Agent John Book (Harrison Ford) moet een moordonderzoek voeren waarbij de jonge Samuel Lapp (Lukas Haas), een lid van de besloten Amish-gemeenschap, de enige toevallige getuige was van een moord op een undercoveragent in een toilet in het station. De jongen herkent op een foto een gelauwerd lid van de narcotica-brigade, McFee (Danny Glover) als één van de daders. Book neemt de taak om het jongetje en zijn moeder, de jonge weduwe Rachel (Kelly McGillis) te beschermen, maar omdat er agenten in de zaak verwikkeld zijn - en na een mislukte aanslag - beseft hij ook dat "veiligheid" in hun geval synoniem is voor "zo ver mogelijk weg". Daarom trekt hij met de Lapps naar het Amish-dorp in Philadelphia waar ze vandaan komen, in de veronderstelling dat de beslotenheid van hun leefwereld de beste bescherming biedt; omdat intussen zijn betrokkenheid in de zaak voor zijn oversten niet duidelijk is, is hij bovendien gedwongen mee onder te duiken. Books optreden zorgt voor onrust in het Amish-dorp. De Amish zijn namelijk een zeer pacifistiche gemeenschap, en wanneer enkele heethoofden een rondje Amish pesten willen spelen, kan Book zijn vuisten niet thuishouden - een menselijke reactie maar niet dadelijk de beste manier om geen aandacht te trekken. Ook zijn wapenbezit kan niet de goedkeuring wegdragen van de Amish-oudsten. Book wordt toch in de gemeenschap opgenomen, en bouwt zelfs met hen mee een schuur. Hij wekt echter ook de wrevel van de jaloerse verloofde van Rachel. En dan komen McFee en zijn handlangers hem op het spoor...

Naast Dead Poets' Society is dit een tweede meesterwerkje van de zeer begenadigde regisseur Peter Weir. Weir verstaat als geen ander de kunst om een banaal verhaaltje - goede flik beschermt brave maar naiëve kroongetuige - dat al ontelbare keren in varianten in andere films is verteld, door zijn omkadering op te krikken tot een zeer esthetisch mooi en realistisch geheel. Er wordt naast het magere politieverhaaltje meer dan de helft van de film aandacht besteed aan de confrontatie van Book - die met zichzelf in de knoop ligt - met de simpele levenswijze van de Amish. Anders dan in de meeste dergelijke films wordt de religieuze gemeenschap niet afgeschilderd als een stelletje wereldvreemde idioten, maar Weir betoont door de serene manier waarop hij deze in beeld brengt, erg veel respect voor hun levenswijze en -wijsheid. Hij werkt ook graag met blatant voor de hand liggende metaforen, zoals de schuur die Book mee helpt opbouwen, en weet dat dan nog in te kleden met zeer mooie muziek en bijzonder schilderachtige fotografie; een oud en simpel truukje, maar het werkt prima. De romance tussen John Book en Rachel denk je ook wel eerst in een andere prent gezien te hebben, maar de barrières tussen hen door de verschillende milieu's waar de twee hoordrolspelers uit afkomstig zijn, maken ook dit gegeven weer een stuk boeiender dan dit op het eerste gezicht lijkt. En ook de onvermijdelijke finale, waar je bij een andere film stellig zegt dat je'm al een uur op voorhand had voelen komen, wordt door Weirs filmkunst uit de mediocriteit gehaald door deze te laten plaatsvinden in een erg ongewone omgeving (een graansilo). Kortom: Peter Weir heeft geen originele ideeën, maar wel zeer originele ingevingen hoe je deze door kleine dingen beter kan verfilmen, en dat maakt hem toch nog altijd tot een artistiek erg bedreven en waardevolle regisseur. Misschien is het hierdoor wel dat je je als kijker van een dergelijke film meer emotioneel betrokken voelt als bij andere cop-films. Harrison Ford heeft zo zijn ups en downs, maar de emotioneel getormenteerde John Book is waarschijnlijk één van zijn beste inlevingen ooit. Spijtig alleen dat we recent zo weinig nog van Kelly McGillis horen. Let overigens ook op de bijrol van Viggo Mortensen, die tegenwoordig als Aragorn met Peter Jacksons Lord Of The Rings hoge toppen scheert.

BEELD EN GELUID

Ik hou persoonlijk erg van beelden op formaat 1.78:1, al was het maar omdat je dan eindelijk van alle zwarte randen op je TV verlost bent. Maar met dit - nochtans anamorf en over twee lagen verspreid - beeld is er iets serieus fout. In één woord samengevat: grain! Er is geen enkele, maar dan ook geen enkele scène in de film die niet te lijden heeft onder een groezelige, korzelige waas die over de beeldband hangt, als een mistgordijn. Het beeld wordt hierdoor uiteraard zeer onscherp, en in de donkerdere scènes werkt dit absoluut zeer irritant. Grain is volgens mij het ergst wat er met een beeld mis kan zijn: een artefact ben je een paar seconden alweer vergeten, maar grain infecteert de hele beeldband: de kleuren zien er niet fris uit en de randen zijn onscherp. Het geluid is dan weer meer dan behoorlijk, en de 5.1-mix is een evenwichtige verdeling tussen dialoog, achtergrondgeluiden en muziek.

EXTRA'S

De extra's op deze disc zijn nauwelijks het vermelden waard, maar voor de goede orde toch even vermelden: één trailer, en één zeven minuten durend interview met Peter Weir. Enkel ondertiteld in het Engels. Aan de ouderdom van de film kan zoiets toch niet liggen, als je ziet wat er bij een film als The Sound Of Music of Lawrence Of Arabia nog allemaal uit de archieven getoverd wordt. En een actiefilm met meerwaarde - waar maken ze die tegenwoordig nog? - verdient volgens ons toch een beetje duiding. Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat er mensen zijn die voor het bekijken van de film absoluut niet wisten wie of wat Amish zijn.

CONCLUSIE

Een steengoed film die geen seconde verveelt; alleen jammer van de slechte beeldkwaliteit en het nagenoeg ontbreken van bonusmateriaal.