FILM
Dead Fish is geen film die morsdood aan de oppervlakte komt drijven, maar een levendig beestje kan je haar evenmin noemen. Meeliftend op de golf van Britse misdaadfilms die na Trainspotting en Lock, Stock And Two Smoking Barrels het eiland overspoelde, zijn originaliteit en subtiliteit vaak ver te zoeken. Het is niettemin verfrissend een Engelse misdaadprent te zien die zich niet volledig overlevert aan overdonderende stijl en razendsnelle montage, maar in de eerste plaats vooral een goed verhaal probeert te vertellen. Of beter: een verhaal goed probeert te vertellen, want de belangrijkste tekortkomingen van Dead Fish situeren zich eerder in het scenario dan op de regiestoel.

De film opent met een monoloog van Abe Klein, een twintiger in Londen, die zich erover beklaagt dat zijn leven naar de knoppen is. Hij heeft een punt. Zijn zwangere vriendin staat op het punt hem te verlaten, hij is een vuilgebekte opvliegende gangster – wie anders dan Robert Carlyle – flink wat ponden schuldig en om de depressie nog te vergroten, raken zijn gsm en die van een huurmoordenaar met elkaar verwisseld. Het helpt evenmin dat Abe de ene slechte beslissing na de andere neemt. Het doelwit van de huurmoordenaars chanteren? Niet bepaald slim. Zijn wietrokende beste vriend overal met hem meesleuren? Nodeloos riskant, toch? En de politie? Nee, die brengt hij uiteraard ook niet op de hoogte.

Het zijn juist dit soort scenariowendingen die Dead Fish een strop rond de hals binden. De schrijvers – ongelooflijk maar waar: het zijn er maar liefst vier! – droppen hun personages immers lukraak in situaties, verzinnen de minst plausibele gedachte die gezegd karakter op dat moment kan hebben, en laten hem/haar die uitvoeren. Conflict gegarandeerd, maar waar is het drama? Hoe kan je als kijker meeleven met mensen die dommer zijn dan Ertveldse zangers of de gemiddelde Eierkoningin? Bovendien veranderen de scenaristen iets te gemakkelijk hun personages van karakter als hen dat goed uitkomt. Gary Oldman, de koele killer, schiet altijd raak, behalve wanneer hij oog in oog komt te staan met de protagonist. Die weet bizar genoeg ongehavend uit een kogelregen te ontkomen. Geen schrammetje heeft hij.



Gelukkig zet regisseur Charley Stadler de plotgaten niet al te dik in de verf dankzij een filmische aanpak die nu eens niet op hipheid of snelheid gefocust is. Op een handvol bizarre intermezzo’s na – een zingende Oldman bij een SM-meesteres of het videoclipachtige gebruik van hartjes – is Dead Fish immers verrassend sober gefilmd. Des te verrassender omdat de van oorsprong Duitse cineast uit de reclamewereld komt, waar hij overigens al tal van prijzen voor zijn werk mocht ontvangen. Die invloeden loeren in bepaalde scènes trouwens nadrukkelijk om de hoek, meest opvallend in de extreem gestileerde, modebewuste kamer waarin Oldman zijn eerste slachtoffer van de prent koud maakt. Maar voor het overige laat Dead Fish zich visueel bekijken als een wat lang uitgelopen kortfilm, een frase die ik in dit geval grotendeels als compliment wens te hanteren.

De rechtlijnigheid van de regie wordt helaas deels teniet gedaan door een eclectische cast, waarvan ieder lid zich schijnbaar in een andere film waant. Het hoofdpersonage, vertolkt door de jonge Brit Andrew Lee Potts, kan op het meeste sympathie rekenen. Hoewel zijn daden vaak onlogisch zijn, sleurt Potts' performance je er toch doorheen, geholpen overigens door de waarlijk aandoenlijke romantische subplot die zijn drijfveer is. Gary Oldman heeft al zo vaak in zijn carrière een huurmoordenaar gespeeld, dat hij je nog maar weinig kan verrassen. Hij speelt de rol van Lynch bovendien schizofreen – nu eens onverstoorbaar, dan weer in woede uitbarstend – wat zijn geloofwaardigheid niet ten goede komt. Bij Robert Carlyle is geen nuancering mogelijk: zelden is een gangster zo stereotiep en oninteressant neergezet. Cameo's zijn er o.a. voor een hoogst bizar acterende Billy Zane en voor oude rot in het vak Terence Stamp.

Doorgaans val ik bij dit soort films halverwege in slaap, omdat ik a) weet hoe het verhaal zal aflopen en b) mij doorerger aan de videoclipregie. Bij Dead Fish deed ik dat niet. Of dat is omwille van de erg korte lengte van de prent of door de wat naïeve charme waarmee de regisseur het geheel inblikt, ik weet het niet. De film schudt hoe dan ook het juk van de vaak erg slechte Britse gangsterfilms van rond de millenniumwende van zich af en bewijst dat je zelfs met een onderontwikkeld scenario, een wisselvallige cast en een gebrek aan originaliteit toch een vaag onderhoudende productie op poten kan zetten. Geef cineast Stadler een beter scenario en wie weet komt er dan ooit nog wel eens een écht goede film uit.



BEELD EN GELUID
Op de beeldkwaliteit van Dead Fish valt weinig af te dingen. Er is weinig tot geen grain aanwezig, de kleuren ogen helder, de contrasten zijn zelfs in de nachtelijke scènes meer dan bevredigend en het zwartniveau is eveneens bovengemiddeld. Een solide transfer dus, die evenwel niet uitblinkt. Het geluid staat in zowel een DTS-track als in een Dolby-spoor op de dvd. Tussen beide is er vrij weinig verschil. Het grote minpunt van beide tracks is de onevenwichtige mix, die geregeld overgaat van redelijk zachte dialogen naar muziek of geluidseffecten die de volumeknop op 11 zetten.

EXTRA'S
De eerste disc van deze dubbelschijvige Steelbook-editie herbergt enkel een stel Cross-Promotionele Trailers. Op de tweede dvd treffen we in de eerste plaats een Trailer (2 min.) voor de hoofdfilm aan, gevolgd door zes pagina's Liner Notes die een summiere achtergrond bij de film geven. De Photo Gallery bestaat uit tien kiekjes, terwijl de ellenlange Interviews (64 min.) met leden van cast en crew veel beter geïntegreerd waren geweest in een degelijke making-of documentaire. Behind The Scenes (9 min.), is feitelijk niet meer dan een B-Roll van setopnames en DFW volhardt ook in de boosheid door eens te meer tien compleet onzinnige Filmclips (14 min.) als extra op te nemen, die rechtsreeks uit de prent op disc 1 komen. Afrondend volgt er op disc 2 nog een selectie Cross-Promotionele Trailers.

CONCLUSIE
Dead Fish is een Britse zwarte misdaadkomedie zoals er dertien in een dozijn zijn. Het scenario rammelt aan alle kanten en de cast is eclectisch en wisselvallig, maar een bewonderenswaardig heldere visie van een beloftevolle regisseur houdt het schip nog enigszins overeind. Beeld en geluid zijn zeer degelijk te noemen, maar de bonussectie is een stuk lager in kwaliteit dan in kwantiteit.