FILM
Regisseur Anthony Minghella (The English Patient) doet gemakkelijk jaren over het draaien van een film, en qua fotografie is hij een perfectionist. Deze verfilming van een boek van Patricia Highsmith lijkt dan ook op de eerste plaats een meer dan twee uur durende reclamespot voor uw volgende vakantie aan de Italiaanse kust. Het verhaal speelt zich groten­deels af op pittoreske plaatsen zoals San Remo, Rome en Venetie, en door quasi de hele film op locatie te schieten krijgt het geheel een zeer authentiek trekje, waardoor de film boven de middelmaat verheven wordt. The Talented Mr. Ripley heeft in 1999 nochtans geen van zijn vijf oscarnominaties kunnen verzilve­ren.

Het verhaal is een bijzonder ingenieus gevonden thriller. Matt Damon is Tom Ripley, een jongeman die het ondanks zijn talenten het nooit verder heeft geschopt dan derderangs pianostemmer en zesderangs gelegenheidspianist. Een klein leugentje zal zijn leven echter voorgoed veranderen; wanneer hij op een feestje een geleend jasje van de univer­siteit aan­heeft, wordt hij door de rijke scheepsbouwer Greenleaf abuisievelijk aanzien voor een studiege­noot van zijn zoon, Dickie (Jude Law). Ripley houdt vader Greenleaf voor Dickie te kennen. Zoonlief houdt zich tot grote frustra­tie van zijn vader onledig met in Italie papa's geld te verbrassen aan zijn zeilboot, zijn lief, de schrijf­ster Marge Sherwood (Gwyneth Paltrow), en het bouwen van feestjes in de lokale jazz-club. Greenle­afs vrouw heeft leu­kemie, en Greenleaf zelf zou liever zijn zoon in zijn bedrijf aan het werk zien, en hij biedt daarom Ripley duizend dollar en een snoepreisje naar Italie aan om ter plekke zijn zoon te gaan om­praten om terug te keren naar Amerika.

Hij had beter iemand anders gekozen, want Tom Ripley's ware talent is zich uitgeven voor iemand anders. Het begint al bij zijn aankomst in Italie, wanneer hij zich aan rijkeluis­doch­ter Meredith (Cate Blanchett) uitgeeft voor Dickie Greenleaf. Hij arrangeert een 'toeval­lige' ont­moe­ting met Dickie, en speelt open kaart met hem: Dickies vader heeft hem gestuurd. Dickie is gecharmeerd door Toms nu weer sullige, en dan weer geraffineerde voorkomen, en hij stelt hem voor om een dubbelspion te worden: Tom houdt vader Green­leaf aan het lijntje dat hij Dickie aan het ompraten is, en intussen schrijft vader ijverig cheques uit.

Tom Ripley is overdonderd door Dickies rijke levensstijl, en valt voor de charmes van Dickies vriendin, die nog steeds droomt van te trouwen, ondanks het feit dat Dickie haar voort­durend bedriegt. Wanneer Tom merkt dat hij en Dickie fysiek nogal op elkaar lijken, rijpt bij hem een gruwelijk plan: hij wil Dickies levensstijl overnemen, inclusief zijn identiteit. Wanneer tijdens een boottochtje Dickie bekent dat hij Tom meer dan kotsbeu is, slaan bij Tom de stoppen door, en vermoordt hij Dickie. Om zijn verdwijning niet te zeer te laten opvallen, geeft hij zich nu en dan uit voor Dickie: hij schrijft cheques uit in zijn naam, gaat met Meredith - die nog steeds denkt dat hij Dickie Greenleaf is, omdat ze de echte Dickie nooit heeft ontmoet - uit, en doet tegen­over Marge voor alsof Dickie haar heeft laten zitten. Een van Dickies vrien­den, Freddie Miles, heeft Toms spelletje door, en wordt op zijn beurt ver­moord. Zelfs de Italiaanse politie, niet bekend als de allerbeste speurneu­zen, wordt een rad voor ogen gedraaid door Ripley, die zich voortdurend van zijn echte in zijn valse identiteit wentelt, en zo de zaak helemaal naar zijn hand weet te zetten. Hij leeft zelfs graag op het scherp van de snee, en confronteert moedwillig mensen die denken dat hij Greenleaf is met mensen die weten dat hij Ripley is, al was het maar om hun verbijsterde gezichten te zien.

Matt Damon zet hier een knappe acteerprestatie neer als Ripley, een gezicht als een engeltje maar in werkelijkheid een koelbloedige, nietsontziende moordenaar, met een ego zo hoog als een huis, en een koele minachting voor zijn medemens. Verblind door de luxueuze levensstijl van de Greenleafs ziet hij een unieke kans om zijn leven radicaal om te gooien, en zijn talenten te misbruiken voor zijn persoonlijk heil. Desalniettemin blijf je hem sympathiek vinden, en blijf je tot het einde geboeid om te zien of hij zich uiteindelijk uit zijn zelfgesponnen web van leugens kan kletsen. Anthony Minghella wou het boek van Highsmith overigens enkel verfilmen als hij een geloofwaardige acteur voor de titelrol vond, en na het zien van Good Will Hunting was hij ervan overtuigd dat Matt Damon de geschikte acteur was. En het moet gezegd: de rol van de schizofrene Tom Ripley is zeker niet de gemakkelijkste. Ook Gwyneth Paltrow speelt haar rol van kwetsbare deerne over­tuigend - ze was overi­gens al als eerste gecast voor de rol van Marge, nog voor haar Oscar in Shakespeare In Love.

BEELD EN GELUID

Ten opzichte van de oudere films heeft RCV qua beeldkwaliteit de laatste tijd flink bijgeleerd. In tegenstelling tot sommige oudere releases is het beeld hier redelijk scherp, en komen de kleuren helder over. De film moet het niet hebben van veel geluidseffecten, maar bijvoorbeeld de scenes in de jazzclub zijn zonder meer okee. De keuze van de muziek en de beelden zijn overigens boeiend: de film ademt de sfeer uit van het Italie van eind de jaren '50: op de tonen van de jazzmuziek rijdt de helft van de Italiaanse bevolking rond op vooroorlogse Vespa's.

EXTRA'S

DVD's van RCV hebben meestal meer extra's dan ze op het eerste gezicht doen uitschij­nen. Het is alleen jammer dat, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de recentste releases van Columbia, de meeste extra's niet ondertiteld zijn. Op deze disc vind je een interessante making of-do­cu­men­taire, die een goed inzicht biedt in het af en toe toch wel complexe verhaal. Verder zijn er interviews met de voornaamste hoofdrolspelers, een documentaire over de soundtrack, meer bepaald over de jazzmuziek die een prominente rol speelt in het verhaal, en zijn er twee videoclips, beiden vertolkt door hoofdrolspeler Matt Damon. Verder staat er nog een trailer en een B-roll op, maar zoals eerder gezegd is dit alles niet ondertiteld.

CONCLUSIE

The Talented Mr. Ripley is een originele film, met een prachtige fotografie en een intrige­rende plot, een swingende soundtrack, maar vooral een hoog vertelritme. Er zitten geen gaten in het scena­rio, en dat is voor een film die meer dan twee uur duurt zeker vermel­denswaard.