FILM
Als er één kunsttak is waar wij Belgen trots op mogen zijn, is het wel de negende kunst: het stripverhaal. André Franquin, Hergé, Willy Vandersteen, Peyo, allen hebben ze ons kleine landje op de wereldkaart gezet met hun humoristische, dramatische, emotionele en fantasierijke creaties. Voeg aan dat lijstje bovendien ook maar scenarist Jean Van Hamme toe, de man die in zijn eentje verantwoordelijk is voor drie van de grootste bestsellers uit de stripwereld: Thorgal, Largo Winch en XIII. Toen eind vorige eeuw bekend raakte dat Van Hamme zich, samen met Hermann (bekend van succesreeks Jeremiah) aan een one-shot zou wagen voor de befaamde Vrije Vlucht reeks van uitgeverij Dupuis waren de verwachtingen hoog gespannen. Twee grootmeesters die samen hun ding deden op zo'n 50 pagina’s: dat moest wel vonken geven. Het resulterende album, De Bloedbruiloft, vloog inderdaad de rekken uit, maar de kritische gemeenschap was verdeeld. De een vond de strip een meesterwerk, de ander een – weliswaar luidruchtige – scheet in een fles. Een absolute fan van het album was echter producent Erwin Provoost, die de rechten op de strip prompt opkocht, in zee ging met Duitse coproducenten en vorig jaar een filmversie afleverde van De Bloedbruiloft.

Het basisgegeven van Van Hammes verhaal blijft behouden op het witte doek. Nadat een hotellier op een huwelijksfeest in de Eifel bedorven garnalen als voorgerecht serveert, komt het tot een hoogoplopende ruzie met de vader van de bruidegom. Het duurt niet lang eer de woordenstrijd escaleert: de trouwpartij verlaat het restaurant, de hotellier gijzelt bruid en schoonmoeder, en beide partijen halen zelfs jachtgeweren boven. Wanneer de seniele bompa in het gezelschap een handgranaat uit de Tweede Wereldoorlog laat ontploffen, is het hek helemaal van de dam. Niemand lijkt nog voor rede vatbaar, waardoor het conflict ontaardt in een ware oorlog met pesterijen, scheldpartijen en zelfs een bloederig vuurgevecht. Eén ding lijkt zeker: het is een huwelijksfeest dat geen van de gasten licht zal vergeten.



Komedie is een notoir moeilijk genre om succesvol aan de man te brengen in een film, maar zo mogelijk nog moeilijker is zwarte komedie. De dunne grens tussen humor en angst, grollen en gruwel heeft een ervaren, zelfzekere gids nodig. Dominique Deruddere probeert die taak op zich te nemen in De Bloedbruiloft, maar hij faalt jammerlijk. In prenten als de deze is het immers noodzakelijk dat je empathie voelt voor de personages, die de meest onsympathieke daden stellen, en op dat vlak mislukt de regisseur compleet. Het feit dat de productie een afgeleide is van een stripverhaal hanteert hij als excuus om monodimensionale karakters neer te zetten – "Ik ben toch geen stripfiguur," zegt een hoofdpersonage nota bene. Deruddere geeft hierdoor op voorhand de film reeds de doodsteek. Waarom zou ik immers als filmfan anderhalf uur de compleet onlogische belevenissen van een groep karikaturen bekijken, gefilmd met een sérieux als was het Shakespeare? De fout ligt niet volledig bij de cineast – het overroepen stripverhaal van Van Hamme legt immers het fundament voor de mislukking – maar van een man die ooit voor een oscar genomineerd was, verwacht je toch een intelligentere vertaling naar het witte doek, met tenminste pogingen om filmische logica in de plot te injecteren. Nu is eerder het tegendeel waar, met als meest in het oog springende faux pas een gigantische anticlimax, waarbij de personages eensklaps als bij wonder van hun zinsverbijstering verlost worden en zo gelukkig en voldaan de zonsopgang tegemoet rijden.

Het ontstellend zwakke scenario niet te na gesproken, valt er eigenlijk best wat te genieten aan de De Bloedbruiloft. De prent profiteert bijvoorbeeld van opnieuw uitstekend camerawerk van Danny Elsen. Die moet weliswaar dringend van zijn fixatie voor gedesatureerde pellicule af, maar de knap uitgelichte shots die hij op het scherm tovert zijn stuk voor stuk het bekijken waard. Ook de wijze waarop éminence grise onder de set designers Hubert Pouille het centrale restaurant aankleedt, verdient lof. Philippe Ravoet is bovendien solide in zijn montagewerk – hoewel hij het anemische verhaal niet de broodnodige vaart kan meegeven – en de muziek van Wolfram de Marco is nooit minder dan efficiënt en functioneel. De cast van voornamelijk Duitse acteurs is ook een pluspunt. Geen van de vertolkers wordt gezegend met succulente dialogen of een memorabele karakterevolutie, maar ze slagen er tenminste in de stereotypes waarmee het script hen opzadelt enigszins te overstijgen. De regie van Deruddere tenslotte blinkt uit door schijnbare desinteresse: op geen enkel moment laat de cineast blijken echt geïnteresseerd te zijn in personages of plot, wat resulteert in een wel erg matte découpage.

Dat De Bloedbruiloft ooit groen licht heeft gekregen van de betrokken productiemaatschappijen en filmfondsen is bizar. Niet alleen rammelt het scenario aan alle kanten, ook is de thematiek niet van die aard om een groot publiek aan te spreken. Wat overigens bewezen werd aan de box office in zowel Duitsland als België, waar de prent grandioos flopte. Het feit dat je voor de personages supportert, niet omdat je met hen meeleeft, maar omdat je hoopt dat het einde van de film er dan sneller aankomt, had een teken aan de wand moeten zijn. Jean Van Hamme zal dit debacle wel overleven. Hij blijft hoe dan ook een van de grootmeesters van de negende kunst. Maar De Bloedbruiloft bewijst ook waarom België in die andere kunstvorm, de zevende, geen grootmacht is en – als het van Deruddere en co afhangt – ook nooit zal worden.



BEELD EN GELUID
De Bloedbruiloft krijgt een uitstekende transfer mee van Bridge Entertainment. Een mooi weergegeven kleurenpalet, uitstekende scherpte, prima zwartniveaus en dito contrasten gaan hand in hand met een nagenoeg vlekkeloze print. Maar. Er is een grote maar. Waar de prent in de bioscopen nog in een 2.35:1 aspect ratio draaide, verknipte Bridge de composities van Deruddere en Elsen tot 1.78:1. Ook al betreft het hier een conversie via een open matte – waarbij er feitelijk méér i.p.v. minder beeld te zien is, in dit geval vooral aan de onderzijde van het frame – het is volgens de regels van DVD Info een onvergeeflijke fout om de originele beeldcompositie aan te passen met maar liefst 30 procent. Ga er dus maar van uit dat De Bloedbruiloft beeldgewijs eigenlijk een 9 verdient, maar volgens de terecht onwrikbare Aviator-wet strandt op een 3. Je zou met al die beeldheisa haast vergeten dat er ook nog geluid op de disc staat. Zeer goed geluid trouwens, in zowel DTS als Dolbyformaat, dat de standaard van de betere Amerikaanse producties moeiteloos evenaart.

EXTRA'S
De film krijgt een aardige selectie extra's mee, die echter kwalitatief minder bijdragen dan verhoopt. Het Audiocommentaar met regisseur Deruddere en decorateur Pouille bevat enkele interessante anekdotes en weetjes, maar je hebt het gevoel dat de track onzorgvuldig is voorbereid, waardoor gaandeweg herhaling en nietszeggendheid in de vertelsels sluipen. De Trailer (2 min.) voor de film slaagt in zijn opdracht in die zin dat de bizarre, onlogische en afstandelijke sfeer van de prent er perfect in wordt weergegeven. Ook zijn er twee Cross-promotionele Trailers voor tv-reeksen uit de MMG-catalogus. De overige bonussen komen allen uit het VRT-archief. Werkopnames (4 min.) bevat interviews met cast en crew, afgewisseld met beelden van op de set in de Eifel. Première op het Filmfestival van Gent (3 min.) komt feitelijk neer op een interview met Deruddere. En de extra die de cineast toont als gast van Mark Uytterhoeven in De Laatste Show (14 min.) heeft als hoogtepunt een hilarisch ingestudeerd intermezzo met acteurs Arne Lenk en Lisa Potthoff, dat tien keer beter en grappiger is dan eender welke passage uit De Bloedbruiloft. Bovendien is het wraakroepend dat de fragmenten uit de prent die in de extra’s voorkomen wél in het originele scope-formaat worden weergegeven.



CONCLUSIE
De Bloedbruiloft is een rommelige verfilming van het gelijknamige, overroepen stripverhaal van Jean Van Hamme en Herrmann. Het scenario neemt een loopje met logica, wekt eerder plaatsvervangende schaamte op dan lachstuipen en toont zijn minachting voor het publiek met een ronduit ridicuul einde. Zelfs de prima technische afwerking van de prent en de goede acteurs in de cast kunnen De Bloedbruiloft dan ook niet redden. Zowel beeld als geluid zijn uitstekend van kwaliteit, maar de originele aspect ratio werd schandaligerwijze verknipt. De bonussectie oogt erg degelijk, maar is te zeer gericht op infotainment.