FILM
Fotograaf annex viezerik Jeff Kohlver (Patrick Wilson) ontmoet in een chatroom Hayley Stark (Ellen Page, X-Men 3: The Last Stand), en hun redelijk aangebrande conversaties leiden al snel tot een ontmoeting in real life. Dat Hayley overduidelijk flink minderjarig is, is voor Jeff eerder een bijkomende bonus dan een belemmering, want hij neemt haar mee naar huis, gaat gretig in op haar geflirt, en probeert haar nog eens dronken te voeren ook. Met andere bewoordingen, aan zijn intenties valt er niet echt veel te betwijfelen. Maar dan draait de situatie helemaal om: Jeff valt bewusteloos neer, en als hij wakker wordt, heeft het lieve en onschuldige meisje hem stevig vastgebonden. Hayley heeft haar huiswerk zéér goed gemaakt, want ze weet alle ranzige details over zijn pedofiele neigingen, en al snel heeft ze zijn geheime bergplaats met kiddie porn blootgelegd. Jeff kan niets anders meer doen dan bekennen; Hayley heeft al een redelijk drastische remedie achter de hand om die pedofiele trekjes voor eens en altijd radicaal en onomkeerbaar te stoppen... en ja, daarmee bedoelen we inderdaad datgene waar U nu aan denkt, door zovelen lyrisch omschreven als "het enige afdoende middel tegen pedofielen"!



De bijna zakelijke en kurkdroge stijl waarin Hayley keer op keer Jeff zichzelf laat verspreken is tegelijkertijd behoorlijk gruwelijk, maar zó onwerelds dat je er de slappe lach van krijgt. Er valt in feite niet echt veel te lachen: de manier waarop Jeffs psyche laag voor laag wordt blootgelegd is confronterend en hard, alhoewel er, net als zo vaak, véél meer wordt gesuggereerd in de film dan er daadwerkelijk wordt getoond. Desondanks blijft de intensiteit van de film lang nagalmen. Vooral mensen met een grote bek, die in de ophefmakende pedofilieschandalen van de afgelopen vijftien jaar onmiddellijk op de proppen komen met hét alomgekende ultieme geneesmiddel tegen pedofiel recidivisme (het begint met een c en rijmt op natie), kunnen nu eens vanop de eerste rij kennis maken met een praktijkvoorbeeld. Het extreme geweld, dat weliswaar nooit expliciet getoond wordt, maar des te nauwkeuriger in detail omschreven, werkt biologerend, maar draait daarom niet minder en met even veel trefzekerheid je maag ondersteboven. Als eerste langspeelfilm kan voor David Slade deze Hard Candy alvast tellen; zijn ervaring in het opnemen van rockvideo's is in elk geval te merken in de schokkerige montage waar hij naar overschakelt telkens we in de actie worden meegezogen. Ook opmerkelijk is dat de film nagenoeg helemaal gedragen wordt door slechts twee acteurs; Ellen Page komt met haar tengere jongemeisjesgestale heel geloofwaardig over als veertienjarige lolita, alhoewel ze op het ogenblik van het draaien van de film wel degelijk achttien was. De plot speelt zich overigens zo goed als helemaal op een beperkte plaats af, en die claustrofobische sfeer maakt het geheel nog wat angstaanjagender. Vanaf het moment dat Hayley Jeff in haar macht heeft, en ze nog maar een glimp laat zien van wat voor een uitgebreide voorbereidingen ze heeft getroffen opdat de twee niet gestoord zouden worden in hun bezigheden (ze weet dat de buren weg zijn, dus dat om hulp roepen geen optie is), wordt het perfide van de plot pas echt duidelijk; U zal bovendien nooit meer met hetzelfde doorzicht naar een simpele spuitbus met ruitensproeimiddel kunnen kijken.

Voor beide acteurs (Page en Wilson) is het natuurlijk dankbaar materiaal om mee te werken: de dialogen zijn snedig en intelligent, de premisse is hoogst ongewoon, en vooral is Hard Candy een film die zeer weinig steunt op genre-cliché's, behalve dan misschien de ietwat anticlimactische finale - na het zien van zoveel shockerende situaties komt het einde, laten we zeggen het "verlossende telefoontje" wat flauw over, en dat terwijl een happy end toch wel ver te zoeken is. Alhoewel het personage van Hayley weinig tot geen achtergrond mee heeft gekregen (Was ze ooit misbruikt? Kent ze de slachtoffers? Is ze gewoon getikt?), wekt Ellen Page, mee door de gedreven intelligentie van haar personage, toch meer sympathie als wraakengel dan dat ze een indruk zou nalaten van mannenhatende psychoot; vooral de logica achter haar handelen is bedrieglijk recht, en ze kan ondanks haar jonge leeftijd veel karakter in haar rol leggen. Tegelijkertijd kan de film tenmidde van alle gorigheid ook nog eens een oprecht moreel dilemma uitdragen in hoeverre slachtoffers van pedofilie het recht in eigen handen mogen nemen, en blijven we lange tijd in het ongewisse of Jeff nu echt een kinderlokker is, dan wel een slachtoffer van een wel zéér ongelukkige samenloop van omstandigheden.



Intelligente horrorthrillers, ze bestaan nog. Dit hier is weliswaar geen Silence Of The Lambs, maar David Slade kent de knepen van het vak, en weet genoeg interessante plotwendingen uit zijn hoge hoed te toveren om de kijker bijna twee uur lang geboeid (!!!) te laten kijken naar wat één van de gruwelijkste martelscènes van de afgelopen jaren is.

BEELD EN GELUID
David Slade maakt gebruik van felle, contrasterende kleuren: het appartement van fotograaf Kohlver is een natte droom van elke kleurenblinde binnenhuisarchitect, waarbij elke muur liefst zo fel mogelijk reflecteert in schreeuwende en vloekende kleuren. De digitale inkleurder staat overigens uitzonderlijk op de begincredits vermeld, in plaats van op de eindcredits. De jachtige camerastijl waar telkens naar wordt overgeschakeld wanneer Page en Wilson elkaar trachten te overmeesteren, veroorzaakt wel tal van storende en qua oppervlak redelijk grote compressie-artefacts, onder meer in de zonneblinden. Het geluid is uitgevoerd in Dolby Digital 5.1, maar op de begin- en eindmuziek na wordt er feitelijk zéér weinig geluid in de film gebruikt. De dialogen treden echt op het voorplan, en een spannend muziekje monteren onder een actiescène zat er echt niet in. Verontrustende geluiden zoals piepende scharnieren en slaande deuren zijn wel mooi uitgevoerd.

EXTRA'S
In de bonussectie vinden we om te beginnen nog een elftal minuten aan verwijderde scènes terug. Hierin onder meer een belangrijke scène waarmee Hayley Jeff kan overtuigen met een paar simpele telefoontjes dat hij beter maar niet zou hopen op het feit dat zij ergens vermist zou worden, en er uiteindelijk hulp zou kunnen komen opdagen. De making of-documentaire "Creating Hard Candy"(51 min.) opent met een kanjer van een waarschuwing deze pas eerst te bekijken nadat je de film hebt gezien, omwille van het imminente spoiler-gevaar. De documentaire is een alles behalve promotioneel vehikel waarin producent David W. Higgins, de bijzonder getalenteerde scenarist Brian Nelson en David Slate, die vooral werd aangetrokken door de manier waarop hij de niet-verbale elementen, zoals de architectuur van het huis, mee in de complexe mix van het verhaal kon verweven, hun verhaal rustig en zonder flashy montage op de achtergrond kunnen doen. We krijgen het wordingsproces van de film beschreven, met links en rechts wat behind the scenes-materiaal, maar allemaal in een zeer functionele stijl. In "Confrontational Confection" (10 min.) mogen de makers nog eens de loftrompet opsteken over hun acteurs, en over de eerste reacties van het testpubliek, en gaan ze nog wat dieper in op het controversiële thema van de film. Bij de trailers vinden we naast een trailer voor de film zelf ook nog cross-promotionele trailers terug voor Match Point, The King en The Proposition. Ten opzichte van andere releases ontbreken op deze disc twee audiocommentaartracks en een DVD Rom-sectie met het script.



CONCLUSIE
Absoluut af te raden voor mensen met een zwak hart. De beeldkwaliteit is, mee door de experimentele aard van de film, wat aan de ondermaatse kant, maar voldoet, en het geluid is zeker afdoende voor en film die volledig op dialogen draait. A-Film levert een dvd-release af die in alle opzichten okee is, maar waar een deel van het bonusmateriaal spijtig afwezig is gebleven.