FILM
Jesse Aarons (Josh Hutcherson) is meer dan eens mikpunt van alle spot van de school, voornamelijk omdat zijn ouders (Robert Patrick en Kate Butler), zijn vier zussen en hijzelf het niet al te breed hebben op financieel gebied. Het schooljaar belooft anders best interessant te worden door de komst van Leslie Burke (AnnaSophia Robb), de dochter van een schrijverskoppel en mogelijk nog een grotere dagdromer dan Jess. Het klikt onmiddellijk goed tussen de twee, en samen vluchten ze van de dagelijkse sleur weg in een nabijgelegen oud kamp dat ze in een bos optrekken, en dat in hun fantasie transformeert tot de sprookjeswereld Terabithia, waar de pestkoppen van de school plots zijn getransformeerd tot gefrustreerde trollen en killer-eekhoorns, maar waar Jess en Leslie uiteindelijk toch finaal het laatste woord hebben en het kwade keer op keer overwinnen. Door Leslies open en onbevangen kijk op de dingen wordt Jess' artistieke kant gevoed, wat ook hun muzieklerares Ms. Edmonds (Zooey Deschanel) opvalt, wat Jess uiteindelijk een inspirerend bezoek aan een kunstmuseum oplevert. Het zullen echter de laatste gelukkige dagen worden in Jess' jeugd want er pakken zich donkere wolken samen boven Terabithia.



Met duidelijk Walden Media uitgespeeld als grote bezielers laat Terabithia zich aankondigen als een doordrukje van The Chronicles Of Narnia, maar op de digitale creatie van de (overigens schaars aanwezige) sprookjeswezens na houden de gelijkenissen daar dan ook op. Bridge To Terabithia is eigenlijk een zeer fijnbesnaarde film over vriendschap en rouwverwerking, en helemaal geen episch fantasy-verhaal zoals Narnia. Alhoewel de film dergelijke moeilijkere thema's voor een jongere generatie bespreekbaar kan maken, is het toch in de eerste plaats een vrij volwassen en confronterende film waarin iets compleet anders wordt afgeleverd dan het marketing-departement van Walden Media ons heeft willen doen geloven - een sprookjesfilm die het midden zou houden tussen The Dark Crystal en The Never Ending Story. Geloof het of niet, maar zowat alle speciale effecten zitten in de trailer, en dan bedoel ik alle, waardoor deze een redelijk vertekend beeld geeft van de film. De magie is op een heel ander niveau terug te vinden: net de meer realistische scènes die zich niet in de magische wereld van Terabithia afspelen zijn overtuigend echt geacteerd, vooral door de twee jonge hoofdrolspelers, die mijlenver verwijderd blijven van de valse emotieloze troep waarin men gewoonlijk tienersterren tracht te lanceren. Dat er slechts zeer spaarzaam wordt omgesprongen met speciale effecten en eerder de karakteropbouw centraal staat, is daarom hoegenaamd geen nadeel, en daardoor blijft de film blijkbaar - van horen zeggen - dichterbij het boek, in de Angelsaksische jeugdliteratuur een classic die al veel ouder is dan de digitale filmrevolutie waarbij elk naar fantasy ruikend verhaal met een duur arsenaal aan CGI volgens het nieuwe credo moet worden verfilmd. We zien de leefwereld vanuit het standpunt van de jonge adolescent Jess, op de rand van de puberteit, die op school lijdend voorwerp is in een Bully-achtige omgeving waar de leerkrachten systematisch de andere kant op kijken als de helleveeg van de klas een dollar entree vraagt om de toiletten te mogen bezoeken, en die bovendien ook nog eens een gaandeweg meer en meer verstoorde relatie krijgt met zijn vader, die op een alsmaar krimpend budget zijn zevenkoppige familie moet zien te onderhouden. Veel aandacht gaat ook naar de relatie tussen Jess en zijn jongere zusje, de niet op haar mondje gevallen May Belle (Bailee Madison), die haar grote broer als een groupie volgt, verwacht dat haar broer de pestkoppen op school voor haar in elkaar slaat, maar wiens aandacht Jess eigenlijk kan missen als kiespijn.

De parallellen tussen de demonen die Jess en Leslie kwellen in het dagelijkse leven en de monsters die ze bevechten in Terabithia zijn soms iets té overduidelijk, maar weer omdat er nogal zuinig is omgesprongen met de beeldtaal uit hun fantasie wordt ons de pap niet te zeer door de strot geramd. Jess en Leslie hebben duidelijk een andere aanpak voor ogen om de demonen van alledag te bevechten: Jess gaat ze eerder uit de weg terwijl Leslie hen de andere wang aanbiedt. Omdat ze beide artistiek begaafd zijn - Jess in schilderkunst en Leslie in het geschreven woord - hebben ze echter ook voldoende gemeen om hun vriendschap tot iets natuurlijks en ongeforceerds te maken, alhoewel ze in het begin elkaar zeker uitdagen om het beste in elkaar boven te brengen, en dat loopt niet altijd van een leien dakje. Leslie verslaat Jess in typisch mannelijke dingen, zoals hardlopen, terwijl Jess duidelijk de meer artistiek begaafde van de twee is. Ze sluiten beiden de ogen voor de realiteit om hun eigen, veel mooiere werkelijkheid te creëren. Leslie's absolute zachtmoedigheid - samen met Jess haalt ze lelijk uit naar één van de pestkoppen, maar ze krijgt daar absoluut spijt van wanneer blijkt dat het meisje in kwestie het zelf niet makkelijk heeft, en de rol tussen pester en gepeste plots is omgedraaid - maakt de nogal drastische plotwending midden in de film nogal hard om te verteren. Mogelijk had Walden Media daarom deze film beter gepromoot met een bijhorend doosje antidepressiva en een extra grote doos kleenex. Ook staat het bezigen van een hippe MTV-achtige soundtrack, met onder meer AnnaSophia Robb zelf, de delicate, Thomas Newman-achtige score van Aaron Zigman bij momenten in de weg.



En naar de normen van een "Disneyfilm" - RCV gebruikt op de hoes zélf grote aanhalingstekens - is dit een redelijk atypische prent met naast alle pracht van jeudige fantasie ook enorm veel pijnlijke momenten. De 9 jaar-kwotering, de tweede keer dat deze bij mijn weten gebruikt wordt na Harry Potter And The Prisoner Of Azkaban is zeker niet overdreven, alhoewel het hier eerder de thematiek is dan bepaalde griezelige scènes. Maar u zal hopelijk even versteld staan van het delicate acteerwerk als ik. Naast Josh Hutcherson en AnnaSophia Robb stelen Zooey Deschanel en Robert Patrick de show als respectievelijk hippe muzieklerares en lovable loser. Zelfs de kleine konijnenkeutel Bailee Madison is verdraagbaar, en dat is meestal in films als deze een pijnpunt.

BEELD EN GELUID
RCV heeft ons de laatste tijd af en toe geteisterd met onvoldragen releases, maar als het goed is zeggen we het ook: op deze Terabithia is weinig kritiek te uiten, zij het dat de zonneblinden in Jess' huis al eens een gekarteld randje krijgen. De meeste scènes zijn scherp en gedetailleerd, met een vibrant kleurenpalet dat sterk afsteekt wanneer het nodig is maar ook wordt ingehouden wanneer het wat somberder mag. Het contrast is meer dan voldoende, en zoals in een recente film mag verwacht worden is de transfer vrij van beschadigingen. De layer change had wat beter geplaatst mogen worden. De enige aanwezige geluidstrack is een enorm mooi 5.1-exemplaar dat enorm mooi klinkt, de anders niet te breed uitgespreide speciale effecten toch mooi uitsmeert over de surrounds, en de subtielere scènes zoals de regenbui in het bos tegelijkertijd mooi ruimtelijk weergeeft. Vooral de muziektrack wordt erorm veel recht aangedaan.



EXTRA'S
Jammer genoeg blijft het op gebied van extra's op een houtje bijten; enkel wat cross-promotionele trailers bij het opstarten. We missen de commentaartrack en de featurettes van de Britse release, wat zonde is.

CONCLUSIE
Keep your mind open... Bridge To Terabithia is een beklijvend en mooi maar redelijk deprimerend drama, en de gepubliceerde trailers zijn zéér misleidend.