FILM
Nu iedere Hollywoodmajor een eigen indielabel heeft, is de grens tussen een studiofilm en een echte independent vervaagd. Over de onafhankelijke authenticiteit van The Dead Girl hoeft men echter niet cynisch te zijn. Hoewel een resem bekende acteurs de film bevolkt, ademt de productie volop de sfeer van een indie. Geen straaltje zonlicht of hoop breekt door de pessimistische, grauwe plot. Het lage budget garandeert een urgent realisme. Het spelen met structuren en narratieve vormen houdt de prent ver van de mainstream en de focus op de acteurs en de psychologie van hun personages is de hoofdbekommernis van de vrouwelijke regisseur. Meer ‘indie’ zijn is kortom nauwelijks mogelijk. Daar wringt helaas ook het schoentje. Want in een poging om een zeer persoonlijk verhaal te vertellen, houdt cineaste Karen Moncrieff geen rekening met het potentieel publiek waardoor stierlijke verveling redelijk snel intreedt.

De plot draait in cirkels om één centraal moment: de vondst van het lijk van een jonge vrouw in een verwilderde boomgaard. De ontdekking heeft verregaande gevolgen voor een handvol personages die van ver of dichtbij een band hebben met het dode meisje. De vrouw die haar lijk ontdekte vindt eindelijk de moed om haar dominante moeder thuis achter te laten en begint een moeizame relatie met een door seriemoordenaars geobsedeerde supermarktjongen. Een gezin wiens jongste dochter al vijftien jaar vermist is hoopt dat er geen verband is met het gevonden kadaver en brengt eindelijk het sluimerende verwerkingsproces op gang. Een vrouw van middelbare leeftijd vermoedt dat de nachtelijke tochten van haar nukkige echtgenoot in verband staan met het halve dozijn meisjes dat de laatste maanden vermoord werd. De moeder van de dode vrouw tracht te achterhalen waarom haar dochter op 16-jarige leeftijd wegliep van huis en ontdekt een ongemakkelijke waarheid. Het laatste kwartier van The Dead Girl is ten slotte de kroniek van de laatste 48 uur van het hoofdpersonage.

Moncrieff structureert deze segmenten in achter elkaar gemonteerde blokken van telkens circa een kwartier. Ieder segment wordt voorafgegaan door een korte tekstuele vermelding van het personage dat gevolgd zal worden: de vreemdeling, de zus, de echtgenote, de moeder, het dode meisje. Hierdoor heeft The Dead Girl meer weg van hoofdstukken uit een roman dan van een coherente film. De vijf verschillende delen werken immers onderling niet op elkaar in waardoor de segmenten in een vacuüm ronddolen, zowel narratief als emotioneel. Bovendien is de cineaste (tevens de scenariste) niet in het minst geïnteresseerd in causale dramatische momenten. De segmenten zijn slechts flauwe excuses om de psychologie achter de personages uit de doeken te doen op een voorspelbare, goedkope, ééndimensionale manier dan nog. Wie een thrillerelement verwacht om de waarheid achter de moord op het meisje te ontrafelen, komt bedrogen uit. Meer zelfs: het niet aan elkaar knopen van losse eindjes vormt de frustrerende rode draad doorheen de film.



Meeslepend is de prent dus allerminst en de vertolkingen van de acteurs slagen er niet in om het banale verhaal met enige pathos te injecteren. Niet dat ze daar zelf alle schuld voor dragen – de karakters hingen immers op papier al van clichés en stereotypes aan elkaar – maar toch gaan ze stuk voor stuk mee in de onnatuurlijke, humorloze personagetypering. De karakters lachen nooit maar staren continu getormenteerd in de verte, verbergen geheimen waar de kijker niet in geïnteresseerd is en zoeken diepgang waar er geen is. Een veel te ‘ingetogen intense’ Toni Collette zet de toon voor een opeenvolging van sombere vertolkingen. Enkel James Franco – als een troostende jonge agent – en in het laatste segment Josh Brolin en (in mindere mate) Brittany Murphy overstijgen het slappe materiaal.

De slogan van The Dead Girl is dat één leven beëindigd werd opdat zeven andere levens een nieuw begin zouden krijgen. Niet alleen is dit een premisse die nooit wordt waargemaakt in het scenario of de regie, het is een slagzin die de kijker een lekker gerecht voorhoudt om uiteindelijk een portie witte bonen in tomatensaus uit blik voor te schotelen. Ik ben een grote voorstander van de onafhankelijke film omdat die richtingen kan uitgaan en thema’s kan aanboren waar grote studio’s liever hun handen afhouden. Maar daarbij mag nimmer vergeten worden dat film in eerste instantie een entertainmentfunctie heeft. En tussen al het geforceerd pessimisme van The Dead Girl is die ver te zoeken.

BEELD EN GELUID
Hoewel de film een low budgetproductie is, is de beeldtransfer uitstekend. De grote hoeveelheid duistere scènes wassen het contrast niet weg, terwijl de kleuren uniform grauw maar doeltreffend ogen. Grain en printbeschadigingen zijn nagenoeg onbestaande. Zeker als je de origine van de film in overweging neemt, is de printkwaliteit dus prima. Het door dialogen gedomineerde audiospoor klinkt helder en verstaanbaar met voldoende dynamiek.

EXTRA’S
De enige extra’s zijn de drie Cross-Promotionele Trailers waarmee de schijf opstart. Naar aloude RCV-traditie is zelfs geen menuscherm aanwezig.

CONCLUSIE
The Dead Girl wil talloze statements maken over rouwverwerking maar ziet uiteindelijk door de hoge bomen het bos niet meer. De film eindigt finaal dan ook als een eigenzinnig, zwaarwichtig niemendalletje. Beeld en geluid zijn uitstekend, maar de bonussectie blijft leeg.