FILM
The Devil Wears Prada naar het succesboek van Laura Weisberger is een film over de Amerikaanse mode-industrie. HBO-regisseur David Frankel (Sex And The City) heeft het verhaal ontdaan van zijn satire ondertoon en z'n zwarte humor en er een genietbare romantische comedy van gemaakt voor een breed publiek. Mochten de mooie vrouwen en modieuze kleren u niet meteen aanzetten om deze productie te bekijken, dan is er één dwingende reden om dat toch te doen: hoofdrolvertolkster Meryl Streep.



The Devil Wears Prada valt uiteen in een portret van het bikkelharde bestaan aan de top van een modeblad, in dit geval Runway, naar de ervaringen van Laura Weisberger bij Vogue en in het portret van een jonge sollicitante die eigenlijk journalist wil worden, maar in afwachting dat haar droom in vervulling gaat een baantje aanneemt als assistente van de assistente van één van de machtigste vrouwen uit de business, de alom beruchte Miranda Priestly (Meryl Streep) die van Runway in de loop der jaren het invloedrijkste Amerikaanse modeblad heeft gemaakt. Andy Sachs (Anne Hathaway), net afgestudeerd, wordt uitgenodigd voor een gesprek bij Miranda Priestly voor een baantje als secretaresse. De personeelsdienst maakt vast een grapje, zegt Emily (Emily Blunt), de assistente, wanneer Andy zich aanmeldt in een felblauwe slobbertrui en goedkope schoentjes, een voormalig plattelandsschoolmeisje op zoek naar werk om de piepkleine New Yorkse huurflat te kunnen betalen die ze deelt met haar vriend Nate (Adrian Grenier), hulpkok in een steakhouse. Andy kent de modewereld niet en van Miranda Priestly en Runway heeft ze nog nooit gehoord. Met stijgende verbazing volgt ze de activiteiten wanneer de komst van de baas wordt aangekondigd: het personeel gaat in een hogere versnelling, raakt in paniek en Emily, de assistente, raast als een wervelstorm door het kantoor om de laatste restjes rommel op te ruimen. Als een nieuwerwetse koningin maakt Miranda Priestly haar ochtendlijke entree, gooit de peperdure jas en handtas op Andy's bureau en dicteert Emily een lange rij opdrachten terwijl ze rustig plaatsneemt aan haar werktafel. Wie is dát?, vraagt ze uiteindelijk op neerbuigende toon, want ze houdt uiteraard niet van mensen met slobbertruien en goedkope schoenen. Ze is gestuurd door de personeelsdienst, antwoordt Emily haperend, maar ze is waardeloos. Priestly kijkt even naar Emily en dan naar de nieuwkomer: laat haar binnenkomen, zegt ze vlak en slaat de krant open. Ik weet niets van mode en niets van Runway, maar ik ben slim, verdedigt Andy zich tegen Priestly’s taxerende en afkeurende blik. Priestly aarzelt en stuurt haar weg. Tien minuten later is Andy de assistente van de assistente.

Leven in de schaduw van Miranda Priestly is geen makkelijke opdracht, dat leert Andy van zodra ze de dagelijkse boodschappenlijst afwerkt en 24 uur per etmaal klaar staat voor de veeleisende baas van Runway: kleren en accessoires ophalen bij leveranciers, koffie meebrengen van bij Starbucks en voor de tweeling van de baas het manuscript van het nog niet verschenen Harry Potterboek op de kop tikken. Als de kopie om drie uur niet op mijn bureau ligt, hoef je niet meer terug te komen, zegt Priestly droogjes alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat haar kinderen de recente Harry Potter kunnen lezen nog voor die in druk is verschenen. Via een bevriende journalist krijgt Andy het voor elkaar, tot grote verbazing van Priestly die niet alleen een kopie op haar bureau vindt, maar van Andy hoort dat haar beide dochters ook elk een kopie hebben en onderweg zijn naar hun oma. Maar Priestly's dankbaarheid is van korte duur, want wanneer ze door het stormweer niét in Miami raakt voor de verjaardag van haar dochtertjes als gevolg van een gesloten New Yorkse luchthaven, krijgt Andy de schuld: ik heb je in dienst genomen omdat je slimmer bent dan de andere meisjes, zegt ze op rustige toon, maar je stelt me teleur. Andy doet haar beklag bij Nigel (Staley Tucci), de naaste medewerker van Priestly, maar die heeft geen compassie met de huilende assistente: je geeft je niet volledig, zegt hij, als je het hier wil maken, moet je inzet totaal zijn. Andy moet kiezen. De speeltijd is voorbij. Het is een kwestie van aanpassen of ontslag nemen. Dus laat ze zich door Nigel in chique kleren stoppen en passeert ze bij de schoonheidspecialiste. Emily weet niet wat ze ziet als Andy een uurtje later het kantoor binnenwandelt en Miranda Priestly's blik verraadt verwondering en waardering.



De neerbuigende toon verdwijnt uit Priestly's stem als ze Andy een opdracht geeft, maar de afgemeten en onpersoonlijke accenten blijven. Emily drukt haar op het hart alles volgens het boekje te doen en dat lukt Andy steeds beter. Mijn privé leven is een puinhoop, zegt ze tegen Nigel, maar die kijkt daar nauwelijks van op. Wie er bij wil horen heeft geen privé leven, je kan niet alles tegelijk hebben. Op Nate's verjaardag moet Andy werken en dat zorgt voor problemen. Wanneer Emily griep krijgt en dus niet mee kan naar de modeweek in Parijs, een evenement waar ze het hele jaar naar uitkijkt, wordt ze vervangen door Andy. Je kan het Emily beter zo gauw mogelijk vertellen, zegt Priestly droogjes. Andy zegt dat ze dat niet kan doen, maar Priestly laat er geen twijfel over bestaan: Emily blijft thuis want ze is een bacteriële infectiebom. Nate heeft genoeg van Andy's slecht betaalde 24-urenbaantje en trekt conclusies die zij voor zich uit heeft uitgeschoven. Je bent veranderd door die chique kleren en die fijne werkgeefster, zegt haar vriendin en wenst haar veel succes in Parijs. Andy staat op straat.

David Frankel verpakt The Devil Wears Prada in prachtige scènes die perfect aansluiten bij het glamoureuze milieu dat hij in beeld brengt en waarin New York een hoofdrol speelt. Strakke kantoorgebouwen, hi tech-kantoorruimten en kikkerperspectiefopnamen van down town New York suggereren een dure en modernistische omgeving met een leger van slecht betaalde, maar gedreven employés met maar één doel: het maken in New York en uit de schaduw treden van de iconen, de captains of industry die de touwtjes stevig in handen houden en de smaak en het koopgedrag van de halve wereld bepalen vanuit hun glazen kooien op de dertig-en-zoveelste verdieping in hartje New York. Maar met die ingrediënten maak je geen commercieel interessante film en dus voegt Frankel een snuifje Sex And The City toe aan het boek van Laura Weisberger en bouwt rond de figuur van Andy Sachs een assepoesterachtig en romantisch verhaal, een melodrama volgens bekende patronen over de prijs van succes, in dit geval de prijs die wordt betaald voor een veelbelovende, maar slopende carrière. Het resultaat is niet één film, maar twee films in één, waarbij de scènes over de mode-industrie – grotendeels opgetrokken rond Meryl Streep, Emily Blunt en Stanley Tucci – voor het echte vuurwerk zorgen. Anne Hathaway is een mooie een aantrekkelijke vrouw, maar de fragmenten uit het privé leven van haar personage Andy Sachs zijn eerder flauw. Alleen in de omgeving van Streep krijgt haar rol enige kleur en betekenis. De beide nevenfiguren Nate en Christian zijn niet meer dan sprekende decorstukken en stellen teleur.

Meryl Streep steelt op alle vlakken de show als de nuchtere, bikkelharde en berekende baas die geen tegenwerking of obstructie duldt. Zij hoeft niet te brullen of grote gebaren te maken om gelijk te krijgen. Haar autoriteit is onbetwist. Niemand spreekt haar tegen. Je stelt haar geen vragen, zegt Emily, alsof Miranda Priestly tot de zelfverklaarde New Yorkse adel behoort en Meryl Streep weet de rol met voldoende aplomb, doortastendheid en een ruime portie elegantie gestalte te geven: zij ís Runway, zij ís de New Yorkse modewereld, want zij bepaalt op haar eentje wat volgend seizoen mode is en wat in de ramsj verdwijnt. Emily Blunt heeft de ondankbare taak de rol van de voortdurend opgejaagde en belaagde assistent te mogen spelen. Haar confrontaties met Meryl Streep spreken tot de verbeelding en staan bol van de humor, soms grappig, andere keren zwart als de nacht. Stanley Tucci lijkt op één of andere manier degene te zijn die voor evenwicht zorgt. Hij is nuchter en treedt op als Andy's engelbewaarder. Hij manoeuvreert haar langs de gevaarlijke klippen van het milieu, maar het komt niet bij hem op om haar te waarschuwen voor de vallen en kuilen, het egoïsme, de hardheid, de onverbiddelijke regels en de eindeloze eenzaamheid. Uiteindelijke zal hij z'n eigen val niet zien aankomen wegens zelf te veel verblind door de valse glitter.



BEELD EN GELUID
Veel wit en veel licht, dat zijn de hoofdingrediënten van The Devil Wears Prada waardoor het contrast met de warme huiselijke scènes in Andy's flatje nog betere tot hun recht komen. Toch behoren de koele hi tech-fragmenten met een geblondeerde en perfect getoiletteerde Meryl Steep en twee gestreste assistenten tot de aantrekkelijkste scènes van deze film. De lichtstad Parijs is te veel naar de smaak van Amerikaanse toeristen gesneden met net iets te veel standaardkiekjes. De transfer is in orde, het zwart-witcontrast voldoende en de kleurenbalans in evenwicht. Van beschadigingen, witte punten of andere ongerechtigheden is geen sprake. Het geluid staat in een 5.1-versie met een aangenaam maar niet al te zwaar aangezet surroundeffect. De soundtrack bevat muziek van Madonna, U2, K.D. Tunstall, Gabor Szabo, Belle & Sebastian, Alanis Morissette, Moby en The Beautiful South.

EXTRA'S
Deze huurversie bevat geen extra's.

CONCLUSIE
The Devil Wears Prada is een onderhoudende komedie met een verrassende Meryl Streep in de hoofdrol. Haar aanwezigheid maakt veel goed in een film die een beetje te nadrukkelijk op twee pijlers steunt en evolueert van satire naar melodrama waarbij de regisseur er zich vooral in het romantische halfuurtje op het einde van de film vrij makkelijk en op voorspelbare manier vanaf maakt.