FILM
Match Point van Woody Allen is een vrij conventionele film die zich afspeelt in het milieu van de Engelse upper class, niet de adel of de politiek, maar de rijken, degenen die als het ware slapend geld verdienen. Ze zitten in zaken en hun off spring houdt zich onledig met cruises op de Middellandse Zee en dwaze gesprekken over de nieuwste trends op de kunstmarkt. Ze houden van opera, liefst Italiaanse, dure wagens en mooie vrouwen. Het is een weinig interessant volkje, gefortuneerd maar daarom nog niet intelligent, en de Amerikaanse grootmeester slaagt er zelden in om het verhaal op te tillen tot het niveau van zijn eerdere topfilms. Het klinkt stout, maar wellicht was de internationale filmpers ook veel minder enthousiast over Match Point geweest mocht een onbekende cineast voor de regie hebben getekend.

Woody Allen staat bekend om zijn scherpzinnige dialogen, haarscherpe karakterisering, het sarcasme en het cynisme waarmee hij voorvallen uit het dagelijkse leven in een verrassend nieuwe context weet te plaatsen en de zwarte humor waarop hij een patent lijkt te hebben. Niets daarvan in Match Point: de dialogen slepen zich voort, oppervlakkig en inhoudloos. Voor de karakters heeft Allen nauwelijks interesse, want Match Point is niet dat soort film. De inmiddels 70-jarige Amerikaan strijkt voor het eerst in zijn carrière in Engeland neer voor een actiegestuurde film, een productie waarin de plot belangrijker is dan de karakteruitdieping van de personages.



Maar eerst het verhaal: Chris Watson (Jonathan Rhys-Meyers), een jonge Ier, operaliefhebber en tennisspeler van beroep, stapt Match Point binnen voor een sollicitatie als tennisleraar op een Londense club waar vooral de rich and famous in hun vrije tijd rondhangen. Als voormalig topspeler heeft hij sterke referenties en dus kan hij meteen aan de slag. Ik was het voortdurend reizen beu, zegt hij, en bovendien was ik net niet goed genoeg voor de echte top. Daar hebben ze in Londen geen probleem mee, hij is beroemd en dat is genoeg. Via Tom Hewitt (Matthew Goode), toevallig ook een operaliefhebber en zoon van een belangrijk zakenman in de City, komt Chris in contact met een voor hem onbekende wereld. Zusje Chloe Hewitt (Emily Mortimer), een rijk muurbloempje zoals zal blijken, valt meteen voor de looks van de nieuwkomer en stuurt aan op een affaire en een huwelijk, waarom niet? De kennismaking met Toms verloofde, de Amerikaanse schone Nola Rice (Scarlet Johansson), vruchteloos in Londen op zoek naar werk als actrice, is een schok voor Chris Watson. Heeft iemand je ooit verteld dat je sensuele lippen hebt?, begint hij bij hun eerste kennismaking, niet beseffende dat ze zijn toekomstige schoonzusje is.

Ondertussen zorgt Chloe dat haar toekomstige echtgenoot aan de klim op de sociale ladder kan beginnen: papa biedt hem een job aan op het bedrijf en stelt een promotie en een aantrekkelijk salaris in het vooruitzicht. Jij wordt klaargestoomd als echtgenoot, let op mijn woorden, zal Nola Rice, een beetje tipsy na de zoveelste faliekante auditie, daarover zeggen. Maar net zoals Chris kiest zij voor zekerheid. Tom Hewitt is misschien niet dé man van haar dromen, maar hij zorgt wel voor het comfortabele en luxueuze leventje waaraan ook Chris ondertussen verslaafd raakt.



Chris trouwt met Chloe Hewitt, daar kan hij uiteindelijk niet onderuit zonder zijn positie op te offeren en in ongenade te vallen bij zijn schoonvader. Tom geeft Nola Rice de bons, trouwt met een nieuwe vlam en wordt vader. Je kan Woody Allen er niet van beschuldigen het verhaal op te houden: probleemloos slaat hij dagen, weken of zelfs een heel jaar over om terug bij Chris uit te komen op het moment dat hij het nieuws over de breuk tussen Tom Hewitt en Nola verneemt. De voormalige tennisleraar, ondertussen een belangrijke partner in het Hewitt-netwerk, ziet nog maar één doel: een affaire met Nola Rice.

Match Point is een film over geluk, of zoals Chris Watson het formuleert in de eerste minuut van de film: als een tennisbal de rand van het net raakt kan ie twee kanten op. Valt hij aan de andere kant, dan heb je geluk. Meer is er niet nodig. Hetzelfde toevallige geluk maakt het verschil in het leven, al moet je er soms wat voor over hebben. En de personages van Woody Allen in Match Point hebben er alles voor over, zij het dat precies hun gladde charme en de eenvormigheid van hun doen en laten, gecombineerd met weinig geïnspireerde acteerprestaties en zwakke dialogen, de film de doodsteek geven. Na een uurtje gaat Match Point lichtjes vervelen en brengt alleen snel doorspoelen nog redding. Er gebeurt te weinig in deze film om de aandacht meer dan twee uur vast te houden. Jonathan Rhys-Meyers, hoofdpersonage in bijna elk fragment, is een weinig boeiende figuur. Woody Allen doet geen enkele moeite om achter de eentonige ziekelijke blik in z'n ogen naar een dieper drama te graven, de angsten uit zijn arme jeugd in Ierland bijvoorbeeld. Tom Hewitt is een lege doos, een personage dat nooit beklijft, een decorstuk met als enige functie de band tussen de familie en Scarlet Johansson, alias Nola Rice. Voor haar heeft Woody Allen twee verschillende rollen bedacht: aanvankelijk is zij de zwoele minnares, een beetje dronken, een beetje onder invloed, flirtend en aarzelend in korte monologen. Nadien wordt ze een giftige, kettingrokende sta-in-de-weg die Chris onder zware druk zet. Voor alles is Scarlet Johansson een mooi gezichtje en een stel zeer sexy lippen, van echt goed acteerwerk is er alleen sprake in de barscène met Chris in het begin van de film. Woody Allen reikt Johannson niet veel meer aan dan een zoveelste rolletje als goeduitziende babe. Alleen Emily Mortimer als Chloe Hewitt slaagt erin om in de loop van de film een min of meer geloofwaardige transformatie te ondergaan, ondanks de kleine weinigzeggende scènes die Allen voor haar aanvankelijk reserveert.



Hoe je van een brave jongen zonder strafblad, een kerel die geen vlieg ooit kwaad zou doen, een moordenaar maakt, dat kan wellicht alleen Woody Allen ons vertellen. Gezien de brave man nooit extra’s maakt voor de dvd-release van zijn films, zullen we het nooit weten.

BEELD EN GELUID
Technisch gesproken is deze dvd een pareltje. Het beeld is scherp en contrastrijk met zachte kleuren, iets of wat versluierd zelfs en pastelachtig als Scarlet Johannson verschijnt. De interieurs zijn donker, met de nadruk op donkere houtkleuren. De master is perfect naar dvd getransfereerd zonder beschadigingen, vuiltjes of andere storende ongerechtigheden. Het geluid staat in mono, waarvoor Woody Allen een voorkeur heeft. De auditieve meerwaarde komt van de oude, gerestaureerde operamuziekopnamen.

EXTRA'S
De dvd bevat de Originele Bioscooptrailer.



CONCLUSIE
Match Point van Woody Allen put z'n kracht voornamelijk uit de visuele aankleding van de film, de prachtige fotografie, de superbe locaties. De aanwezigheid van Scarlet Johannson is zonder twijfel een bijkomend argument aan de kassa. Daarmee is evenwel alles gezegd, want inhoudelijk, zowel qua scenario als qua acteerprestaties, rammelt Match Point langs alle kanten. Met een lengte van 123 minuten stelt Woody Allen het uithoudingsvermogen van de toeschouwer wel heel erg op de proef. Wanneer u bij het bekijken net zoals uw dienaar naar de afstandsbediening grijpt, dan begrijpt u hoe laat het is. Misschien toch eerder huren?