FILM
Wanneer Crystal (Chesty Morgan) op het punt staat om zich te verloven met haar vriend wordt deze verraden en vermoord door de maffiaclan waarvan hij deel uitmaakte. Wonder boven wonder kan Chesty van op afstand de moord volgen via de telefoon. Wanneer ze te horen krijgt dat één van de daders genaamd captain hook graag striptease bars bezoekt in Las Vegas besluit ze naar Vegas af te reizen om er te beginnen werken als stripteaseuse. Al snel komt ze er op het spoor van de daders... hen wacht een gruwelijk dood, één voor één worden ze namelijk verstikt met haar "deadly weapons", haar gigantische borsten...

Deadly Weapons is de eerste samenwerking tussen de legendarische Chesty Morgan (legendarisch, ondanks het feit dat ze slechts in vier films te zien was) en regisseuse Doris Wishman (Satan Was A Lady, Let Me Die A Woman, Diary Of A Nudist). Wie onze bespreking las van Double Agent 73, de andere samenwerking tussen Morgan en Wishman, weet waaraan zich te verwachten: ultra cheesy acteerwerk, een debiele plot en bijwijlen hilarisch slechte dialogen. Ondanks het feit dat deze Deadly Weapons zonder twijfel de meeste bekende en populaire is van de twee films hebben wij zelf duidelijk de voorkeur voor Double Agent 73. Op nogal wat andere vlakken moet Deadly Weapons het afleggen tegenover Double Agent 73: het acteerwerk is wellicht even slecht doch grotendeels minder grappig, het verhaal is minder over te top en dus minder interessant. Net als bij Double Agent 73 is er geen sprake van een stevig verhaal met enige diepgang, er werd gewoon geprobeerd om iets bij elkaar te filmen met zoveel mogelijk shots van Chesty's blote borsten. Vergis u echter niet: er is helemaal niets erotisch of opwindend aan deze Deadly Weapons. Niet alleen heeft Chesty (hier trouwens gecredit als Zsa Zsa) het seksappeal van een kamerplant, zowat alles aan de film is lelijk, niet in het minst de grote snorren van de bad guys en de gruwelijke decors die door Wishman relatief psychedelisch in beeld worden gebracht (vreemde zooms, nietszeggende shots van decorstukken). Vaak krijgen we ook shots van schoenen en voeten te zien, in die mate dat we bijna niet anders kunnen dan veronderstellen dat Wishman worstelde met een grote schoen- of voetfetisj.

Terwijl bij Double Agent 73 de fun zowat onmiddellijk begint moeten we hier ongeveer 25 minuten wachten op de eerste actie, wat toch wel lang is bij een film met een speelduur onder de 80 minuten. Bij Double Agent 73 krijgt men geen seconde de tijd om zich te vervelen, hier loert de verveling echter bij momenten op de hoek. De scènes die echt leuk zijn (bepaalde van de droomsequenties, de gigantische fake tranen van Chesty, de moorden) zullen vele genre fans al te zien gekregen hebben tijdens de twee laatste Nacht Van De Wansmaak-edities.

Terwijl Double Agent 73 een erg leuke, jazzy soundtrack meekreeg moeten we het hier stellen met een funk soundtrack van dertien in een dozijn zoals bij zovele 70's softcore-films. Liefhebbers van softcore en hardcore zullen ongetwijfeld acteur Harry Reems herkennen die quasi onsterfelijk werd omwille van zijn rollen in genre klassiekers als Deep Throat en Devil In Miss Jones.

BEELD EN GELUID
Net als bij Double Agent 73 krijgen we een beeldtransfer die onder het gemiddelde scoort. Is dit erg? Wat ons betreft niet maar we kunnen ons voorstellen dat de printbeschadigingen (sommigen krassen zijn aanwezig tijdens het grootste stuk van de film) bepaalde kijkers een stuk kijkplezier zullen ontnemen. De scherpte en het contrast zijn redelijk te noemen maar we krijgen relatief veel grain en andere beeldfouten. Ook de Engelstalige Dolby Surround 2.0-track komt niet in aanmerking voor lofbetuigingen maar ook hier werd onze kijkgenot, ondanks het aanwezige ruis, niet onmiddellijk beknot.

EXTRA'S
We moeten het stellen met een aantal teleurstellende extra's: naast trailers voor 2000 Maniacs, Deadly Weapons, Double Agent 73, Blood Feast en Peepholes Are For Peeping krijgen we enkel een oninteressante featurette over borstvergrotingen (3.45 minuten).

CONCLUSIE
Deadly Weapons is een film die enkel die-hard cult-adepten zal weten aan te spreken. De scores voor beeld en geluid houden niet alleen rekening met het genre maar ook met de oorsprong en de leeftijd van de film.