FILM
Dede Tate (Jodie Foster) is een alleenstaande moeder met een zoontje van zeven, Fred (Adam Hann-Byrd). Van een vader is er in het gezin Tate geen sprake - Dede noemt Fred een "onbevlekte ontvangenis", en ze probeert hem toch de nodige liefde en aandacht te schenken, ondanks het feit dat ze het niet breed heeft en met baantjes zoals serveerster al het geld moet bij elkaar schrapen dat ze te pakken kan krijgen. Een bijkomende complicatie is dat de zevenjarige Fred bijzonder hoogbegaafd is in wiskunde, muziek en kunst, en daardoor uiteraard voor zijn leeftijdgenootjes als een sociale paria wordt beschouwd. Dede heeft altijd geprobeerd om hem zo normaal mogelijk te behandelen, maar wanneer er op zijn zevende verjaardagsfeestje letterlijk niemand komt opdagen, gaat ze toch schoorvoetend in op het aanbod van dr Jane Grierson (Dianne Wiest), zelf een voormalig wonderkind, die een school voor hoogbegaafden runt. Grierson wil graag Fred meenemen op een toer langs verschillende zomerscholen op Amerikaanse universiteiten, samen met nog een paar andere bijzonder begaafde kunderen. Dede geeft toe en laat Fred vertrekken, maar leeft constant in de angst dat dit haar zoon definitief zal vervreemden van haar. Maar een tijdje uit de overprotectionistische invloedssfeer van moeder uit zijn doet Fred uiteindelijk geen kwaad: eerst wordt hij misschien overal als een freak bekeken, maar kattekwaad uithalen en eens een klap op zijn hoofd krijgen maakt de afstand tussen hem en de andere kinderen net ietsje minder groot.


Little Man Tate is een redelijk op veilig spelende familiefilm die soms wat te serieus overkomt, maar af en toe toch de nodige dosis relativering heeft meegekregen. Tevens is deze film de eerste onder regie van hoofdactrice Jodie Foster zelf, die na haar twee Oscars voor haar rol van Sarah Tobias in The Accused en Clarice Starling in Silence of the Lambs de tijd rijp vond om zelf op de regisseursstoel te gaan zitten. Een derde Oscar, deze keer als regisseur, zat er vanaf het begin zeker niet in, want Little Man Tate is zeker geen wereldschokkende of meeslepende film. Jodie Foster heeft zelf een beetje een verleden van "wonderkind", gezien de jonge leeftijd waarop ze is beginnen acteren (Bugsy Malone, Taxi Driver), en de onverwachte gevolgen van haar succes, zoals een gek die om haar aandacht te trekken begin jaren '80 een aanslag pleegde op de Amerikaanse president Reagan, hebben bij haar toch altijd nog wat psychologische ellende achtergelaten, die ze met deze film wat van zich af tracht te zetten. De boodschap van de film is overduidelijk: begaafde kinderen hebben ook recht op een "normaal" leven, en die boodschap wordt er met de nodige pathos ingehamerd. Ook wordt het campusleven een beetje te stereotiep afgeschilderd, zoals de lessen kernfysica die overduidelijk enkel worden bijgewoond door nerds, en de schachtenverkoop. De jonge acteur Adam Hann-Byrd, die we ook kennen van The Ice Storm, Jumanji en op dit ogenblik in de zalen te zien is in de film Storytelling, speelt dan weer zeer natuurlijk en zonder al te veel streken - films met kinderen in de hoofrol vormen altijd een zeker risico. Jodie Foster is er wel goed in geslaagd om het verhaal geloofwaardig te vertellen door de ogen van een zevenjarig kind, en heeft soms visueel goede vondsten, en dat strekt haar tot eer, zeker voor een niet evident regiedebuut als dit.

BEELD EN GELUID
Op technisch gebied is er echt niet veel op deze release aan te merken, noch qua beeld, noch qua geluid. Erg veel aan ruimtelijke sfeerschepping wordt er in een film als deze niet gedaan, maar als de dialogen duidelijk zijn en de muziek helder klinkt, is dat meer dan voldoende. Voor het beeld geldt ongeveer hetzelfde: voldoende scherpte, natuurlijke kleuren, geen compressiefouten van betekenis, en een anamorf beeld. Allemaal zeer simpel maar effectief. Eén opmerking echter: ondanks het feit dat dit een 16:9 enhanced beeld is, is hier en daar duidelijk te zien dat het van een nog bredere aspect ratio teruggebracht is, want de gezichten van de acteurs zijn horizontaal samengedrukt, en dat valt soms een beetje te veel op.


EXTRA'S
Enkel een trailer, niet ondertiteld, en een bijzonder onoverzichtelijk menu met rare pictogrammen.

CONCLUSIE
De eerste film van regisseur Jodie Foster is een redelijk brave, conventionele film, met zowel enkele merites als enkele tekortkomingen. Wel eens wat anders dan een kindhoertje, een groepsverkrachting of een kannibalistische seriemoordenaar.