FILM
Voor de kortfilmverzameling Destricted vond Explicit Films zeven figuren uit de wereld van de Schone Kunsten bereid om een bijdrage te leveren waarin ze hun persoonlijke visie ventileren op seks en pornografie. Het resultaat is een collectie zeer diverse en expliciete indrukken zonder veel samenhang, een onduidelijke kunstzinnige meerwaarde en vooral veel provocatie, zelfs in die fragmenten met een zgn. documentair karakter. De neiging om regelmatig of zelfs voortdurend de fast forward-toets van de afstandsbediening in te drukken is altijd aanwezig tijdens het bekijken van het resultaat want de filmpjes zijn vaak langdradig, weinig origineel, repetitief en zelfs saai. Over pornografie valt beslist het één en ander te zeggen, alleen zijn deze clips nauwelijks een bijdrage tot het grote debat.

Hoist (13')
Avant-garderegisseur Matthew Barney (Cremaster Cyclus, 1995-2002) wijkt in z'n kortfilm nauwelijks af van het provocatieve werk dat hij eerder afleverde en dat zich situeert op het raakvlak van biologie, architectuur, vaderlandse geschiedenis en film. In Hoist voert hij een man op die zich bevredigt met de aandrijfas van een gigantische ontbossingsmachine. Hij is pokdalig en beschimmelt waardoor hij veel weg heeft van een groezelig karakter uit een bizarre theatervoorstelling over nimfen en bosgeesten en uit zijn anus groeit een aanhangsel dat lijkt op een rottende ui. Vreemd genoeg druppelt het zaad uit z'n penis nog voor er sprake is van enige actie. Vervolgens streelt hij de ingevette aandrijfas en tilt z'n bekken op zodat z'n stijve geslacht de draaiende as raakt. Een filmpje waar een bijsluiter bij hoort te zitten.



Balkan Erotic Epic (13')
De Joegoslavische Marina Abramovic wekt hoge verwachtingen en wat zij aflevert voor deze collectie wijkt heel erg af van het werk van haar collega's. Haar bijdrage is een combinatie van gefilmde scènes en eenvoudige animaties, bewegende lijntekeningen op een witte achtergrond. Zij pakt het didactisch aan en vertelt over bijgeloof en oude seksuele gebruiken op de Balkan die verband houden met de hoop op een goede oogst, een goed huwelijk, de strijd tegen ziekten en het goedstemmen van de natuurkrachten. Het klinkt veelbelovend, maar in de praktijk zijn het alleen de animaties die echt werken. De korte gefilmde scènes maken een voyeuristische indruk en zijn ook inhoudelijk vaak naast de kwestie: het verhaal van de boeren die hun paard meer kracht willen geven door te masturberen en het dier vervolgens aan te raken met de hand, illustreert ze met een masturberende man in de regen. Het paard is in geen velden te bekennen. Voor de drie op elkaar volgende rijen mannen in klederdracht met een stijve penis uit hun broek, heeft ze al evenmin een uitleg, net als voor het stelletje vrouwen dat over een weiland holt terwijl ze op een provocerende manier hun kutje aan de camera tonen.

House Call (11')
De Amerikaanse schilder en fotograaf Richard Prince is bekend van het proces dat de moeder van Brooke Shields hem aansmeerde nadat hij een provocerende foto van haar tienjarige dochter had gepubliceerd. Prince staat bekend om zijn provocatief werk dat altijd in verband staat met seksuele fantasieën en frustraties van de Amerikaanse middenklasse. Z'n kortfilm House Call is de wazige opname van een naakte vrouw in de zon die een laagje vet op haar gigantische borsten smeert tegen zonnebrand. Ze geeuwt af en toe en terecht, want het filmpje is oeverloos saai. Na een kort telefoontje verschijnt een jonge dokter waarmee ze na een al even korte check-up van haar ademhaling in een zeer expliciete en ronduit pornografische scène verwikkelt raakt. Prince's commentaar is wat dat betreft zeer beknopt: meer van hetzelfde maar op een dergelijke gore manier dat er bij de toeschouwer geen lustgevoel kan ontstaan, tenzij u een stalen maag heeft en verzot zou zijn op om het even welk soort pornografie.



Impaled (38')
De langste bijdrage is beslist Larry Clarks 'reality show'-achtige Impaled waarvoor de regisseur een auditie organiseert voor jonge mannen met als lokker een pornosessie met echte pornoster. Een zevental jongens komt op z'n advertentie af en vertelt wie ze zijn en wat ze graag met een pornoactrice zouden doen. Ze kleden zich uit en tonen hun geslacht en uiteraard wordt degene met de grootste penis er uitgepikt, want in de pornobusiness hebben de mannelijke sterren toch altijd geweldig grote wapens? De geselecteerde kandidaat wil bovendien graag een carrière in de seksindustrie opbouwen en dus kan het niet meer fout gaan. Vervolgens passeert een groepje bekende pornoactrices (Dillan Lauren, Sativa Rose, Angela Stone, Nancy Vee) de revue. Ze tonen hun borsten en flirten met Daniel, vertellen over hun carrière en hun ervaringen, maar als de pornoster in spe een voorkeur blijkt te hebben voor anale seks, blijft alleen Nancy Vee over. Wat volgt is een lange pornoscène met bloopers, want in tegenstelling tot de echte pornoregisseurs knipt Clark de vuile scènes en het verzoek om tissues en meer glijmiddel niet weg. Het filmpje is grappig en goor tegelijk, met een zeer gemotiveerde pornoactrice en een kersverse pornoacteur die een overtuigende prestatie neerzet. Impaled is een travestie van de vele tv-reality shows waarin de kandidaten zich zonder voorbehoud laten verleiden tot de meest waanzinnige uitspraken en acties. Clark toont bovendien op een verbijsterende wijze hoe makkelijk het is om mensen er toe te brengen hun grenzen oneindig te verleggen.

Sync (1'30")
Marco Brambilla is de man achter de zes uur durende miniserie Dinotopia (2002) waarmee Hallmark Entertainment het jonge volkje z'n eigen Jurassic Park met succes aanpraatte. In Sync tapt de Amerikaan uit een heel ander vaatje: in 100 seconden toont hij de kijker een vloedgolf van beelden uit pornografische films, honderden clips, elk niet meer dan een fractie van een seconde lang, één lange seksorgie. Wat het allemaal betekent is aanvankelijk niet duidelijk. Pas bij het herbekijken wordt het onderliggende schema zichtbaar: pornofilms worden allemaal volgens een vast en rigide scenario gemaakt waarbij de houding van de acteurs, de spelletjes die ze spelen en het standpunt dat de camera inneemt grotendeels identiek en gestandaardiseerd zijn. Brambilla toont met andere woorden reeksen van gelijksoortige beelden met telkens andere stelletjes in de hoofdrol, maar altijd in dezelfde situaties waarbij zelfs de close ups identiek blijken te zijn, of hoe een industrietak erin slaagt met een minimum aan creativiteit precies hetzelfde product altijd opnieuw aan de man te brengen.



Death Valley (7'30")
Sam Taylor-Woods bijdrage is heel pessimistisch en alleen voer voor doorwinterde pornografieverslaafden die nauwelijks oog hebben voor de sfeer en de omstandigheden: een jonge kerel steekt z'n broek af in het desolate landschap van de Vallei des Doods, kaal en leeg, en masturbeert zich, minutenlang, verbeten en zonder veel enthousiasme. Het filmpje staat bol van de eenzaamheid en verlatenheid en suggereert de saaiheid en zieligheid van soloseks.

We Fuck Alone (22')
Gaspar Noé, de maker van Irréversible wekt uiteraard hoge verwachtingen, maar die lost hij niet in, integendeel, zijn bijdrage is veel te langdradig, bevat té weinig verrassende elementen en moet het bovendien té veel hebben van technische snufjes (stroboscopisch licht) zonder echte meerwaarde en afgezaagde ingrediënten (revolver, opblaaspop). Wat Noé ons wil vertellen is totaal onduidelijk en drijft veel te veel in de richting van pure l'art pour l'art.



BEELD EN GELUID
Aan de filmpjes is grote zorg besteed. Gaspar Noé en Richard Prince kiezen bewust voor troebele of donkere instellingen, de andere betrokkenen leveren scherp en contrastrijk materiaal af. Filmfreak zorgt overigens voor een perfecte transfer zoals dat meestal het geval is. Het geluid is veelzijdig maar beperkt tot een stereoversie.

EXTRA'S
De dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
De eindbalans: twee uitstekende bijdragen (Larry Clark en Marco Brambilla), twee slechte (Richard Prince en Gaspar Noé) en drie twijfelgevallen (Matthew Barney, Marina Abramovic en Sam Taylor-Wood), te mager voor een dergelijk veelbelovend project met grote namen dat bij nogal wat mensen tot de verbeelding spreekt.