Met nieuwjaar vóór haar 33e verjaardag besluit Bridget Jones (Renée Zellweger) het roer van haar leven volledig om te gooien, want ze is bang dat, als ze nu geen werk maakt van het zoeken naar een geschikte man, ze gedoemd zal blijven om als eenzame vrijgezel haar dagen te moeten slijten. De laatste confrontatie op het kerstfeestje van haar moeder, met de anders niet in haar geïnteresseerde familieleden die als nieuwsgierige horzels rondom haar flaneren om te vragen of ze al eindelijk een vriendje heeft, waren er te veel aan. Om de ramp compleet te maken probeerde haar moeder haar nog te koppelen aan Mark Darcy (Colin Firth), een succesvolle advocaat met een voorliefde voor kitcherige pull-overs aan wie ze nog een jeugdtrauma heeft overgehouden omdat ze als kleuter nog in haar blootje door zijn zwembad is gelopen. Bridget is niet bijzonder aantrekkelijk, rookt, drinkt en heeft serieus te kampen met overgewicht, maar gewapend met haar goede voornemens trekt ze ten strijde tegen de rest van de wereld. Met haar gewaagde maar compleet smakeloze outfits trekt ze de aandacht van haar baas Daniel Cleaver (Hugh Grant, of wie anders), een rokkenjager met een bijzonder negatieve reputatie. Bridget beleeft met hem de tijd van haar leven, maar komt er al snel achter dat hij haar fenomenaal bedriegt. Dan staat plots Mark Darcy weer in haar leven, en ze bekennen dat ze het toch wel goed met elkaar kunnen vinden, eens ze over enkele oppervlakkige bijkomstigheden zoals lelijke dassen heen kijken. Mark koestert echter nog een diepe haat tegen Daniel, en wanneer op Bridgets verjaardagsfeest plots beide heren aan de deur staan, ontaardt dit in een legendarische knokpartij.

De intussen beroemde boeken van Helen Fielding moesten een statement zijn voor de generaties ongetrouwde vrouwelijke dertigers, die inderdaad bleken te bestaan, om niet bij de pakken te blijven zitten. De feministische boodschap is echter in de film grotendeels verwaterd, en Bridget Jones's Diary is een conventionele romantische chick flick geworden, maar dan wel één met bijzonder aanstekelijke dialogen, pagina's lange droge Britse humor en een schitterende cast, waar bij je vanaf het begin weet dat Grant niet en Firth wél de ware voor Bridget is, maar toch nog tot vlak voor het einde er onduidelijkheid blijft over Bridgets uiteindelijke keuze. We kunnen er niet omheen dat deze rol psychisch, maar vooral fysiek, enorm veel heeft gevergd van hoofdactrice Renée Zellweger, die haar mannequin-taille heeft moeten inruilen voor een maatje meer middels een dieet van meeneemchinees, vettige frituursnacks en sausjes van een bedenkelijke afkomst. Renée Zellweger leeft zich dan ook totaal in de rol in, waardoor ze meermaals bejubeld werd als dé ideale voorstelling van de Jones die Helen Fielding voor ogen moet hebben gehad. Ze heeft overigens al bedankt voor een sequel, want de overtollige kilo's zijn er weer af gegaan, maar een dergelijke lichamelijke beproeving wenst Zellweger volgens de gespecialiseerde pers geen tweede keer meer te ondergaan, dank U. Tussen het koren van de romantische comedy's zit er enorm veel kaf, maar door de Britse inslag, die deze film erg vergelijkbaar maakt met die andere twee Hugh Grant-successen, Four Weddings And A Funeral en Notting Hill verzandt de film tenminste niet in de maar al te vaak voorkomende absurde (sommige mensen menen "grappige") situaties, maar blijft het geheel zeer herkenbaar en menselijk. De nevenplots, zoals Bridgets moeder die een mid-life crisis doormaakt en haar lieve, trouwe man inruilt voor een gebruind zonnebanktype dat een teleshoppingprogramma presenteert, zijn goed uitgewerkt, maar redelijk voorspelbaar - alhoewel we het ons niet kunnen voorstellen dat een trouwe echtgenote, zelfs in de mid-life crisis, haar man zou laten staan voor Jo Met De Banjo. Merk overigens ook de markante bijrol op van schrijver Salman Rushdie als zichzelf.

De film is gemakkelijk een 8 waard, maar toch krijgt deze maar een 7. En ik weet dat we een héél oude koe uit de gracht gaan halen, maar toch: deze Australische versie, die overigens 100 % gelijk is aan de Benelux-versie, is op één welbepaald ogenblik overdubd omdat het woord "cunt" voor de BBFC te zwaar was, en werd vervangen door "cow". Dit is in die zin absurd omdat het in de rest van de film zowat honderd keer meer profaniteiten regent (één van de nevenpersonages vloekt zelfs non-stop) waardoor deze beslissing zéér arbitrair is, en dit absoluut irrelevant is in de toekenning van een leeftijdscertificaat. Vreemd genoeg kan je de originele "cunt" nog horen in de audiocommentaar, wat de ingreep helemaal onverklaarbaar maakt. We weten dat dit een belachelijk detail is, maar vandaag is het dit, morgen een head-butt uit The Matrix en overmorgen knippen ze alles weg wat in de ogen van de censors aanstotelijk is. Bij releases als The Mummy Returns en The Matrix werd dit elegant opgelost door aparte versies voor Europa en voor de UK uit te brengen - wat de idiote Britse censors beslissen gaat ons per slot van rekening niet aan. Wat deze release betreft zijn ze een stap te ver gegaan, en er is geen R2 of R4-versie van de film te verkrijgen zonder de audiosubstitutie. Wij kunnen daar maar één standpunt tegen innemen: Een cut of substitutie in een film, hoe klein ook, is een aanslag op de artistieke vrijheid van de kunstenaar. Wat zouden de critici zeggen als de Taliban morgen besluit een baard op de Mona Lisa te schilderen? Waarom schreeuwt iedereen moord en brand bij het vernietigen van de Boeddha-beelden van Bamiyan? Het wordt tijd dat instellingen als de BBFC, die bevolkt worden door censors die het éne onverwerkt jeugdtrauma na het andere uitwerken op een argeloos publiek, definitief wordt afgeschaft. Wij kunnen alleen ons hoofd buigen in plaatsvervangende schaamte en een punt aftrekken.

BEELD EN GELUID

Zoals de meeste Universal-releases zijn de technische specificaties van deze disc voortreffelijk. Het beeld, op origineel 2.35:1-formaat is zeer scherp - met zelfs soms een beetje de neiging naar edge enhancement, heeft stabiele kleuren en vertoont nergens ook maar het minste spoortje van foutjes of artefacts. De layer change is bijna niet merkbaar. Het Engelse 5.1-geluid is maar aan de gewone kant, ook omdat de film het niet moet hebben van geluidseffecten, behalve dan Hugh Grant die in zijn sportwagen voorbijknalt. De surroundeffecten worden dus slechts minimaal gebruikt, wat niet wegneemt dat muziek en dialoog erg goed in balans met elkaar zijn, zoals het hoort. Soms is het wel vervelend dat de ondertitels bovenaan de pagina worden geplaatst, om niet te interfereren met de schrijfsels uit Bridgets dagboek, die van tijd tot tijd over het scherm heen worden geschreven.

EXTRA'S

Nergens op de hoes is te merken dat deze release ook Nederlandse ondertiteling bevat, maar die is er wel degelijk, alleen is het Nederlandse ondertitelingsspoor gecodeerd als Deens - wat in de praktijk geen enkel verschil uitmaakt. De geanimeerde menu's zijn uiterst langdradig en navigeren helemaal niet gemakkelijk. De extra's zijn geen van allemaal Nederlands ondertiteld, wel gelukkig in het Engels. De DVD bevat vreemd genoeg géén theatrical of andere trailer, wel een bijna tien minuten durende klassieke making of promo-featurette, en een commentaartrack van regisseur Sharon Maguire. Bridget Jones is ontstaan als een columniste die enkel in het brein van Helen Fielding bestond maar toch regelmatig originele stukjes aan de krant bezorgde. Om die hype nog wat aan te zwengelen zijn er stukjes van die originele columns toegevoegd aan de disc, maar we vinden dat deze de film zelf noch meer-, noch minderwaarde bieden. Anders is het gesteld met een reeks bijzonder mooi afgewerkte verwijderde scènes, met onder meer een vertederend jeugdfilmpje van Mark en Bridget als kleine kinderen - de fameuze in de film beschreven scène met het zwembadje, en een hilarische scène met Hugh Grant en Bridget Jones die in bed... naar TV aan het kijken zijn. De DVD bevat uit de rijke soundtrack nog twee videoclips, namelijk "Killin' Kind" van Shelby Lynne en het mooie "Out of reach" van Gabrielle. Voor het eerst in mijn leven ben ik tevens blij dat een bepaalde extra uiteindelijk *niet* op DVD is verschenen, en dan heb ik het over die onnozele clip van die al even onnozele ex Spice-girl Geri Halliwell met haar inferieure cover van "It's Raining Men".

CONCLUSIE

Bridget Jones's Diary is een snelle, intelligente en aanbevelingswaardige comedy, niet uitsluitend voor de dames, met een Renée Zellweger die met deze rol wel eens haar definitieve doorbraak zou kunnen maken. Een aanrader voor iedereen, zelfs voor wie gewoonlijk voor dit soort films zijn neus ophaalt.