FILM
Vermits Dutch FilmWorks ons de nieuwe bespreking van The Contender olnder de aandacht bracht, zullen we de bespreking hiervan even hernemen, met wat nieuwe bijgedachten, maar essentieel is dit dezelfde eerste disc als in de eerder uitgebrachte 2-discversie, dus zullen we onze mosterd maar niet te ver gaan halen.

Amerika verkeert in een constitutionele crisis wanneer de vice-president bij een auto-ongeluk om het leven komt. De democratische president, Jackson Evans (Jeff Bridges) heeft het privilege om een nieuwe vice-president aan te duiden. Gouverneur Jack Hathaway (William Petersen) meent dat zijn tijd rijp is: hij is net op het hoogtepunt van zijn populariteit, nadat hij een meisje van de verdrinkingsdood heeft trachten te redden, helaas tevergeefs. Evans' keuze valt echter op senator Laine Hanson (Joan Allen), want hij wil een lans breken voor meer vrouwen op politieke topfuncties. Hanson is echter ooit overgelopen van de republikeinen naar de democraten, en de leiding van haar vroegere partij is dat nog niet vergeten. Bovendien moeten haar geloofsbrieven eerst worden onderzocht door een parlementaire commissie, onder leiding van de stugge republikein Sheldon Runyon (Gary Oldman), terwijl agente Paige Willomina (Lee Kathryn Morris) van het FBI de achtergrond van de kandidate checkt. Hanson heeft nogal een progressief imago: ze is atheïste, pro-abortus en tegen persoonlijk wapenbezit, wat door de commissie allemaal gebruikt wordt om haar positie te ondermijnen. Ook binnen haar partij ondervindt ze de nodige tegenkanting, onder meer van de jonge idealist Reginald Webster (Christian Slater). En alsof dat dat allemaal nog niet genoeg is lekt er een onbekende bron van binnenuit foto's naar het internet waarop Hanson als eerstejaarsstudente aan de universiteit te zien is tijdens een fris potje groepssex. Hanson weigert categoriek op deze aantijgingen nog maar te reageren, maar vreemd genoeg laat ze verschillende kansen liggen om haar naam te zuiveren én om haar tegenstanders een koekje van eigen deeg te geven.

The Contender heeft bij ons nooit in de zalen gedraaid, en toegegeven, zonder enige voorkennis over het Amerikaanse politieke systeem is één en ander niet gemakkelijk te volgen. Dit apart beschouwd is het een boeiende prent, enerzijds een beetje te patriottistisch gekleurd - de lofzang op het democratisch systeem en het melige happy end zinderen iets te hard na. Anderzijds is de film toch voldoende kritisch ten overstaan van de werking van de Amerikaanse politieke instellingen. De centrale vraag is of de persoonlijke levensstijl van een politicus zijn weerslag heeft op het al dan niet politiek kunnen functioneren, en als je dan weet dat deze film vlak na de affaire Clinton-Lewinsky in de Amerikaanse zalen is verschenen, wordt het gewetensonderzoek waaraan de film zichzelf onderwerpt nog eens dubbel zo interessant. Een zeer sterk punt is de verrassende ontknoping. Om een dergelijk politiek verhaal dat leest als een bladzijde uit het Staatsblad toch wat boeiender te maken, zijn de personages van regisseur Rod Lurie lichtjes karikaturaal gemaakt. Zeg nu eerlijk, in het werkelijke leven zou een abortusgezinde anti-wapenactiviste, getrouwd met een gescheiden man, voorstandster van een strikte scheiding tussen kerk en staat, tegenstander van de doodstraf, die dan nog eens van de republikeinen naar de democraten is overgelopen, en die niet ontkent dat ze op haar negentiende is gefotografeerd terwijl ze met twee mannen tegelijk seks bedreef, in een oerconservatief land als Amerika geen schijn van kans maken om in eender welke publieke functie verkozen te worden, ongeacht haar bekwaamheid. Net dat is hetgeen deze film wil aanklagen, al is het dan noodgedwongen met een karikatuur. Jeff Bridges als de president zelf vertoont ook nog zo'n paar onwezenlijke Clinton-trekjes, en lijkt op het eerste zicht een slappe figuur wiens voornaamste zorg de werking van de keuken van het Witte Huis schijnt te zijn; onder dat laagje vernis schuilt echter een haai die er niet voor terugdeinst zijn tegenstanders met één hap de keel door te bijten. Zowel Jeff Bridges als Joan Allen werden voor hun rol voor een Oscar genomineerd, en vooral in het geval van Joan Allen is dat zeer terecht. Schurk van dienst Gary Oldman schoffelt rond als een nukkig, chagrijnig ventje dat zich graag verschuilt achter een Woody Allen-bril, maar bewijst eens te meer dat hij een zeer veelzijdig acteur is.

BEELD EN GELUID
Deze release is zoals gezegd identiek aan de voorgaande (exact identiek zelfs), wat het leven voor ons makkelijk maakt. Afgezien van een uniforme verpakking waarin eerder ook films als The Shawshank Redemption, The Day After en Monsoon Wedding uitkwamen, is er aan de selectie titels in de reeks niet echt veel bijzonders te melden, behalve dan misschien de vaststelling dat titels als Shawshank nieuw in de DFW-catalogus zijn, terwijl van deze film eerder al een qua layout misschien iets minder strak omlijnde, maar technisch gelijkwaardige eerdere versie te krijgen waren. De beeldkwaliteit is redelijk, verre van perfect, want het bevat toch nog wat te veel printbeschadigingen die in nagenoeg heel de film waar te nemen zijn. Afgezien daarvan bevat het beeld nog te veel grain, sporadisch wat aliasing, zoals bijna klassiek is bij ijzeren roosters, en ook is hier en daar de rand niet al te scherp. De kleuren zijn ook vrij bleek, en de layer change had wat beter weggemoffeld mogen zijn. Toch is dit nog zeker een aanvaardbare beeldkwaliteit. Met zijn 448 kbps beschikt de film bovendien over een aardige Dolby Digital 5.1-track, die helaas niet al te vaak gebruikt wordt aangezien in de film bijzonder weinig harde actie te zien is. Enkel de muziek van de opening credits klinkt een beetje te luid ten overstaan van de rest, maar afgezien daarvan is het een mooie klankband met heldere dialogen en veel details (zoals afgaande GSM's, een piano in de achtergrond, ...).

EXTRA'S
Wat extra's beteft moet U bij deze release genoegen nemen met een boekje.

CONCLUSIE
Mijn excuses als deze review van The Contender wat op de vorige lijkt, maar van de film zelf kan dan ook niet meer gezegd worden dan ik in mijn vorige bespreking al kwijt was.