Deze bespreking is wellicht niet geschikt voor kinderen, aangezien er veelvuldige – mogelijk schokkende – uitspaken in voorkomen over incest, fecaliën, bestialiteit, zinloos geweld, aanranding van de eerbaarheid en schending van de openbare zeden. Anderzijds bevat deze recensie niets wat niet honderd maal erger in de besproken film aan bod komt, en die kreeg bizar genoeg een 'alle leeftijden' van de Kijkwijzer-commissie. U bent dus gewaarschuwd!

FILM
Een man, een komiek, stapt het kantoor van een producent binnen. Ik heb een fantastische film voor je, zegt de komiek. Oh ja, zegt de producent, wat voor iets is het? Iets voor de ganse familie antwoordt de komiek. De producent is geïnteresseerd. Ik luister, zegt hij. Waar gaat het over? Wel, zegt de komiek, ik speel de hoofdrol. Ik en mijn familie. Mijn vrouw, mijn zoon van zes, mijn dochter van acht, mijn grootvader, mijn schoonmoeder en onze Blackie. Dat is een cocker spaniël. Er is maar één decor. Een groene wand, waarop later nog altijd special effects kunnen worden ingevuld, indien nodig.

Ik begin met mijn vrouw een tong te draaien. Daarna scheur ik haar kleren van haar lijf, trek mijn zipper open en neuk haar keihard in haar harige kut. Net als ik op het punt sta klaar te komen, trek ik mijn pik uit haar kut en steek die in de mond van mijn dochtertje, terwijl ik me vasthoud aan haar Pippi Langkousstaartjes. Zuigen als de beste kan ze, zodat ik bijna meteen haar ganse beugel onderspuit. Ze houdt mijn zaad in haar mond en blaast het in de kont van mijn grootvader, die tegelijkertijd mijn zoontje afranselt met een leren riem. Bloed stroomt langs alle kanten uit de wonden en druipt op de grond. Mijn schoonmoeder neemt een rietje en zuigt alle bloed op, tot de laatste druppel. Je zou denken dat door al dat bloedverlies mijn zoontje geen erectie meer kan krijgen, maar je zou verkeerd zijn. Hij pompt zijn lul op tot ie twintig centimeter lang is en steekt die recht in het achterste van onze cocker spaniël. Onze Blackie likt tegelijkertijd mijn vrouw klaar, dat zorgt voor wat comic relief.



De producer veegt het zweet van zijn voorhoofd, maar blijft luisteren. Nu komen we aan het beste deel, zegt de komiek enigszins verontrustend. Op het moment dat mijn vrouw klaarkomt draait onze Blackie een gigantische drol. Ik raap die op met een poepzakje, leg die op een bord, garneer met sla, tomaat en een beetje slagroom en eet het met mes en vork op. Maar onze hond heeft blijkbaar iets rots gegeten want mijn maag slaat om en ik kots alles weer uit. Blackie eet het op, draait een drol, die ik dan weer opeet en dat gat zo een dik kwartier door. Terwijl dit gebeurt snijdt mijn schoonmoeder centimeter per centimeter het hoofd van mijn zoon eraf, terwijl die anaal verkracht wordt door zowel zijn zus als zijn moeder met twee voorbindpenissen. Als zijn hoofd eenmaal afgezaagd is en op de grond tuimelt, pist en schijt elk van ons er nog eens op.

Er volgt een stilte. De komiek drinkt een glas water. Is het dat, vraagt de producer? De komiek knikt ja. De producer haalt opgelucht adem. Alleen nog de finale, zegt hij. Waarin mijn grootvader een beseft dat het kankergezwel in zijn lichaam lang genoeg gegroeid heeft en hij zich een kogel door de kop jaagt. Natuurlijk zie ik dat als een nog ontontgonnen opportuniteit en ik begin het bloedende gat in zijn hoofd te neuken. Blackie is inmiddels opengesneden en het ganse gezin doet zich ten goede aan zijn ingewanden. Blijken moeilijk te verteren dus ze komen er bij mijn vrouw nagenoeg intact door haar reet terug uit. En dus pakt ze mijn dochter maar in al haar gaatjes met de hondendarm die uit haar kont komt. Om een lang verhaal kort te maken: we komen allemaal nog een keer of vier vijf klaar, eten elkaars liefdeszaad, stront en pis, en vormden dan een perfecte menselijke piramide. Waarna de aftiteling begint, met voorop de titel van de film.

De producer slikt. Dat doet mijn dochter ook, voegt de komiek er met een leuke kwinkslag aan toe. Is dit echt je film, vraagt de producer? Nee, belooft de komiek. Eigenlijk interview ik tientallen komieken over een decennia oude mop die nagenoeg de status van stadslegende heeft gekregen. Het leuke van de mop is dat ze een begin heeft – een man stapt bij een producent binnen – en een einde – de titel en tegelijk de punchline – maar dat het middendeel naar believen kan worden ingevuld. Liefst zo vuil en schokkerend mogelijk natuurlijk. Echt naar de origine van de grap zoek ik niet in de film, maar ik wil wel weten wat er belangrijk is om ze te doen slagen? Moet het kantoor waarin het zich afspeelt goed beschreven worden? Of zijn de aanwezigheid van incest en pis en kak van belang? Je kan de grap zelfs omgekeerd vertellen. Gilbert Gottfried brengt een fantastische versie ervan in de film. En Martin Mull geeft een hilarische andere invulling aan de titel. En natuurlijk excelleren de South Park figuurtjes in hun versie. Maar ook Robin Williams zit er in, en Bob Saget en Whoopi en de erg grappige Sarah Silverman. En er zijn fenomenale mime- en kaarttrucvariaties. OK, eigenlijk is het niet meer dan anderhalf uur lang pratende koppen, en de grap waar het om draait, is ook geen echte dijenkletser, maar om te zien hoe iedere komiek er zijn eigen draai aan geeft is fantastisch. De film heeft zijn ups en downs maar er zijn momenten dat je zal gieren van het lachen. Zoals ik al zei: het is een familiefilm. Maar dan met de meest vuile taal ooit. En je moet vooral zorgen dat je de punchline niet verknalt, want die lijkt nogal fel op een Disneyfilm met katten en dat zou helemaal niet grappig zijn.

Hoe heet die verdomde film van je dan, vraagt de producent. The Aristocats, zegt de komiek, gevolgd door: verdorie, nu verknal ik hem zelf. The Aristocrats, met een 'r', is het. En het mag dan niet de beste documentaire aller tijden zijn, ze vliegt voorbij.



BEELD EN GELUID
The Aristocrats is opgenomen op diverse digitale videodragers, waardoor je uiteraard geen fenomenale speelfilmkwaliteit krijgt. Maar het beeld is behoorlijk, gezien de origine van het materiaal, precies wat je van een dergelijke documentaire zou verwachten. Jammer is wel dat er geen anamorfische transfer werd gebruikt, vooral omdat de ondertitels niet volledig in het zichtbare beeld staan. Waarom het geluid in een Dolby vijfkanaalsspoor werd gegoten, is mij een raadsel, want de film bevat alleen maar monologen. De stemmen worden helder en duidelijk weergegeven, maar voor het overige worden de surroundkanalen niet gebruikt.

EXTRA'S
Hoewel de film eindigt met de opdracht om je eigen Aristocrat-grap op de website achter te laten om als extra op de dvd te gebruiken (www.thearistocrats.com voor de geïnteresseerden) vinden we daarvan niets terug op deze Benelux-disc. Een Trailer (1 min.) en enkele Cross-promotionele Trailers zijn immers de enige, magere extra’s.

CONCLUSIE
The Aristocrats is niet zozeer een film als wel een goed excuus om zoveel mogelijk vulgariteiten op een geschokt publiek los te laten. Dat levert een onevenwichtige negentig minuten op, die echter niet verstoken blijven van enkele briljante komische intermezzo's. Beeld en geluid zijn degelijk, maar voor de bonussectie is een luide scatologische vloek van toepassing.