The Ring maakt deel uit van Hitchcock Originals, uitgebracht door Universal als onderdeel van een carrièreoverspannende Hitchcock Collection. Onder de noemer Hitchcock Originals verschenen ook Champagne, The Farmer’s Wife, The Manxman, Blackmail, Murder!, The Skin Game, Rich and Strange en Foreign Correspondent. The Ring staat op één dubbelgelaagde dvd met Champagne.

FILM
1926 was voor Alfred Hitchcock een belangrijk jaar geweest. Niet alleen stapte hij in het huwelijksbootje met de liefde van zijn leven Alma Reville, ook op professioneel vlak kwam er een doorbraak. Met The Lodger, zijn derde prent als regisseur en door de vele intelligente suspense-elementen een scharnierfilm in zijn oeuvre, leverde hij immers een thriller af die niet alleen kritisch succes oogstte, maar ook een gigantisch kassucces was. Een nieuwe ster aan het Britse filmfirmament was geboren en zowel pers als publiek keken dan ook vol verwachting uit naar zijn volgende exploot, The Ring, een prent waarin boksen centraal zou staan. Maar toen de film in het najaar van 1927 de zalen haalde, was de ontvangst maar lauwtjes en werd de productie beschouwd als een fikse stap terug voor Hitchcock. Later in zijn carrière zou de cineast dat nog overkomen, met films die nochtans vandaag de dag als meesterwerken beschouwd worden. De vraag rijst dan ook of The Ring eveneens onterecht in het verdomhoekje geduwd werd.

Het antwoord is even kort als ontnuchterend. Neen, The Ring valt niet bij te schrijven in het rijtje klassiekers van de Master of Suspense en zelfs niet te klasseren als een interessante mislukking. Wat de notoir voor de tribunes spelende regisseur bezielde om van zijn pas ontdekte succesformule af te stappen en zich op een verhaal te gooien waarvan er dertien in een dozijn zijn, mag een raadsel heten. Het falen dient bovendien volledig op conto van Hitchcock zelve geschreven te worden, aangezien hij ook instond voor het scenario, waarin een kermisbokser in een ménage-à-trois belandt met de ticketverkoopster – nog maar net zijn echtgenote geworden – en de Australische wereldkampioen bij de zwaargewichten. Het komt hierbij uiteindelijk tot een gevecht in de ring om de kampioenstitel, waarvan de winnaar zich voorgoed in de armen van ‘the girl’ – zoals ze in de titels wordt genoemd – mag gooien.



Een belangrijk obstakel dat iedere kijker moet overwinnen heeft niets te maken met de kunde van Hitchcock. The Ring is immers een stille film, enkel ondersteund door titelkaarten en repetitieve pianomuziek, wat rechtstreeks de te simpele en weinig gestoffeerde verhaallijn in de hand werkt. Zonder geluid is er immers weinig ruimte om ingewikkelde plots uit de doeken te doen. Het tempo is een ander slachtoffer hiervan: ritmisch slabakt de prent nogal. De stuwkracht die je van een goede plot verwacht blijft namelijk afwezig en telkens je als toeschouwer een stap voorwaarts wilt zetten in verhaal, laten lang uitgesponnen sequenties je op je honger zitten. Zelfs naar maatstaven van de stille film – die van in het bedje van deze tekortkomingen ziek was – is dit een veel te middelmatige poging om een publiek optimaal te engageren.

Waar Hitchcock in The Lodger nog zijn volledige trukendoos bovenhaalde om het publiek op zijn geijkte perverse manier op zijn hand te krijgen, grossiert hij in The Ring in pedante shots. Een goed voorbeeld zijn de boksscènes, waarin de regisseur steevast buiten de ring blijft – op een enkele uitzondering na – en ons zo het genoegen ontzegd ons in de plaats van een van de vechters te stellen. Het flitsende camerawerk van een Raging Bull was anno 1927 uiteraard nog een verre toekomst, maar niettemin stelt Hitchcocks ‘actieregie’ stevig teleur. Waar de cineast zich wel op toelegt, is in het experimenteren met point-of-viewshots. Dat is een opvallende constante in de prent, of het nu gaat over een dronken man wiens visie vertroebeld is, of over de turende blik van een protagonist. Het acteerwerk is helaas niet van een kaliber om memorabele passages voor de geest te kunnen halen. De stilistische maniërismes van de stille film zijn trouwens nooit echt compatibel geweest met Hitchcocks manier van filmen.

Al bij al kan je stellen dat The Ring gewoon geen spek voor de bek van de cineast was, ondanks het feit dat hij de film zelf geschreven heeft. De obsessieve, duistere kantjes van een ménage-à-trois worden af en toe weliswaar aangeraakt, maar zo omzichtig dat je niet van een precedent kan spreken voor thema’s uit zijn later oeuvre. Wat wel naar voren komt is Hithcocks gevoel voor humor, en dat is uiteindelijk wat de film gedeeltelijk van de totale ondergang redt. Kleine grinnikmomenten worden her en der door de film verspreid en houden je alert op momenten dat je oogleden dreigen in te zakken. The Ring zou echter ook het begin vormen van een reeks Hitchcockprenten die moeilijk in zijn reputatie van Master of Suspense passen en de bal grotendeels misslaan. Een reeks die pas gebroken zou worden in 1929, met zijn eerste geluidsfilm Blackmail.



BEELD EN GELUID
Het openingstitelscherm doet het ergste vermoeden voor de beeldkwaliteit van The Ring, maar eenmaal de film écht start, kan je niet anders dan aangenaam verrast zijn. Voor een prent die tachtig jaar oud is, vallen zowel de hoeveelheid grain als de printbeschadigingen mee. Contrast en scherpte zijn zoals te verwachten niet van het hoogste niveau, maar zijn wel constant. Veel films die decennia jonger zijn hebben echter een veel slechtere dvd-transfer dan The Ring, dus enkel een kniesoor zou aanstoot nemen aan het hier gepresenteerde beeld. Dialogen zijn er natuurlijk niet, maar het audiospoor bevat wel een mono pianobegeleiding, die helder en zonder aandacht op zichzelf te trekken zijn ding doet.

EXTRA’S
De bonussectie bevat enkel een Fotogalerij met tien stills.

CONCLUSIE
The Ring beantwoordt helemaal niet aan wat een mens van een Hitchcockprent verwacht en stelt nog meer teleur door een voorspelbaar scenario en een schijnbare apathie van de man achter de lens. Aardig voor Hitchockofielen om eens te bekijken dus, maar de gemiddelde dvd-kijker zal hier weinig boodschap aan hebben. De beeldkwaliteit is verrassend goed voor een hoogbejaarde film en de pianobegeleiding vult de beelden degelijk aan.