FILM
Infamous van regisseur Douglas McGrath vertelt hetzelfde verhaal als zijn collega Bennett Miller in de Oscar-winnaar Capote (2005). Millers Capote-vertolker Philip Seymour Hoffman kreeg in Hollywood de prijs voor de Best Performance by an Actor in a Leading Role, terwijl Toby Jones het met Best Actor of the Year tijdens de London Critics Circle Film Awards moest stellen. Het leven kan hard en onrechtvaardig zijn. De kleine Britse dreumes bracht een realistische en nauwkeurige interpretatie van het karakter en de manier van doen van de schrijver van In Cold Blood en Breakfast At Tiffany's. Toch wil men zich Truman Capote in de States duidelijk minder graag op die manier herinneren. Capote was een onderlegd intellectueel, zonder twijfel, maar hij was ook een verwijfd homoseksueel die graag pronkte met z'n geaardheid. Hij ging gekleed in opzichtige kleren, bontkragen en lange sjaals, een dragqueen van het zuiverste soort die de buitenwereld met een zeker dédain tegemoet trad. In het mondaine wereldje van Manhattan voelde hij zich op zijn gemak, tussen de rich & famous, zijn persoonlijke roddelkliekje van mooie vrouwen, tussen de uitbundige glitter, de rijkelijk vloeiende alcohol en het vele geld.

Op zijn hoogtepunt was Capote een gevierd schrijver in binnen- en buitenland en achter zijn naam stonden zes boektitels, o.a. zijn debuutroman en instant bestseller Other Voices, Other Rooms (1948) en de novelle Breakfast At Tiffany's (1958) waarvan Blake Edwards in 1961 een internationale bioscoopkaskraker maakte en waarvoor hoofdrolspeelster Audrey Hepburn als Holy Golightly een Oscar in ontvangst mocht nemen. Capote's leven nam een beslissende wending toen hij in de krant het artikel las over vier leden van een boerengezin uit Kansas die op gruwelijke wijze waren vermoord. Het bericht liet hem niet meer los en hij besloot een non-fictionboek te schrijven over de manier waarop de buren en de burgers van Holcomb, Kansas op de gebeurtenissen reageerden. Ter plekke kreeg de flamboyante Truman evenwel nauwelijks een voet aan de grond: de plaatselijke politiechef Alvin Dewey (Jef Daniels) weigerde alle medewerking en de inwoners van Holcomb hielden de lippen op elkaar. Medereiziger, schrijfster en levensvriendin Nelle Harper Lee (Sandra Bullock) raadde hem aan z'n toon te milderen omdat men dat in Holcomb niet gewend is, maar die opmerking was aan Truman niet besteed. Eerder toevallig maakte hij kennis met Dewey's echtgenote Marie (Bethlyn Gerard) die hem uitnodigde voor een feestje op kerstavond waar hij het gezelschap imponeerde met zijn goede contacten met Marilyn Monroe, Humphrey Bogart, Lauren Bacall, Frank Sinatra en John Huston. Kort nadien stroomden de invitaties binnen en beetje bij beetje vernam Truman de bijzonderheden over de Holcombtragedie en kon hij aan z'n nieuwe boek beginnen. Het hele opzet kwam in een stroomversnelling terecht op het moment dat men de beide moordenaars in Las Vegas in hechtenis nam en ze in Holcomb in de gevangenis stopte. Truman wilde per se de beide mannen spreken en via zijn goede contacten op zeer hoog niveau in New York regelde hij een afspraak met Dick Hickock (Lee Pace) en Perry Smith (Daniel Craig).



Infamous betekent zowel eerloos als verfoeilijk en beide begrippen slaan zowel op de moordpartij als op de handelswijze van Truman Capote in de Halcombaffaire: over de schuldvraag bestond geen enkele twijfel en de beklaagden gaven de feiten toe. Ze hadden de vier gezinsleden in koelen bloede vermoord na de vaststelling dat er van een kluis met 10.000 dollar geen sprake was. Truman Capote was vanaf het begin heel duidelijk: hem interesseerde het geen bal of men de daders al dan niet vatte, hij had z'n story al bijna op zak en z'n nieuwe troetelkind de non-fictieroman, een nieuw litterair genre, zoals hij zelf met veel aplomb aankondigde, beloofde een internationaal succes te worden. Douglas McGrath voert zijn Capote op als een pafferige en mondaine dikkerd die als een zelfgenoegzame Elton John avant la lettre de kassa hoort rinkelen. Ter zelfverstrooiing houdt hij z'n verveelde vriendinnen in Manhattan steeds dezelfde lege one liners van zijn getuigen in Halcomb onder de neus alsof het citaten uit de bijbel zijn. De regisseur zet Capote altijd op een dubbele canapé, want een man van zijn kaliber heeft uiteraard ruimte nodig om te denken, of zijn het z'n molenwiekende armen die daarvoor zorgen? Dat komt Capote evenwel goed uit want dan staat hij op elk moment in het middelpunt van de belangstelling of domineert hij in elk geval altijd z'n onmiddellijke omgeving. Voor minder doet hij het niet. Hij is altijd de slimste, de intelligentste, degene met de leukste ideeën, de beste grapjes en de pittigste roddels en uiteraard kan hij een geheim bewaren als een graf, zij het alleen maar tot de volgende lunchafspraak met één van zijn vele rijke vriendinnen. Dat alles moet z'n kleine gestalte compenseren, z’n weinig flaterende verschijning en z'n scherpe nasale stem als van een hese overjarige weduwe. Het portret dat McGraths in Infamous van Truman Capote schildert is weinig vleiend en blijft mijlenver verwijderd van het eerder intelligente beeld dat Philip Seymour Hoffman van de schrijver ophangt in Capote: Hoffman interpreteert het personage vooral, Toby Jones imiteert Capote tot in de kleinste eigenaardigheden die over hem bekend zijn en dat zorgt voor hilarische en op sommige momenten zeer grappige situaties.

Douglas McGrath slaat de moord op de boerenfamilie zo goed als helemaal over. Hij maakt de reconstructie met korte flash backs op het moment dat Dick en Perry hun versie van de feiten geven. Hem interesseert vooral de figuur van Perry Smith, een dertiger die aanvankelijk niet met Capote wil praten en die veel ingewikkelder in elkaar blijkt te zitten dan verwacht. Als Perry niet met je wil praten, zit je vast krijgt hij te horen van Nelle Harper Lee die met To Kill A Mockingbird in 1957 een internationale bestseller zou scoren (in 1962 verfilmd door Robert Mulligan en bekroond met drie Oscars waarvan eentje voor hoofdrolspeler Gregory Peck). Dus zet Capote alles op alles om Perry aan de praat te krijgen: hij stuurt pornoblaadjes, later twee van zijn eigen boeken en uiteindelijk keert hij terug naar Halcomb voor een rechtstreekse confrontatie. McGrath wijdt de tweede helft van zijn film bijna uitsluitend aan de gesprekken tussen Capote en Perry en switched regelmatig terug naar Manhattan waar Capote op luchtige toon verslag gaat uitbrengt over wat hij in Halcomb heeft vernomen. Dat hij daarbij zijn belofte breekt en de hem toevertrouwde en zeer persoonlijke uitspraken van Perry compromitteert, lijkt hem maar zijdelings te storen. Zijn behoefte aan aandacht vanwege de mooie en rijke lui in Manhattan is duidelijk heel belangrijk voor Capote om te overleven.



De confrontatie tussen Capote en Perry Smith in de gevangeniscel in Halcolm behoort tot de sterkste momenten uit Infamous en het is een onderdeel dat Bennett Miller in zijn film Capote misschien om commerciële redenen uit het oog verloor, want in Kansas wordt Capote verliefd op de man die hij komt bestuderen en waarvan hij hoopt dat zijn levensverhaal heel veel geld zal opbrengen. Opnieuw staat de betrokkenheid en de interesse die Capote betoont voor Perry Smith als man en slachtoffer van een mislukt leven in schril contrast tot de luchtige manier waarop Capote aan de buitenwacht over de gesprekken verslag uitbrengt en waarbij hij zich schaamteloos verlaagt tot het niveau van een plat roddelwijf. De regisseur toont de gretigheid van Capote om de nieuwtjes met zijn milieu te delen. Hij twijfelt evenwel wanneer hij de vertrouwensband tussen Capote en Perry in beeld moet brengen: de schrijver is bij momenten aangeslagen en wordt emotioneel geraakt door het contact met de moordenaar, maar nooit kan je uit Capote’s houding opmaken of zijn reacties gemeend of gespeeld zijn. Uit wat het roddelcircuit in Manhattan daarover achteraf te melden heeft, blijkt in elk geval dat zijn houding zeer tweeslachtig was: In Cold Blood kon allen maar een bestseller worden als de beide booswichten de strop kregen. Capote zou na een reeks afgewezen beroepsprocedures zelf het initiatief genomen hebben om Perry via zijn bevoorrechte contacten van de strop te redden. Volgens één van zijn vriendinnen in de film deed hij misschien net niet genoeg om resultaat te boeken.

Wat er ook van zij, de affaire bracht Capote weinig geluk: In Cold Blood bleef nog tot in de jaren '60 ongepubliceerd op de plank liggen wegens de vele beroepsprocedures, een slopend proces dat Capote's gezondheid ondermijnde. Het zou zijn laatste roman zijn. Na de dood van Perry leverde Truman Capote nog nauwelijks interessant werk af. Was dat het gevolg van wroeging omdat hij koos voor zijn boek en carrière en Perry aan z’n lot overliet? Hij raakte verslaafd aan drank en hallucinerende drugs en stierf op 50-jarige leeftijd aan - hoe kan het anders – een overdosis.

Toby Jones toont ons een intrigerende en bij momenten op de zenuwenwerkende Truman Capote, een pain in the neck pur sang, een eerste klas etterbuil en vervolgens een man die kan luisteren en niet gespeend is van fijnzinnige opmerkingen, die indruk maakt, maar die misschien ook een geheime agenda heeft, een vleier en een achterbakse rukker tegelijk. Zijn personage is in elk geval veel meer gelaagd, kwetsbaarder, interessanter en vooral grappiger en meer verwijfd dan de Truman Capote die concurrent Philip Seymour Hoffman in Capote tot leven wekt. Jones’ tegenspeler Daniel Craig, Mr. Bond, geeft een sobere en intense interpretatie van het karakter Perry Smith, geheimzinnig, in zichzelf gekeerd, gewelddadig, lijdend en hunkerend naar aandacht en een beetje liefde. Smith zet hoog in, hij is detoevallige misdadiger eerder dan de doorwinterde booswicht; hij is intelligent en deinst er niet voor terug om zich met Capote te meten, psychisch maar ook fysiek, want als bewonderaar van Marlon Brando kan hij niet geloven dat de ster van On The Waterfront (1954) en A Streetcar Named Desire (1951) het ooit tijdens een rondje armworstelen moest afleggen tegen deze kleine, fatterige lilliputter met z'n priemende muizenoogjes. In de nevenrollen zien we een zeer naturelle Sandra Bullock als schrijfster Nelle Harper Lee. Ze heeft een kleine en eenvoudige rol die ze desondanks met veel charme gestalte geeft. Sigourney Weaver (Alien), Isabella Rossellini (Left Luggage), Gwyneth Paltrow (The Talented Mr. Ripley) en Peter Bogdanovich (The Sopranos) moeten het stellen met een acceptabel tweederangsrolletje in het mondaine universum van de praatzieke en flemende roddeltante Truman Capote.



BEELD EN GELUID
Regisseur Douglas McGrath doet er alles aan om de tijdsgeest zo getrouw mogelijk weer te geven. De rijkelijk versierde decors in donkergeel en bruin met af en toe een flinke walm van blauw, de sierlijke limousines, de tot in de puntjes afgewerkte toiletten en kapsels, ze suggereren de welstand van een bon monde die nauwelijks last heeft gehad van de Tweede Wereldoorlog. In Manhattan zijn ze op het elan van de roaring forties doorgegaan terwijl onze grootmoeders het tot begin van de jaren '60 moeilijk hadden om de eindjes aan elkaar te knopen. Voor de gevangenisscènes kiest de regisseur sobere en donkere tinten met veel zwart en blauw. De kleuren zijn oververzadigd met een uitstekend zwart-witniveau en voldoende detaillering. De film is netjes op dvd gezet zonder storende ongerechtigheden. Rachel Portman (The Manchurian Candidate) heeft met zorg een soundtrack samengesteld met muziek die de jaren '50 in herinnering brengt en die voor de rest rustig voortkabbelt ter ondersteuning van de algemene sfeer.

EXTRA'S
De Originele Bioscooptrailer en een tweede trailer die TV-Spot heet, plus een aantal Andere Trailers uit de prachtige catalogus van het Gentse Lumière.

CONCLUSIE
Infamous van regisseur Douglas McGrath heeft het in de box office moeten afleggen tegen concurrent Capote van Bennett Miller. Zijn hoofdrolspeler Philip Seymour Hoffman ging in 2006 zowel met de Oscar, de Golden Globe als met de Bafta Award aan de haal terwijl Toby Jones zich wellicht tevreden moet stellen met die ene prijs van de Londen Critics Circle. Infamous verdient beter, al was het maar omdat de film veel grappiger en misschien zelfs authentieker is dan Capote en in elk geval veel toegankelijker voor een groot publiek. U hoeft geen fan te zijn van Truman Capote om toch te genieten van deze film, want de overmoed waarmee hij zich op de Holcomb-affaire stort en zijn op z'n minst zeer dubbelzinnige relatie met Perry Smith zijn beslist interessant genoeg om u ruim anderhalf uur aan het kleine scherm te kluisteren.