SERIE
"Cute. Cuddly. And horribly wrong."

Konijntje Cuddles (compleet met konijnenpantoffels), eekhoorntje Giggles en bever Toothy zitten gezellig op de draaimolen te spelen, alwaar ze een duwtje krijgen van de behulpzame edoch ietwat domme eland Lumpy. De drie knuffelbare diertjes sporen Lumpy aan om harder te duwen. Die willigt hun verzoek in, maar even later moet Toothy zijn greep lossen, en hij spat uit elkaar tegen een boomstronk, waarbij zijn tanden tenmidden van de bloedvlek in het hout blijven steken. Giggles, die zichzelf wanhopig vasthoudt aan één van de ijzers, ziet hoe de hechtingen loskomen, alvorens ze met ijzeren staaf en al van de molen glijdt. Ze wordt vervolgens in tweeën gehakt op een houtblok. De snelheid is intussen dramatisch toegenomen, en Cuddles klemt zich wanhopig voor zijn leven vast. Helaas is het niets gekort: zijn armpjes breken af tot bloederige stompjes, en zijn tere lichaamje wordt aan frut gedraaid in de motor van een vliegtuig. Wanneer Lumpy merkt dat er van zijn vriendjes niets anders overblijft dan een hoopje gore pulp, doet hij alsof zijn neus bloedt, en wandelt met zijn handen in zijn zakken van de scène weg. The end.



Tot daar de korte samenvatting van Spin Fun Knowing Ya, het eerste van een kleine vijftigtal filmpjes uit deze driedelige Happy Tree Friends-collectie; zonder de plot van de andere filmpjes (hè hè) te willen weggeven, meen ik dat ik hier de essentie van zowat elk Happy Tree Friends-cartoontje kort heb samengevat. Happy Tree Friends is een extreem zieke en bloederige internet-cartoon (op de cover terecht aangeprezen als "not recommended for small children or big babies"), waarin op bijzonder onsubtiele wijze de draak wordt gestoken met alle kindvriendelijke animatiefilmpjes variërend van Teletubbies tot Walt Disney. Uitgangspunt is dat we een serie lieve, kindertaal brabbelende diertjes zien optreden in typisch kindvriendelijke settings, maar dat gewoonlijk na een seconde of dertig het tafereeltje ontaardt in een bloederige en onsmakelijke reeks ongelukken, waarbij de makers hun voorliefde voor rondvliegende ingewanden, uitgepulkte organen en liters, hectoliters bloed niet onder stoelen of banken steken. Heel erge gevolgen schijnen deze dodelijke ongelukken echter niet te hebben, want steevast duiken dezelfde personages filmpje na filmpje opnieuw op, waarbij ze elkaar opnieuw op de meest diverse manieren ongewild (of gewild) de dood injagen. Naast de voornoemde personages hebben we nog een bang egeltje dat luistert naar de naam Flakey, een stinkdiertje Petunia (compleet met luchtverfrisser), een aan snoep verslaafd diertje Nutty, een bevertje Handy die al voor de aanvang van de filmpjes zijn beide handen kwijt is, een vliegende superheld Splendid, twee stelende wasbeertjes Lifty (zonder hoed) en Shifty (met hoed), een papa-beertje en zijn zoontje Pop en Cub, een blinde mol met de toepasselijke naam The Mole, miereneter Sniffles, die steevast door de mieren te grazen wordt genomen, een aan aftandse discomuziek verslaafde beer Disco Bear, en niet te vergeten een aan shellshock lijdende Vietnam-veteraan Flippy, die duidelijk zijn naam eer aandoet, regelmatig aan het flippen gaat van de minste vorm van opwinding en daarbij alles en iedereen op zijn weg vermoordt.

Het internet wordt overspoeld met dit soort van ranzige Flash-cartoons, maar door hun extreme, niets ontziende gewelddadigheid hebben de Happy Tree Friends toch een bijzondere cultstatus verworven, wat onder meer naast een grote naambekendheid heeft geresulteerd in een niet aflatende stroom van merchandising waarvan deze dvd's onder meer deel uitmaken, als dienstverlening naar de fans die niet elke keer de cartoons van internet willen downloaden en niet telkens minutenlang online reclame willen doorworstelen. Op het eerste zicht lijkt het dat er bijzonder weinig argumenten aan te dragen zijn ter verdediging van de zieke geesten die Happy Tree Friends hebben geconcipieerd. De makers creëren bewust verwarring door hun cartoons bijzonder kindvriendelijk te laten ogen, en hun enige bedoeling schijnt op korte termijn te zijn om zo hard mogelijk het publiek grijs te shockeren. En er treedt na een tijd een zekere vorm van gewenning op: de cartoons zijn zo extreem goor dat de scenaristen blijkbaar moeilijkheden hebben om zichzelf nog blijven te overtreffen. Toch ondernemen ze een verdienstelijke poging: Happy Tree Friends steunt op een paar dozijn leuke figuurtjes met elk hun voorspelbare eigenheden, gaande van de licht ontvlambaarheid van Flippy, over de domheid van Lumpy, tot de naïeve vermoorde onschuld van Cub.



Met het soort humor dat hier wordt gepresenteerd zijn de grenzen van het politiek incorrect denken alweer wat verder gelegd; de cartoons van Itchy en Scratchy die in The Simpsons nog karikaturaal als een uitwas van de televisie-industrie worden voorgesteld, zijn nog toonbeelden van goede smaak in vergelijking met deze Gelukkige Boomvriendjes, en we beseffen terdege dat niet iedereen even positief zal reageren op filmpjes die essentieel even grappig zijn als een neergeknuppeld zeehondje of een platgereden kikker. De gespeelde ernst waarmee de makers hun creaties presenteren werkt echter aanstekelijk, en eens U die mentale barrière hebt overwonnen, en u uw lidkaart van de dierenbescherming in stukken hebt gescheurd, wil U in feite niks liever meer dan in detail te zien hoe deze o zo aaibare knuffels uit elkaar worden gereten, gespietst worden en langzaam maar zeker leegbloeden, waarna ze er al een stuk minder happy uitzien dan de titel doet vermoeden. Laat er echter geen misverstand over bestaan: de Happy Tree Friends zijn absoluut niet geschikt voor kleine kinderen. Collega Mattias suggereerde in zijn bespreking van de uitermate slechte jeugdserie The Tribe nog om de stoute kindertjes bij wijze van straf aan het kijken van die serie te onderwerpen. Als U echter besluit om ze te straffen door een verplichte kijkbeurt naar de Happy Tree Friends, kan U er denkelijk tot hun achttiende mee naar de psychiater lopen.



BEELD EN GELUID
Deze release bestaat uit de reeds eerder apart verschenen volumes First Blood, Second Serving en Third Strike. Afgezien van een omzetting van het iets minder strak afgelijnde NTSC naar het superieure PAL is er nauwelijks tot geen compressie toegepast op deze filmpjes, die oorspronkelijk zijn gemaakt in Flash, een populair formaat voor internettekenfilms. Dit levert een nagenoeg perfect digitaal beeld op, waar we onmogelijk minder dan de maximumscore voor kunnen geven. Er wordt zo goed als geen gebruik gemaakt van zwarttinten; de aflijningen van de figuurtjes zijn ook dikke, gekleurde lijntjes die iets donkerder zijn dan de gekleurde vlakken. Het beetje residuele schokkerigheid is eigen aan het gebruikte programma, en alleszins geen fout van de transfer. De eerste disc is voorzien van een ongecomprimeerde PCM-track, terwijl de twee volgende discs een 448 Kbps-Dolby Digital 5.1-track hebben meegekregen. Deze keuze is op zijn minst verwonderlijk te noemen, want afgezien van wat met veel verbeelding op Engels lijkend onverstaanbaar gemompel bevatten de filmpjes geen dialogen van betekenis, maar wel uitvoerige foley-effecten, die uiteindelijk allemaal een variant zijn op doodskreten, gegil en uit elkaar spattende lichaamsdelen. Ondertitels zijn niet voorzien, maar zelfs met een beperkte kennis van het Engels voor de opschriften en de melige cartoontitels ("This Is Your Knife, Meat Me For Lunch,...") is het als het ware kinderspel om de vaak zeer weinig subtiele plot te volgen.

EXTRA'S
Met 65 minuten verspreid over 3 discs lijken deze discs geen bijzonder lange speelduur te hebben, maar als extra's zijn er nog heel wat interactieve featurettes toegevoegd die onder meer op internet ook terug te vinden zijn, wat de korte tijdsduur relatief compenseert. Alhoewel: niet alle extra's zijn even ernstig op te vatten, en sommige stukjes zijn oneerbiedige rip-offs van gekende dvd-extra's, zoals de white rabbit-feature van The Matrix en de inleidingen van filmkenner Leonard Maltin op de Disney Treasures-collectie. Normaal duren de hoofdfeatures van de discs ook wat langer omdat bij elk filmpje nog een begin- en eindtune bijhoort, een kenwijsje waarin de figuurtjes uit elk filmpje worden bij naam genoemd, maar dat wel na vijftig keren beluisteren toch ervoor zorgt dat U in de gordijnen kruipt van ergernis; op discs 2 en 3 wordt dit enigszins omzeild door een play allfunctie.



De menu's hebben een mooie layout, waarbij de schermen op de eerste disc uniform lijken op uitknipbare speelgoedverpakkingen, op de tweede disc op reclame voor een evenwichtige maaltijd, en op de derde op cheesy weekbladadvertenties uit de jaren zestig. Om de Happy Tree Friends te leren kennen, raden we eerst een bezoekje aan de biografieën op de eerste disc aan, in de rubriek "Collect 'em All", met een vettige knipoog naar de afschuwelijke Pokemon-figuurtjes. De discs First Blood en Second Serving bevatten samen nog acht Smoochies; voor de leek: dit zijn Happy Tree Friends-varianten op de ergerlijke tamagotchi-rage die een paar jaar terug ook onze contreien overspoelde. De smoochies zijn interactieve featurettes, waarmee je met een simpele klik op de juiste knop je favoriete Happy Tree Friend kan martelen en vervolgens om zeep helpen. Ook in het verlengde daarvan krijgen we op disc 2 6 Holiday Kringles, interactieve kerstkaarten waarop - U raadt het al - een select aantal Happy Tree Friends de kerstdagen niet overleven. Om de verstokte fan die alle afleveringen al via het internet gezien heeft toch nog tot een aankoop te verleiden, bevatten de discs nog respectievelijk één, drie en twee niet eerder vertoonde afleveringen. Ook bevatten alle drie de discs een audiocommentaartrack door de animatoren, de stemacteurs en enkele andere medewerkers, waarbij in split-screen storyboards van de afleveringen worden getoond. Leuk, maar spijtig genoeg niet ondertiteld, wat een voordeel had kunnen zijn, gezien het constante niveau van probelmatische alcohol-intoxicatie waarin de makers zich schijnen te bevinden. Als geintje bevat disc 3 nog een supplementaire commentaartrack, waarbij commentaar wordt gegeven op de commentaartrack. De afleveringen van serie 3 kan je ook nog eens bekijken met een follow the white, pardon, yellow rabbit, waardoor je tijdens de filmpjes kan switchen naar een reeks storyboards, animatiestudies en dergelijke meer. Nog meer animatie is te vinden in de gallerij "Assembly Required" op First Blood, 36 minuten lang, en in de collectie fan art "Draw Toothy" op Third Strike.

Op de eerste disc wordt van de eerste aflevering, het reeds eerder aangehaalde Spin Fun Knowing Ya, een ruwe versie die in 1999 als piloot werd gelanceerd, getoond, alsook een alternatieve versie met pop-up informatie, en dezelfde aflevering kan je op disc 3 nog eens in vision-o-rama bekijken door de ogen van je favoriete Tree Friend: Lumpy (ondersteboven), Nutty (alles dubbel), Russell (maar voor de helft want Russell heeft een ooglapje), The Mole (zelfs niet meer voor de helft want The Mole is blind), en Cro-Marmot (doorheen een laag ijs). Zowel discs 2 als 3 bevatten nog een featurette over het sound design: bij disc 2 wordt de aflevering Eye Candy becommentarieerd, waarbij op de gepaste momenten de filmpjes pauzeren voor deskundige commentaar (7 min.), bij disc 3 krijgen we te zien hoe de geluidseffecten worden geproduceerd (4 min.), onder meer met gekookte deegwaren. De altijd opduikende reclamefilmpjes die je altijd op de internetversie krijgt voorgeschoteld en waar onder meer Cuddles in wordt gemicrowavet vind je terug op disc 3, alsook vier stripverhalen "without the annoying animations" van de hand van über-Tree Friend Rhode Montijo.



De tweede disc bevat nog enkele niet al te serieus te nemen extra's, zoals een mock-umentaire "Under the skin of Happy Tree Friends" van zes minuten, een interview met de (ingevrozen) Cro-marmot en een karaoke-clip van het openingsthema (la-la la-la-la la...). De derde disc bevat tot slot nog een soort interactief rad van fortuin, waarbij je de geluiden van de verschillende karakters kan laten reproduceren.

CONCLUSIE
Happy Tree Friends is eigenlijk niet geschikt om te bekijken vlak voor het eten. Of na het eten, for that matter. Wie nog nooit een filmpje van deze vreselijk foute animatiereeks heeft aanschouwd, raden we aan eerst eens te surfen naar de website van de tot sterven gedoemde diertjes. De filmpjes zijn in elk geval een stuk minder simplistisch van opzet dan de hersenspinsels van een paar dronken sadisten waar ze op het eerste zicht op lijken.