FILM
De Egyptische cateraar annex hogepriester Fuad Ramses (Mal Arnold met zowat de meest ridicule fake wenkbrauwen uit de filmgeschiedenis) probeert met afgehakte lichaamsdelen van diverse vrouwelijke slachtoffers de Egyptische godin Ishtar terug tot leven te wekken. Terwijl Fuad de voorbereidingen treft voor een Egyptische banket waartoe hij werd ingehuurd, denken de agenten Pete Thornton (William Kerwin) en Frank (Scott H. Hall) de killer op het spoor te zijn...

Benen worden afgezaagd, lijken in stukken gehakt, tongen uitgerukt en tieten gebakken in een pizza-oven. Geef toe, dergelijke wervende zinnen leest u niet iedere week op de hoes van een dvd. Blood Feast is dan ook niet eender welke film, het is één van de eerste gore films die destijds op de nietsvermoedende mensheid werd losgelaten.

Indien de term overacting nog niet bestond dan diende deze zeker uitgevonden te worden voor Blood Feast. Het acteerwerk is zo hallucinant slecht en dermate over the top dat het hilarisch wordt voor liefhebbers van de slechte smaak. Wij kunnen niet aan anders dan denken dat één of ander crewlid tijdens de productie als grap een hallucinogeen product (u weet wel, de jaren '60) door het eten van de acteurs heeft gemengd. Geloof ons, woorden schieten te kort om dit staaltje "vakmanschap" eer aan te doen. Het blijft grappig om zien hoe zovele jaren later de meningen verdeeld blijven: was het slechte acteerwerk om te lachen (de film neemt zichzelf niet ernstig) of hadden de makers niet door hoe knudde het acteerwerk wel was?

Zowat alles aan Blood Feast is slecht, dermate slecht dat het weer leuk wordt voor cult-adepten. Dat Blood Feast geen cinefiele klassieker is geworden hoeft niet verbazen indien men weet met welke beperkte middelen de film tot stand kwam: het script bestond naar verluidt uit slechts 15 pagina's, het budget bedroeg niet meer dan 25.000 dollar, het aantal draaidagen was beperkt tot 9 (volgens sommige bronnen zelf 4 of 7 dagen). Ondanks deze beperkingen slaagde regisseur Herschell Gordon Lewis (alias the Godfather of Gore) erin een film te draaien die het publiek de stuipen op het lijf jaagde. Anno 2006 ogen de special effects even cheesy als het acteerwerk, maar wij kunnen ons wel levendig voorstellen dat dit niet het geval was bij de release in 1963, wat natuurlijk grotendeels zou verklaren waarom de film een succes werd in de Amerikaanse drive-in bioscopen met een opbrengst van ongeveer 4 miljoen dollar (cijfer van IMDB).

BEELD EN GELUID
Welke beeld- en geluidskwaliteit mag men verwachten voor een film als Blood Feast? Wij veronderstellen dat de lezers ons gelijk zullen geven als we zeggen niet erg goed. De hoofdvraag is echter of een povere kwaliteit bij dergelijke films afbreuk doet aan het kijkplezier of eerder bijdraagt tot het recreren van de jaren '60 drive in sfeer. Alhoewel het beeld redelijk wazig is en te kampen krijgt met allerlei printbeschadigingen (grain, cigarette burns, krassen, gebrek aan detail) hebben wij ons hier niet echt aan gestoord. Wellicht zullen meer filmliefhebbers zich storen aan de geluidskwaliteit dan aan de beeldkwaliteit. De geluidskwaliteit is zelf voor en low-budget film als Blood Feast matig te noemen. De track klinkt niet alleen redelijk hol, we krijgen ok redelijk wat ruis te horen en er blijken schommelingen op te treden in het geluidsniveau waardoor men soms genoodzaakt zal zijn naar de afstandsbediening te grijpen tijdens de film.

EXTRA'S
We beginnen de extra's met een behind the scenes featurette van 50 minuten. Wie hoopt hiermee een interessante extra in huis gehaald te hebben moeten we onmiddellijk teleurstellen. We krijgen gewoon een aantal niet gebruikte takes zonder commentaar of verdere toelichting. De beeldkwaliteit is dermate slecht dat de kijker ontmoedigd wordt om meer dan enkele minuten te blijven kijken. Het Carving Magic (20.34 minuten) filmpje is best wel grappig maar het heeft bitter weinig met de film te maken. Het is namelijk een educatief filmpje uit de jaren '60 over hoe het best vlees te snijden. De extra's worden afgerond door trailers voor Blood Feast, 2000 Maniacs, Deadly Weapons en Double Agent 73. Deze trailers bevatten duidelijk de letters S.W.V, wat staat voor Something Weird Video, de Amerikaanse distributeur van deze films.

CONCLUSIE
Blood Feast zal zeker de liefhebbers van cult en pulp weten te plezieren. Zelf hebben wij ons, rekening houdend met de oorsprong en leeftijd van de film, niet gestoord aan de beeld- en de geluidskwaliteit op deze dvd-release maar wij willen toch waarschuwen dat deze misschien voor anderen wel afbreuk doet aan het kijkplezier.