Deze film maakt deel uit van de zevendelige boxset Written and Directed by Preston Sturges, waartoe ook nog The Great McGinty, Christmas In July, The Lady Eve, Sullivan's Travels, The Palm Beach Story en The Great Moment behoren.

FILM
Na vier jaar samenwerking, acht films, kassuccessen en kritische triomfen, kwam het in 1944 tot een breuk tussen Preston Sturges en Paramount. Misnoegd over de wijze waarop de studio zijn The Great Moment had verknipt, trok de filmmaker de poort onder de beroemde boog voorgoed achter zich dicht. Maar niet vooraleer hij met Hail The Conquering Hero een van zijn allerbeste films maakte, een bijtende satire over de Amerikaanse honger naar heldendom in een tijd waarin het land de oorlogsvermoeidheid nabij was. De prent voltooit ook Sturges' transformatie van een komische wervelstorm naar een bedaarde cineast die zijn humor subtieler maakt en niet terugdeinst om diep in de ziel van de gemiddelde Amerikaan te kijken.

Protagonist van de film is Woodrow Lafayette Pershing Truesmith, zoon van een gesneuvelde held uit de Eerste Wereldoorlog, die omwille van zijn chronische hooikoorts geen marinier mag worden in de Stille Zuidzee. Hij ziet er tegenop dat aan zijn moeder te vertellen, maar een stel echte mariniers, net terug van een missie tegen de Japanners, verzinnen een ingenieus plan. Ze lenen hem een medaille en een uniform, zodat Woodrow bij zijn thuiskomst de schijn kan ophouden tegenover zijn moeder. Waar ze niet op rekenden is dat het ganse dorp hen opwacht op het treinstation, om Woodrow binnen te halen als een echte Amerikaanse held. De verwarde jongen speelt met tegenzin het spelletje mee, maar wanneer een plaatselijke partij hem prompt tot kandidaat-burgemeester promoveert, krijgt hij last van zijn geweten. Moet hij zijn leugens volhouden of durft hij het aan het ganse dorp en zijn moeder teleur te stellen door de waarheid op te rakelen?



Van alle scenario's die Preston Sturges schreef, is Hail The Conquering Hero het meest coherente. Dramatische stuwkracht is permanent aanwezig, er zijn geen zwakke scènes te bespeuren en de humor is nu eens subtiel, dan weer over the top, maar altijd bulderlachend dan wel gniffelend goed. Het valt bovendien op hoe de cineast nooit met een belerend vingertje lijkt te zwaaien, hoewel het onderwerp zich daar goed toe leent. Hail The Conquering Hero doet dan ook erg denken aan de beste films van Frank Capra, nog een filmmaker die een schijnbaar moeiteloos evenwicht kon vinden tussen een boodschap en een entertainend verhaal. De enige evidente indicatie dat Sturges achter deze prent zit en niet Capra zijn de regelmatige, bruuske uitbarstingen van luidruchtige humor, het meest treffend verpersoonlijkt door een kakofonie van rivaliserende blaasorkesten die elk met een ander deuntje de nieuwbakken held willen verwelkomen. Het zijn trouwens net die scènes die het tempo en de aanstekelijke vrolijkheid van de film extra in de verf zetten.

Ook de cast draagt naar goede Sturgesgewoonte weer zijn steentje bij om van Hail The Conquering Hero een onvergetelijke belevenis te maken. Eddie Bracken, die ook al in Sturges vorige film The Miracle of Morgan Creek opdook, is op het eerste gezicht nochtans geen natuurlijke protagonist. Hij is gelaten, ondergaat alles en heeft slechts drie gelaatsuitdrukkingen: verrast, verontwaardigd en een kruising tussen die twee. Maar net dat maakt hem tot een alledaags personage waar je als kijker een band mee kan opbouwen en wiens langzame groei naar zelfvertrouwen zelfs triomfantelijk gejoel kan opleveren. Vaste ondersteunende speler William Demarest krijgt daarnaast van Sturges een sappige rol aangeboden als een geharde militair met een hart van goud en een opruiende natuur. Als de 'love interest' overtuigt Ella Raines niet echt, vooral omdat haar rol zo ambigue geschreven is dat je haar ware karakter onmogelijk kan doorgronden en haar beslissingen bijgevolg te weinig resoneren. In de nevencast is het vooral genieten van lokale rechter en Sturges' oudgediende Jimmy Conlin en de bizarre logica van ambitieus politicus en zittend burgemeester Raymond Walburn.

Het is ontzettend jammer dat met Hail The Conquering Hero het tijdperk van Preston Sturges bij Paramount werd afgerond. De filmmaker had immers een studio gevonden die perfect bij hem paste en waar hij creativiteit en productiviteit hand in hand kon laten gaan. Een studio ook die hem de ruimte gaf om te groeien in zijn vak, met als bekroning Hail The Conquering Hero. Het zou drie jaar duren vooraleer Sturges opnieuw plaatsnam achter een camera en hij zou in de rest van zijn carrière amper vier films meer voltooien – vijf als je Vendetta meerekent, een prent wiens eerste versie financier Howard Hughes zo misnoegde dat hij Sturges ontsloeg. Het is onmogelijk te speculeren over de plaats van de cineast in het pantheon der filmmakers, mocht hij gewoon bij Paramount gebleven zijn, maar het vermoeden is dat hij nog minstens een paar even goede, misschien zelfs betere films in zich had. De enige troost is het feit dat nu Hail The Conquering Hero op dvd is verschenen, we nog decennia lang op de woonkamerbank kunnen genieten van een van de meest getalenteerde schrijver-regisseurs die Hollywood in de jaren veertig voortbracht.



BEELD EN GELUID
Hail The Conquering Hero is de enige film in de Preston Sturges box die een dubbele laag kreeg op dvd en dat komt de beeldkwaliteit ten goede. Grain en vuiltjes zijn slechts minimaal aanwezig, de scherpte is van een goed niveau, evenals het contrast en de zwartniveaus. Digitale artefacten ontbreken, op enkele kleine uitzonderingen na. Het geluidsspoor is minstens even goed van kwaliteit, met een ruisvrije, heldere weergave van de dialogen en een mix die mijlenver die op andere disks in de set overstijgt.

EXTRA'S
Deze dvd bevat geen bonussectie.

CONCLUSIE
Hail The Conquering Hero is de laatste echt goede film van Preston Sturges, een heerlijke satire op heldendom in Amerika, met genoeg scherpe randjes om de cynicus te plezieren, maar evenzeer een zachte, meelevende kant. Performances zijn om duimen en vingers bij af te likken en het scenario is misschien wel Sturges' allerbeste. Beeld en geluid kregen bovendien een meer dan degelijke transfer. Teleurstellend is wel de lege bonussectie.