FILM
Het is inmiddels ruim 35 jaar geleden dat Scooby-Doo en zijn vrienden van de Mystery Machine voor het eerst op het kleine scherm verschenen. En in al die tijd is er weinig aan het concept van de reeks veranderd: waar de mysteriejagers ook gaan, overal stuiten ze wel op een eeuwenoude vloek of een misnoegd spook. Ditmaal is Egypte de setting, waar Velma deel uitmaakt van een archeologische expeditie die de geheime tombe van Cleopatra ontdekt aan de voet van de Grote Sfinx. Het openen van de grafkelder ontketent een serie onheilspellende vloeken, van een drooglegging van de Nijl tot het verstenen van zij die de tombe betreden. Daphne, Fred, Velma, Scooby en Shaggy laten zich hierdoor echter niet van de wijs brengen, en in het zog van een rivaliserende schattenzoekster dalen ze steeds dieper af in de onheilspellende kelder. Een confrontatie met eerst een leger van ondode mummies en vervolgens de geest van Cleopatra moeten de geheimen van de oude vloek ontrafelen. Want wat is de betekenis van het glanzende gouden sieraad met de rode robijn? En waarom aanbidt een stel oude Egyptenaren Scooby en Shaggy als goden?

Scooby Doo! In Where's My Mummy? is de zoveelste in een lange rij tekenfilms op speelfilmlengte die direct op dvd worden uitgebracht. Het is een trend die begonnen is in de hoogdagen van video en met de komst van dvd in een stroomversnelling is gekomen. Naast Disney, dat maar niet genoeg lijkt te krijgen van onnodige sequels op klassieke animatieprenten om zo geld uit de zakken van ouders wereldwijd te kloppen, is Hanna-Barbera de voornaamste speler in dit lucratieve subgenre. Niet verwonderlijk als je weet dat bekende franchises als The Flintstones, The Jetsons en Tom & Jerry in hun stal zitten. En dus ook Scooby-Doo, een reeks die na het recente succes van de live-action versie een tweede adem vond.

Spijtig genoeg is het een adem die niet al te fris ruikt. De vraag rijst immers hoeveel verhalen je kan verzinnen rond één simpel basisgegeven – het tot cliché verworden rancuneuze-man-verkleedt-zich-als-spook. En het antwoord laat zich raden. Where's My Mummy? is dan ook een opeenstapeling van saaie situaties en grinnikloze grappen die we al duizend keer eerder hebben gezien en gehoord. Zoeken naar een origineel idee in deze film is als zoeken naar een speld in een hooiberg. De prent pretendeert bovendien dan wel niet meer te zijn dan een extra lange aflevering van de tv-show, de houterige kwaliteit van de animatie blijft een storende factor doorheen de ganse looptijd. Evenmin aangenaam om zien is hoe Scooby-Doo en zijn vrienden proberen mee te zijn met de tijd. Shaggy is nog steeds een overjaarse hippie, maar zijn kompanen spuien geregeld tenenkrullende 'moderne' referenties of gebruiken 'hippe' taal, die de jongeren wellicht meekrijgt, maar die voor de oudere kijkers als een versplinterde balk in het oog aanvoelt.



Gezien de snelle en goedkope productiewijze van dit soort films – eventjes gemaakt tussen aflevering X en Y van de tv-reeks door – is het verwonderlijk een tamelijk getalenteerde stemmencast te herkennen achter de getekende personages. Zo duikt Virginia Madsen op als een wraakzuchtige Cleopatra, is kritische tv-lieveling Jeremy Piven van de partij en laat zelfs harde jongen Ron Perlman zich in de luren leggen door Scooby-Doo. Gezien het bijwijlen schaamteloze 'lenen' van thema’s uit Stephen Sommers Mummy-films is het echter geen verrassing Oded Fehr een verschijning te zien maken. Toch rijst het vermoeden dat al deze getalenteerde mensen louter hun stem aan het project verleenden uit nostalgische liefde voor een show die eigenlijk nooit zo goed was. En voor het snelle geld natuurlijk. Veel meer dan een dag werk zal er voor de meeste acteurs waarschijnlijk niet hebben ingezeten. Het staat buiten kijf dat de vaste stemmen van de hoofdpersonages ook in Where's My Mummy hun karakter van stembanden voorzien.

Bovenstaande kritieken zijn natuurlijk maar mijmeringen van een reviewer die al decennia niet meer tot het doelpubliek van Scooby-Doo behoort. Een kind van zes jaar of ouder – jongere kinderen zouden wel eens nachtmerries kunnen krijgen van de akelige mummies – zal zich waarschijnlijk niet vervelen door de constante opeenvolging van actie en humor, hoe infantiel en achterhaald ook. En in die optiek slaagt Where's My Mummy? waarschijnlijk in zijn opzet, als een uitgesponnen aflevering van de reeks die beter noch slechter is dan een tv-avontuur van 25 minuutjes. Ook al blijft het tempo op slakniveau hangen, wordt de spanning in de actiescènes teniet gedaan door een poppige muzikale begeleiding en is de film al verbannen uit het geheugen nog voor hij volledig gedaan is.

BEELD EN GELUID
De origine van de film ligt op televisie en dat merk je aan beeld- en geluidskwaliteit. Op beide valt eigenlijk weinig aan te merken, maar geen van de twee overstijgt ook het niveau van een veilig doch vakkundig in elkaar gestoken tv-animatiereeks. Kleuren, scherpte en constrast zijn allemaal in orde en de dialogen zijn steeds goed en helder te verstaan.

EXTRA’S
Een standaard, ongeïnspireerd extra-setje vervolledigt de film op deze dvd. Mummy Rap (2 min.) is een educatief liedje over het oude Egypte, terwijl je in het eenvoudige spelletje Escape From The Ankh Chamber allerlei vallen van een graftombe moet omzeilen. Mystery Voices (6 min.) laat de voornaamste gastacteurs uit de stemmencast aan het woord en twee Deleted Scenes (2 min.) blijken grappig noch iets aan het verhaal bij te dragen. Tenslotte herbergt de disc ook nog drie Cross-promotionele Trailers voor andere Hanna-Barbera animatiefilms.

CONCLUSIE
Scooby-Doo! In Where's My Mummy? is niet bepaald een hoogtepunt van filmische animatie. Het verhaal steekt tjokvol clichés en belegen grappen en de executie van de tekenstijl oogt als goedkope geldklopperij. Niettemin zullen kinderen zich waarschijnlijk niet vervelen bij het bekijken van de film. Beeld en geluid zijn oerdegelijk, maar de selectie extra's blinkt uit in saaie voorspelbaarheid.