Chimo eerder afstandelijk. Hij weet niet wat te denken, vooral niet omdat Lila hem kort na hun ontmoeting meeneemt op de brommer – hij achterop en sturend – waarbij zij haar hand in z'n gulp laat glijden en hem masturbeert alsof het om een kopje thee drinken gaat. Chimo's wereld staat op z'n kop. Hij kan aan niets anders meer denken, want wie is hij, arm en bruin met kroeshaar, dat een prachtige meid als Lila naar hem zou kijken, laat staan met hem zou praten?

Chimo vertelt de toeschouwer het verhaal van Lila terwijl hij het opschrijft in een schrift dat hij speciaal voor de gelegenheid in de supermarkt heeft gepikt. Het schrijven is een vorm van verwerkingsproces en tegelijk komt hij tegemoet aan het verzoek van zijn lerares Frans om een verhaal te schrijven van een dertigtal pagina’s als toegangsproef tot een schrijversopleiding in Parijs. Zij gelooft in hem, in zijn talent, net als zijn moeder, die beweert het nodige geld te zullen vinden voor het verblijf in de lichtstad. In zijn schriftje pent Chimo zijn gevoelens neer, de onzekerheid omtrent de bedoelingen van Lila, zijn ongemak als ze hem haar erotische fantasieën toevertrouwt, verhalen waarmee ze hem opgeilt en tegelijk verbaast en choqueert, want ze zou het fijn vinden indien Chimo haar zou filmen met de camera van zijn oom terwijl ze met een onbekende man neukt. En of hij het niet leuk zou vinden om haar bezig te zien? Bij Chimo slaan de stoppen net niet door, maar zijn vriend Mouloud (Karim Ben Haddou) houdt het niet meer uit: hij wil het blondje hebben.

Lila Dit Ça is een frisse coming-of-age-film, een speelse en openhartige vertelling over een jonge geëmancipeerde vrouw die weet wat ze wil, die geniet van haar vrijheid en zich gedraagt zoals de meeste jonge macho's om haar heen: openhartig en vrijgevochten. In de buitenwijk van Marseille, tussen de migrantenjongeren, wordt haar gedrag evenwel ervaren als een provocatie en nog het felst bij degenen die het meest op haar lijken. Voor mannen is zulk een gedrag blijkbaar normaal, van jonge vrouwen verwacht men discretie, braafheid, gewilligheid en onderdanigheid. Lila voldoet nauwelijks aan dat beeld en dus is ze een hoer en hoeren die mag je dwingen tot seks, want die vragen erom...

Het probleem van Chimo is dat hij zich niet realiseert dat Lila sinds die eerste ontmoeting stapel verliefd op hem is. Ze heeft het niet gezegd. Ze heeft veel gepraat, dingen die er niet toe doen en die haar ware gevoelens zorgvuldig verhullen. Chimo is teveel met de cultuurshock bezig en de reacties van zijn omgeving om de waarheid te zien. Wanneer Lila hem uiteindelijk haar liefde verklaart, is hij overstuur, heeft tijd nodig om de dingen op een rijtje te zetten en komt te laat om voor een happy end te zorgen.

Regisseur Ziad Doueri is met Lila Dit Ça niet aan zijn proefstuk toe. Eerder trad hij als op als eerste assistent-cameraman bij de verfilming van Pulp Fiction, Reservoir Dogs, From Dusk Till Dawn en Jackie Brown. Met deze film levert hij zijn eerste eigen productie af sinds West Beirut uit 1998.

BEELD EN GELUID
Lila Dit Ça baadt in een overvloed van mooie kleuren en prachtig zuiders licht. Ziad Doueri zet de camera op statief en neemt hem ook op de schouder en draait op die manier een film waar heel veel beweging inzit. Gecombineerd met de kleuren, het licht en de bij momenten scherpe dialogen levert dat een coming-of-age film op die door een zeer ruim publiek zal worden gesmaakt. De pellicule is netjes verzorgd en vertoont geen tekortkomingen. Het geluid staat in 5.1 en dat geeft af en toe mooie resultaten in de huiskamer. De dialogen zitten altijd vooraan in het midden en klinken heel direct en nabij. De rest van het spectrum is gereserveerd voor de bijgeluiden en het achtergrondlawaai. De muziek van Air en Nitin Sawhney dompelen de toeschouwer afwisselend in een westerse en vervolgens in een meer Noord-Afrikaanse sfeer onder. Alles bij elkaar een mooie klankband.

EXTRA’S
Bij de extra’s zit uiteraard de Originele Bioscooptrailer, gevolgd door een 10-tal Andere Trailers van recente releases zoals Wild Side, Calvaire en Les Temps Qui Changent.

CONCLUSIE
Lila Dit Ça is simpelweg een heel mooie, bij momenten grappige en in ieder geval indringende film voor, over en door jonge mensen. De cast is bijzonder sterk met Vahina Giocante als de uitdagende en sensuele Lila en Mohammed Khouas als de eerder dromerige en poëtische Chimo. Qua taalgebruik balanceert de film soms op het randje van pornografie, maar de Libanese regisseur Ziad Doueiri heeft voldoende ervaring in het vak om de zaken nooit uit de hand te laten lopen. Lila Dit Ça is bijgevolg gedurfd, maar nooit echt vulgair. Het blijft altijd een sfeervol sprookje, een eigentijdse Romeo en Julia-verfilming.