FILM
Toen ik jong was vond ik z'n werk niet mooi, zegt Bryan Ferry in de inleiding van zijn recente dvd, ik was vooral bezig met instrumentale jazz, Billie Holiday en de zwarte soul van Otis Redding. Het kan verkeren, want al in 1973, op z'n eerste soloalbum, ging Bryan Ferry overstag met een bonkende en jachtige uitvoering van Dylans A Hard Rain Is A-Gonna Fall waarmee hij een behoorlijke hit scoorde. Sindsdien stopt hij z’n interesse voor het werk van de Amerikaan niet meer onder stoelen of banken: Ferry is ondertussen een onversneden Dylanfan in hart en nieren. Nu Bob Dylan zelf opnieuw in de belangstelling staat en door een nieuwe generatie wordt gewaardeerd en geapprecieerd, kon Bryan Ferry niet achterblijven. Dylanesque Live is zijn persoonlijke eerbetoon aan de componist en liedjessmid die hij al meer dan drie decennia bewondert.

Bob Dylan is een monument en daar blijf je best af. Niemand hoeft z'n muziek interessant en z'n stem mooi te vinden. Z'n belang voor de Westerse folk-, pop- en rockcultuur ontkennen zou evenwel niet wijs zijn, want vergelijkbaar met het minimaliseren van de relevantie en de verdiensten van J.S. Bach voor het klassieke repertoire. Dylan re-interpreteren voor een cover-cd kan dus moeilijk fout gaan, tenzij de artiest in kwestie over onvoldoende credibiliteit zou beschikken, wat van Bryan Ferry niet kan worden gezegd: met Roxy Music bewees hij over een uniek talent te beschikken. Bryan Ferry die Bob Dylan covert is dus oké.

Op Dylanesque Live brengt de zanger een evenwichtige en zeer persoonlijke keuze uit Dylans oeuvre. De dvd die de ondertitel The London Sessions meekreeg, is de live uitvoering van het repertoire dat eerder op de gelijknamige cd verscheen. De bandleden en de zangeressen kenden de nummers al, zegt hij daarover, het was een kwestie van ze een paar keer te repeteren en dan achter elkaar op te nemen voor de film. Eagle Vision, de producent van de dvd, heeft zich gelukkig niet beperkt tot het studioconcert. Tussen de verschillende nummers door geeft Ferry uitgebreid commentaar, praat hij over zijn bewondering voor Dylan en de omstandigheden die hem ertoe aanzetten om deze cd/dvd te maken. Het resultaat is een boeiend portret van een moderne liedjeszanger en muzikant die meer te bieden heeft dan zijn eerder gelikt solorepertoire vaak laat vermoeden.

Algemene indruk: de nummers waarin Ferry het dichtst bij de Dylaninterpretatie blijft zijn het sterkst omdat ze de sfeer en de tekst van het origineel het meest tot hun recht laten komen. De meer crooner- en schlagerachtige interpretaties geven het materiaal in de meeste gevallen meerwaarde, maar een geëngageerde protestsong als The Times They Are A-Changing gaat volledig kopje onder, want wat is een protestsong zonder z'n ranzige kantje van verbaal en tegendraads verzet, een alternatieve outfit en dito kapsel? De netjes geklede Bryan Ferry maakt er een vlotte angelvrije popsong van.

In The London Sessions steekt Ferry van wal met een gedragen en soepele versie van Don't Think Twice, It's All Right, waarbij vooral de welluidende en kristalheldere pianobegeleiding van Colin Good opvalt en waarin hij het dichtst in de buurt komt van Dylans bedoelingen met die song. Just Like Tom Thumb's Blues (1965) zet hij vervolgens helemaal naar zijn hand met een sobere en gevoelige interpretatie en een prachtige slide gitaarbegeleiding op de achtergrond, blaffende drums, jankende gitaren, een zeurend mondharmonica en een spaarzaam vierkoppig koortje voor de details. All I Really Wanna Do (1964) wordt ingezet door Colin Good op piano en versierd met getokkelde elektrische gitaren. Tot daar alles oké. Voor het refrein krijgt Ferry ondersteuning van zijn koor, maar de stemmen liggen allemaal een beetje in hetzelfde spectrum waardoor het nummer nooit de spanning krijgt die Dylan er destijds wist in te leggen. Ferry's versie klinkt gewoon té mat. Na de brave uitvoering van The Times They Are A-Changing (1964) waagt Ferry zich aan The Gates Of Eden (1965), een indrukwekkende song die een dromerige en zijïge behandeling krijgt op een bedje van piano en stemmige gitaren: braaf en goedbedoeld, maar zonder extra meerwaarde. Een twijfelgeval. In Positively 4th Street (1967) komen we de Bryan Ferry van Jealous Guy tegen: vocaal heel sterk aanwezig met die typische Ferriaanse stembuigingen die het nummer van Lennon destijds naar een hoger niveau tilden. De piano is opnieuw van de partij met op het einde een oorstrelende akoestische gitaar. Bloedmooi. Van All Long The Watchtower (1967) maakte Jimi Hendrix ooit de definitieve hardcore versie die het origineel van Dylan compleet wegdrukte, net zoals Joe Cocker dat ongeveer op hetzelfde moment met With A Little Help From My Friends van The Beatles deed. Bryan Ferry kent het risico en probeert zowel Dylan als Hendrix in zijn coverversie eer aan te doen: qua vocale interpretatie houdt hij het bij Dylan, terwijl de gitaren alle vrijheid krijgen om Hendrix’ toren van puur geluid op te trekken.

Knockin’ On Heaven's Door (1973) schreef Dylan voor de film Pat Garrett And Billy The Kid en het is één van de meest atypische songs uit zijn repertoire. Het is het soort muziek dat Bryan Ferry op het lijf geschreven lijkt te zijn met een aantrekkelijke strofe en een aanstekelijk refrein waarin hij al zijn vocale kwaliteiten kan demonstreren. Het koor zorgt voor de engelachtige sfeer en het donkere geluid van de gitaren suggereert de ernstige en tragische context. De slide gitaar echoot tussen de vocalen door en Bryan Ferry's mondharmonica brengt de bluesachtige kleurentoetsen aan. Grandioos. Simple Twist Of Fate uit Dylans meesterlijke album Blood On The Tracks (1975) krijgt een up tempobehandeling, strakke gitaren en een zoetgevooisd koortje met Bryan Ferry opnieuw op de versiertoer en het werkt, want vanaf de eerste tonen laat ook deze doorwinterde Dylanfan zich probleemloos inpakken: Simple Twist Of Fate swingt gewoon de pan uit met alle neuzen in dezelfde richting. Make You Feel My Love uit het veel recentere Time Out Of Mind-album (1997) is een bloedmooie liefdesballade die Bryan Ferry op een onnavolgbare wijze interpreteert: kippenvel zonder overbodige schmalz, maar door en door eerlijk en zelfs een beetje treurig. Een perfecte afsluiter.

PLAYLIST
1. Don't Think Twice, It's All Right
2. Just Like Tom Thumb's Blues
3. All I Really Wanna Do
4. The Times They Are A-Changing
5. Gates Of Eden
6. Positively 4th Street
7. All Along The Watchtower
8. Knockin' On Heaven's Door
9. Simple Twist Of Fate
10. Make You Feel My Love

BEELD EN GELUID
The London Sessions zijn opgenomen in een vrij kleine studio waarbij muzikanten, zanger en koor quasi in een cirkel zijn opgesteld. Het procédé maakt het de camera’s makkelijker om zangers en muzikanten op een fatsoenlijke manier in beeld te brengen dan bij een traditionele opstelling. Bovendien krijg je als kijker op die manier voortdurend de hele ruimte te zien en niet zoals zo vaak één kant of één hoek. De kleuren zijn gedempt en door het gebruik van beperkte lichtbronnen blijft de intimiteit van de studio bewaard. Van vuiltjes en ongerechtigheden is er geen sprake, wel af en toe een compressiefoutje, maar het valt nauwelijks op, zeker niet op kleine schermen. Het zwart-witniveau en de detaillering zijn in orde, zij het dat het beeld soms een beetje zacht aandoet. Maar gezien de beperkte lichtintensiteit is ook dat nauwelijks een probleem. Het geluid is van een uitstekende kwaliteit met de stemmen in het midden, de vele gitaren via de surround, altijd mooi afgelijnd en gedefinieerd waardoor er nooit een brij ontstaat. Het LFE-kanaal heeft bovendien de handen vol met de diepe tonen die voor een prachtige onderlaag zorgen.

EXTRA'S
In Baby Let Me Follow You Down domineert de mondharmonica. Bryan Ferry en zijn koortje van vier voortreffelijke zangeressen doen het kalmpjes aan en maken van deze Dylansong een zompige rockballade. A Hard Rain Is A-Gonna Fall is de videoclip uit 1973, één van Ferry's beste Dylancovers ooit. Don't Think Twice, It's All Right kreeg u al gedeeltelijk in het begin van The Londen Sessions. Het is een rustige en innemende versie met een gevoelige en breekbare Bryan Ferry in de vocalen en op de mondharmonica met opnieuw prachtig pianospel van Colin Cool. If Not For You kent iedereen ondertussen wel van de radio, maar zelden in de originele versie. Ferry kiest voor piano, rustig knorrende gitaren en gedempte vrouwenstemmen waardoor het nummer z'n oorspronkelijke schoonheid helemaal terugkrijgt. Een verademing. Het Boekje met Foto's en Achtergrond Informatie is gewoon een leuke gadget.

CONCLUSIE
Dylanesque Live: The London Sessions is een bijzonder goed geslaagd project: met zeven uitstekende nummers en één twijfelgeval scoort Bryan Ferry meer dan behoorlijk. Zijn fans zullen z'n prestatie vast op prijs weten te stellen. Bij de extra's is de complete versie van Don't Think Twice, It's All Right een opsteker evenals de video van Ferry's eerste Dylancover A Hard Rain Is A-Gonna Fall (puur om sentimentele redenen, jawel) en niet te vergeten zijn sobere versie van If Not For You, want nu is er een alternatief voor Olivia Newton-Johns versleten popversie van die prachtige ballade.