FILM
Blue Movie was een hit in het begin van de jaren'70. Vooral het bloot in de film kreeg veel aandacht en dat garandeerde regisseur Wim Verstappen en producent Pim De La Parra een kaskraker zoals het Nederlands taalgebied er maar weinig kent. Meer dan 2.5 miljoen Nederlanders kochten een kaartje en volgens De La Parra stonden er bij momenten lange rijen wachtenden aan de bioscopen waar ie werd vertoond. Ook bij ons in Vlaanderen kwam de film in de zaal nadat de keuringscommissie de schaar had gezet in de e meest expliciete scènes. Van de seksscènes hebben de Vlamingen toentertijd niet veel gezien. Dat verandert met deze dvd-release, maar wat blijkt: de tijden zijn geëvolueerd en seks op het witte doek en op televisie is nu veel gewoner dan 35 jaar geleden. Dat neemt niet weg dat een stijve piek in beeld nog altijd not done is, maar in 1971 was dat uiteraard helemaal des duivels.

Die stijve is van Michael (Hugo Metsers), een twintiger met Beatleskapsel en bakkebaarden tot ver onder zijn oren. Hij is net vrijgekomen na een gevangenisstraf van vijf jaar voor seks met een minderjarige en het aftuigen van een medegevangene die het op zijn kontje had gemunt. Eddie (Helmert Woudenberg), een goedmenende reclasseringsambtenaar, heeft voor hem een flat gevonden in de Bijlmer en drukt hem op het hart het kalm aan te doen, een baan te zoeken, zich goed te gedragen, van de vrouwtjes af te blijven en zich een goeie vriendin te zoeken om een nieuw leven mee te beginnen. Michael maakt goeie voornemens, maar na vijf jaar zonder vrouw is dat niet makkelijk, te meer omdat er in de flat naast de zijne aardig wat gestoeid wordt. Van op het balkon kan hij bij de buren binnenkijken en is hij getuige van regelmatige en heftige copulaties. Onder het mom van een beetje suiker lenen maakt hij met zijn hitsige buurvrouw Elly (Carry Tefsen) kennis en het is meteen raak. Onder het toeziend en vooral bijziend oog van Eddie gaat Michael op verkenning uit en merkt al gauw dat er in het flatgebouw meer eenzame vrouwtjes wonen. Een gouden tijd breekt aan voor de viriele ex-bajesklant.

Wim Verstappen en Pim De La Perra hebben de vinger aan de pols als ze in 1972 met Blue Movie op de proppen komen. Het publiek is klaar voor een softseksfilm met veel copulatiescènes en de makers slagen erin om de sfeer van het moment perfect te vatten en te integreren in een zeer dun verhaaltje over een ex-gedetineerde die op vrije voeten komt en zijn opgelopen schade meteen probeert in te halen. De scènes met Eddie en Michael zijn na 35 jaar op het lachwekkende af, maar wellicht ging het er zo naïef aan toe, al hebben de makers de karikatuur zeker niet geschuwd. Nieuwkomers Hugo Metsers en Carry Tefsen namen grote risico's aan het begin van hun carrière, maar het heeft geen van beiden windeieren gelegd. Na Blue Movie stond niets een grote carrière in de weg. Het kan verkeren.

Blue Movie wordt tegenwoordig tot de drie beste Nederlandse producties ooit gerekend, terwijl de film zelf op geen enkel vlak kwaliteiten heeft die daarvoor verantwoordelijk zijn. Het script is zwak, cinematografisch is er sprake van grote middelmatigheid, de aankleding, de decors en de acteerprestaties zijn allemaal bijzonder gewoontjes, zelfs de naaktscènes zijn niet echt denderend. Wellicht ligt het dus aan de stijve piemel en de erotisering die Metsers en Tefsen te weeg brengen dat de film in het gemeenschappelijk geheugen is blijven hangen. Blue Movie is een icoon geworden, een film met een bijklank, een productie waar de laatste 35 jaar veel over is gepraat maar die weinig mensen effectief ook hebben gezien. Bijgevolg is de film boven zichzelf uitgegroeid. De toeschouwer van vandaag blijft beslist met een gevoel van teleurstelling achter, zo van: is dat alles? Jammer genoeg wel, ja.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is niet altijd optimaal, heeft de producent op de hoes van de dvd afgedrukt en terecht, de beeldkwaliteit is slecht, zonder meer: beeldbeschadigingen, witte vlekken en strepen zijn niet weggewerkt, soms danst het beeld, minstens één keer ontbreekt er een stukje pellicule, er is sprake van verkleuring, de tinten zijn over het algemeen afgewassen en het beeld is soms troebel en wazig met veel grain. De transfer zou zijn gemaakt van de enige nog bestaande filmkopie en dat zou best kunnen, toch zijn er producenten die met de meest geavanceerde technieken van tegenwoordig kleine wonderen verrichten. Het resultaat had dus veel beter kunnen zijn. Eerder verscheen bij Strengholt Multimedia Pastorale 1943 van Wim Verstappen en het zou toeval zijn mocht men ook daar met de enige nog bestaande kopie gewerkt hebben, niet? De technische kwaliteit van die dvd is nl. geen haar beter.
Het geluid is redelijk. Volgens de dvd-hoes gaat het om een stereo-versie, maar die klinkt niet bepaald revolutionair. Dat was 35 jaar geleden beslist ook niet de grootste zorg van Verstappen en De La Perra. De dialogen zijn op elk moment goed verstaanbaar, wat je niet altijd van recentere Nederlandstalige films kan zeggen. Voor gehoorgestoorden is er jammer genoeg geen ondertiteling voorzien. Er is sprake van ruis en een zeer flauwe muziekscore.

EXTRA'S
Als extra is een kort Interview met Wim Verstappen en Pim De La Perra opgenomen, waarin ze vertellen over de totstandkoming van de film en zijn ontvangst in de zalen. Veel meer dan ie al wist komt de toeschouwer niet te weten.

CONCLUSIE
Blue Movie is veel minder goed dan de faam die de film in de loop van 4 decennia - niet helemaal terecht - heeft verworven. In het beste geval kan je het hele opzet nog grappig vinden en dan is deze prent toch nog te genieten. Voor de rest is Blue Movie naïef, eindeloos gedateerd en achterhaald. Als tijdsbeeld staat deze film dan weer als een huis als het product van de generatie van '68, die van de vrije liefde en de communevorming. 10 jaar later kwam aids en was het feestje uit.