FILM
Broken Sky van de Mexicaanse regisseur Julián Hernández is een romantisch sprookje over een eerste liefde, voorzien van een bloedmooie fotografie en gewikkeld in de allermooiste kleuren onder een Mexicaanse zon. De hoofdacteurs Miguel Ángel Hoppe en Fernando Arroyo, twee prachtige jonge natuurtalenten, doen er alles aan om het bijna woordenloze verhaal met hun lichaam, hun bewegingen en vooral met hun gelaatsexpressies en hun ogen tot leven te wekken en toegegeven, hun prestatie dwingt respect af. Het scenario van Broken Sky was eerder het onderwerp van de kortfilm Identidad - meegeleverd als extra – en is door regisseur Hernández uitgewerkt tot een bioscoopproductie van twee uur en twintig minuten. Zijn hoofdpersonages leren elkaar kennen in het sportstadion van Mexico City en het klikt meteen. Het had makkelijk de eerste romance tussen een meisje en een jongen kunnen zijn, maar Hernández kiest voor twee jongens, de tieners Gerardo (Miguel Ángel Hoppe) en Jonás (Fernando Arroyo). Die worden zoals alle andere jongeren op die leeftijd voor het eerst tot over hun oren verliefd. Hernández toont de heftigheid van hun relatie met veel gefriemel en pikante vrijscènes. Maar hun geluk duurt niet lang, want op een keer wordt Jonás' interesse gewekt voor een andere jongen die hij op de dansvloer leert kennen. Hij wordt onrustig en onzeker en gaat Gerardo's gezelschap vermijden. Die is er het hart van in, doet verwoede pogingen om het tij te keren en zoekt uiteindelijk troost in de armen van Sérgio (Alejandro Rojo), een jongen die al eerder zijn interesse liet blijken. Tot een breuk tussen Jonás en Gerardo komt het niet, want in plaats van zich op z'n nieuwe vriendje te concentreren, wordt Jonás jaloers op Sérgio. Wat volgt is een intrigerend spel van aantrekken en afstoten, van oplaaiende passies en twijfel.



Het oprekken van een kortfilmscenario tot eentje van ruim twee uur zoals in dit geval, is niet evident. Het veronderstelt de toevoeging en de introductie van nieuwe verhaallijnen en een zorgvuldige uitbreiding en verdieping van de karakters. Julián Hernández doet niets van dat alles. Door het quasi ontbreken van dialogen – ze kunnen makkelijk allemaal samen op een A5-je – moeten het ogenspel en de lichaamstaal de gevoelens en de intenties van de personages verklaren. Dat gaat een tijdje goed, maar de spanningsboog die op die manier ontstaat heeft een beperkte reikwijdte. Vandaar de introductie van een commentaarstem die op haast bijbelse toon verslag uitbrengt over de beweegreden van de jongeren, een werkwijze die in dit geval als een tang op een varken slaat. Maar het ligt helemaal in de lijn van Hernández’ eerdere werk: in 2005 leverde hij het scenario af voor de kortfilm David van zijn landgenoot Roberto Fiesco over een doofstomme homojongen. Hernandez kiest dus voor een visuele aanpak, met de nadruk op filmische hoogstandjes in verband met de architecturale achtergrond en de prachtige kleurencombinaties in het interieur, afgewisseld met veel naakte lichamen en arthausporno, dat wil zeggen zeer expliciete seksscènes waarmee hij evenwel altijd binnen de lijntjes blijft kleuren. Overigens is alleen de allereerste seksscène echt spraakmakend; voor het overige heeft altijd wel iemand – toevallig - een slipje aan.

Al na een klein uurtje heeft Broken Sky al zijn geheimen prijsgegeven en slaan saaiheid en verveling toe. Als kijker vraag je je af wat Hernández het volgende anderhalf uur nog aan interessants te bieden heeft en het antwoord is: weinig. Er is beslist genoeg bloot en erotiek voorhanden om een deel van het kijkend publiek – de doelgroep – in spanning te houden, de rest van het publiek haakt wellicht zonder meer af wegens langdradigheid en inhoudelijk falen. Broken Sky dobbert trouwens zonder veel verrassingen in de richting van een zeer voorspelbare finale.

Julián Hernández slaagt er wel in om de onzekerheid en de wispelturigheid zichtbaar te maken van jongeren die voor het eerst vlinders in de buik hebben: het spel van aantrekken en afstoten is als de eb en vloed van hun gemoedstoestand. Toch ontstaat uiteindelijk het gevoel dat de regisseur van geen ophouden weet en tijdens de montage niet de moed heeft opgebracht om drastisch te snijden in de vele mooie naakt- en erotische scènes die hij eerder filmde.



BEELD EN GELUID
Julián Hernández schenkt in Broken Sky heel veel aandacht aan de kwaliteit van het beeld. Hij gebruikt massa’s close ups om het verhaal via de faciale en lichamelijke expressies van zijn figuren te vertellen en zijn camera glijdt langzaam en bij momenten heel nadrukkelijk door het decor van verticale en horizontale lijnen en de opvallende kleurenrijkdom van de omgeving waarbij gedempte en pastelachtige tinten zijn voorkeur genieten. Broken Sky mag dan al een homofilm zijn, van Hernández krijgt hij een dusdanige behandeling dat er in elk geval sprake is van een belangrijke kunstzinnige meerwaarde. Het geluid beperkt zich tot louter muziek: Mexicaanse top-30-deuntjes, traditionele Spaanstaligecanciones, West-Europese techno van Duitse en Belgisch-Nederlandse oorsprong en originele composities van Arturo Villela. De gebruikte master is vrij van ongerechtigheden, maar in de donkere scènes is er sprake van kleuruitwaaiering, wellicht als gevolg van een NTSC-PAL-transfer van het videomateriaal.

EXTRA'S
Bij de extra’s vindt u de Originele Bioscooptrailer, de Kortfilm Identidad die op hetzelfde scenario is gebaseerd als Broken Sky, The Making of Broken Sky, een korte commentaarloze bijdrage met weinig spectaculaire werkopnamen en om af te sluiten een Andere Trailer.



CONCLUSIE
Broken Sky van de Mexicaan Julián Hernández is vooral visueel een aantrekkelijk werkstuk wegens de zorg die de regisseur besteedt aan de compositie van zijn film. De keuze om met de beperkt verhaalstof van een kleine scenario een film te maken van twee en een half uur, waarbij dialogen zoveel mogelijk worden vermeden, is evenwel een foute keuze. Al na een uurtje is het vet van de soep en gaat de film vervelen omdat de regisseur niets interessants meer over zijn personages te vertellen heeft. Met het oog op de doelgroep kiest hij voor een puur fysieke en erotische aanpak en die legt hem wellicht geen windeieren. Broken Sky is visueel een mooie en warme productie, maar zou inhoudelijk een veel betere film kunnen zijn mits een drastische inkorting van zestig minuten.