FILM
Met The Ant Bully – of De Mierenmepper zoals de Nederlandse titel en cover luiden – tracht Warner Bros. een graantje mee te pikken van de lucratieve animatiefilmmarkt, die de voorbije jaren gedomineerd werd door Dreamworks, Disney en Pixar. Halverwege de jaren negentig probeerde de studio dat ook al eens, toen ze na de gigasuccessen van The Lion King en Aladdin een eigen animatiepoot uit de grond stampte. Dat resulteerde in uitersten als het verwerpelijke Quest For Camelot en het heerlijk nostalgische The Iron Giant, die echter één ding gemeen hadden: ze flopten jammerlijk. Gevolg: het opdoeken van Warner Animatie. Dat een decennium later de studio het nog een keer probeert, heeft waarschijnlijk te maken met het klimaat van onoverwinnelijkheid dat computeranimatiefilms sinds het begin van dit millennium hebben geschapen. Tot 2006 was geen enkele CGI-prent voor kinderen geflopt. Klinkt als een recept voor succes, toch? Niet dus. Want The Ant Bully bracht nauwelijks geld in het laatje toen de film in de zomer van 2006 uitkwam in Amerikaanse cinema's en heeft een plaats in de geschiedenis gekregen als de eerste computeranimatiefilm die op commercieel vlak faalde.

Aan de animatie zelf kan het niet gelegen hebben. Die ziet er immers eersteklas uit, met oog voor mooie designs en fonkelende kleuren. Nee, de problemen situeren zich vooral op vlak van verhaal en originaliteit. De twee grote spelers op de animatiemarkt, Dreamworks en Disney/Pixar, brachten acht jaar geleden al elk een film uit over mieren/insecten. Wat Warner bezielde om daar nog een derde aan toe te voegen, mag een raadsel heten. Want nagenoeg iedere situatie, actiescène of plotpunt dat we tegenkomen in The Ant Bully, hebben we al eerder gezien – en vaak beter – in hetzij A Bug's Life, hetzij Antz. En om de zaak nog wat erger te maken, kan je bovendien onmiskenbare parallellen zien tussen The Ant Bully en een animatiefilm die momenteel in de bioscopen speelt, Arthur and the Minimoys. Een faliekant gebrek aan originaliteit heeft bijgevolg dus zeker bijgedragen tot het floppen van de prent.



Bovendien is het verhaal zelf zo zeemzoet en moraliserend dat iedereen ouder dan tien een geërgerde zucht nu en dan niet zal kunnen onderdrukken. Hoofdpersonage is namelijk Lucas, een jongen die gepest wordt en zijn frustratie hierover uitwerkt op de mierenkolonie in zijn tuin. De beestjes geven hem dan ook de naam 'De Vernietiger' mee. Een mierensjamaan blijft echter niet bij de pakken zitten en brouwt een toverdrankje om hen voorgoed van de jongen te verlossen. Het brouwsel doet Lucas krimpen tot de grootte van een mier en op een tribunaal beslist de mierenkoningin dat hij pas zijn ware gestalte mag terugkrijgen indien hij de waarden en normen van de kolonie uitdraagt. Het vervolg laat zich raden: langzaam ontdekt Lucas het belang van samenwerking en vriendschap, en uiteraard groeit hij ook nog uit tot de grote held wanneer hij de kolonie voor uitroeiing behoudt door ten strijde te trekken tegen een insectenverdelger.

Dit bezwerende vingertje dat constant opduikt in de film, helpt de prent bijna volledig naar de knoppen. Bijna, want één ding is aangenaam verfrissend aan The Ant Bully: het complete gebrek aan 'hippe' verwijzingen naar de hedendaagse cultuur. De film tracht gewoon een verhaal voor kinderen te vertellen met een opbeurende boodschap. Dat is een naïef uitgangsstandpunt – en eentje dat commerciële zelfmoord bleek – maar je moet het de makers nageven dat ze hiermee teruggrijpen naar de vroegste Disneytradities uit de begindagen van de lange animatiefilm. De drang naar continue innovatie heeft regisseur John A. Davis helaas niet overgenomen uit die pionierstijd. Want The Ant Bully bezit zelden de scope van een langspeler en lijkt qua beeldvoering eerder thuis te horen in de categorie tv-cartoon. Ongeacht de pracht van de beelden zelf, en de indrukwekkende klasse van het sound design, helpt die minimalistische, op veilig spelende regie niet om de naïviteit van het script deels weg te borstelen. De muziek van John Debney doet wel een verdienstelijke poging, hoewel zijn hoofdthema wel erg veel weg heeft van Vangelis’ Oscarwinnende score voor Chariots Of Fire.

Zoals iedere zichzelf respecterende animatiefilm van dit nieuwe millennium, bestaat de cast voornamelijk uit grote namen. Op de hoofdrol na uiteraard, die vertolkt wordt door prille tiener Zach Tyler Eisen, wiens stem iets te nadrukkelijk zeemzoetigheid laat doorschemeren. Julia Roberts neemt de rol van Lucas' mentor in het mierenrijk op zich, maar schijnt voornamelijk op automatische piloot – en een ongetwijfeld vette cheque – haar dialogen in te spreken. Idem dito voor Nicolas Cage, die het pivotale personage van de mierensjamaan om zich neemt. Meer komisch potentieel bevatten de obligatoire sidekicks. Regina King loopt te koop met haar urbane attitude en cultheld Bruce Campbell is niet bang van een vleugje gecontroleerde waanzin. Ook Lily Tomlin is leuk als Lucas’ grootmoeder, maar Paul Giamatti loopt hopeloos verloren in het logge lijf van de ongrappige, van clichés doordrongen insectenverdelger.

The Ant Bully zal kijkers verdelen in twee kampen. In de ene hoek zullen zij plaatsnemen die verwend werden door de beste prenten van Pixar en Dreamworks. Hun reactie op de Warnerfilm kan niet anders dan negatief zijn omwille van de te grote moralistische kater die je eraan overhoudt, het gebrek aan originaliteit en de afwezigheid van een filmische visie of memorabele karakters. In de andere hoek kunnen min-tieners en designliefhebbers plaatsnemen. Zij zullen ofwel volledig opgaan in de verfrissende naïviteit van de plot, ofwel met grote ogen staan kijken naar de wonderlijke decors en kleuren die de artiesten op het scherm toverden. Laat ik dan de arbiter zijn die beide kampen uit elkaar moet houden en als het finale belsignaal heeft geklonken een resultaat van 'onbeslist' proclameert.



BEELD EN GELUID
Een film die volledig digitaal gemaakt en gerenderd werd overzetten naar dvd? Dat moet een triomf zijn. Kan niet anders. En inderdaad: The Ant Bully ziet er fantastisch uit op dit schijfje. Fantastische scherpte, een puntgave print en vooral een kleurenpracht die van de mooiste is die ik al op dvd zag. Het geluid moet nauwelijks onderdoen voor het beeld, dankzij een heldere 5.1-mix die loeihard kan zijn in de actiescènes maar ook stil en intiem in karakterscènes. Het constante ruimtelijke gebruik van alle boxen is bovendien een zoveelste bewijs dat animatiefilms doorgaans veel intelligenter omgaan met soundscapes dan live-actionfilms. Voor de kleinsten is er ook een Nederlandstalige track.

EXTRA'S
Op deze disc zijn meer extra's aanwezig dan mieren op de gemiddelde picknick. Het had een mooie openingszin kunnen zijn, was ze waar geweest. Helaas moeten we het stellen met een middelmatig pakketje bonussen. It Takes a Colony (16 min.) is de naam van de making-of, die op lichte toon een overzicht geeft van het productieproces. Vervolgens krijg je een zevental Korte Geanimeerde Films (8 min.) op je bord, feitelijk humoristische teasers van ca. een minuut het stuk. Ook aanwezig zijn een aantal Deleted Scenes (11 min.), de meeste in onafgewerkte vorm of zelfs in storyboardversie. De Bioscooptrailer (1 min.) is behoorlijk leuk, maar nogal derivatief en staat wars van de toon van de film. Een van de meest onbenullige extra’s ooit is dan weer Ant Habitat, een screensaver van ca. een minuut die het leven in een mierenkolonie toont.

CONCLUSIE
Met The Ant Bully waagt Warner Bros. zich voor het eerst sinds lang nog eens aan een geanimeerde film, maar het eindresultaat stelt teleur. Een moralistische plot, onsympathieke of stereotiepe personages en een gebrek aan originaliteit worden gelukkig enigszins gecompenseerd door glorieuze visuele vondsten en kleuren. Beeld en geluid zijn quasi perfect op schijf geperst, maar de bonussectie stijgt niet boven de middelmaat uit.