FILM
Erica Bain (Jodie Foster) en David Kirmani (Naveen Andrews) zijn een stapelverliefd koppel dat het helemaal voor mekaar heeft en op het punt staat hun geluk te bezegelen met een huwelijk. Ze zien er goed uit en betrekken een gezellig appartement in Manhattan's Upper West Side (vlakbij Spanish Harlem). Achter hun good looks lijkt bovendien een hoog IQ schuil te gaan. Zo houdt Erica de inwoners van "the safest big city in the world" aan hun radio gekluisterd met haar diepzinnige vertellingen terwijl David als dokter zijn dagen doorbrengt in het ziekenhuis. Toch lijkt intelligentie geen garantie op beredeneerd gedrag aangezien ze het in hun hoofd halen om laat op de avond met hun hond een wandeling te gaan maken in Central Park zoals ze dit wellicht dagelijks doen. Die bewuste avond wandelen ze de trappen van Stranger's Gate op om bij de eerste de beste tunnel het slachtoffer te worden van zinloos geweld. David laat er het leven bij en Erica wordt mentaal en fysiek gehavend gehospitaliseerd. Wanneer Erica enkele weken later uit haar coma ontwaakt, is de confrontatie met de realiteit niet alleen bikkelhard en de herintroductie in de maatschappij een bittere pil, maar wordt ze door de politie aan de kant geschoven. Erica kan de gebeurtenissen niet achter zich laten en wanneer ze het heft – en de strijd tegen het onrecht – in eigen handen neemt, komt ze in contact met Det. Mercer (Terrence Howard).

De rode draad in The Brave One ligt zo voor het rapen: een gelukkige vrouw verandert in een wraakzuchtige moordmachine die al wat haaks staat op maatschappelijke waarden en normen zonder veel nadenken uit de weg ruimt op haar nachtelijke tochten door de Big Apple. Ericas gelaat werd eens gesierd door haar stralende glimlach. Wat nu rest is een verbitterd gezicht dat op wraak belust is. Jammer genoeg is dat ook het enige dat The Brave One inhoudelijk te bieden heeft.

Jodie Foster kreeg het script lang geleden in handen. Het verhaal zag er toen heel anders uit. Het was een doorsnee vigilante-film waarbij het mannelijke hoofdpersonage simpelweg vervangen werd door een vrouw. Foster liet duidelijk blijken dat het script heel wat aanpassingen kon gebruiken. Ze nam daarom zelf de pen ter hand, maar liet het project nadien een tijdje voor wat het was. De scenaristen tekenden de plotlijnen langzaamaan uit om de typische vigilante-film als genre te overstijgen en naderhand werd regisseur Neil Jordan bij het project betrokken. Foster benadrukte in een interview hoe belangrijk het is om de achtergrond van het hoofdpersonage te begrijpen; vrouwen reageren nu eenmaal anders dan mannen wanneer geconfronteerd met geweld. Ze kijken in zichzelf. Daarom was het volgens Foster van groot belang dat je je afvraagt wie Erica Bain nu eigenlijk is. Waarom handelt ze zo? Er moet al 'iets' in haar gebroken zijn vooraleer haar vriend voor dood achtergelaten werd in Central Park. Meer nog: hoe verandert een persoon in een totaal ander iemand die zelfs niet meer herkenbaar is voor de mensen het dichtst bij hem staan?

Mooi uitgangspunt, alleen lijkt deze premisse (samen met de lunchresten van de scenaristen) als puntje bij paaltje kwam van tafel geveegd. We krijgen weinig achtergrondinformatie over het hoofdpersonage. Wie ze is op professioneel vlak wordt kort uit de doeken gedaan, maar wat haar privéleven betreft beperkt men zich tot het hoogst nodige (zoals bijvoorbeeld de vertroebelde relatie met haar buurvrouw) om het verhaal in de juiste richting te sturen. Wie heel aandachtig is, komt ondermeer te weten dat Erica Bain Sprite drinkt, op een MacBook Pro werkt en zich een Kahrpistool aanschaft in Chinatown. De evolutie die Erica Bain doormaakt heeft meer betrekking op haar garderobe dan op wie ze is als persoon. Wanneer ze in het gezelschap vertoeft van haar verloofde draagt ze steevast een rok en een heel vrouwelijk bloesje en bij haar bezoek aan het kerkhof waar David begraven ligt, is dit nog steeds zo. Op de terugweg in de metro wordt het echter duidelijk dat ze samen met haar verloofde een deel van haar kledij begraven heeft: Birkenstocks! Wat daarop volgt is een subtiele doch duidelijke vestimentaire metamorfose waarbij de doorsneekijker zal vaststellen dat het hoofdpersonage een meer mannelijke look aangemeten krijgt voor haar vigilante-rol. Wie beter weet stelt vast dat Foster vanaf dat moment meer dan ooit (denk maar aan Hotel New Hampshire) het witte doek onveilig maakt als een ware lesbienne. Je vraagt je af hoe we ooit konden twijfelen aan haar geaardheid en waarom Foster jarenlang stilhield dat ze met een vrouw (Cydney Bernard) samenleeft.

Alle goede bedoelingen ten spijt weet The Brave One zich op narratief vlak niet meer dan enigszins te redden. Zonder teveel van het verhaal prijs te geven, maakt het gewelddadige gedrag van Erica Bain wél duidelijk wat ze als persoon doormaakt en hoe ze (onbewust?) haar grenzen verlegt. Samenhangend hiermee maakt dit ook duidelijk hoe The Brave One verschilt van andere vigilante-films. Zo gaat ze niet alleen achter de criminelen aan die haar in het ziekenhuis sloegen en haar verloofde een kopje kleiner maakten, maar verruimt ze – al naargelang over welke schouder ze haar tas draagt, zo lijkt het – haar actieradius.

Opmerkelijk is ook hoe traag de film op gang komt. Pas wanneer Det. Mercer zijn intrede doet, komt er schot in de zaak. De pas gescheiden 'man of the law' zorgt voor een romantische noot, maar gelukkig wordt deze nooit gekraakt en is ze slechts als ondertoon aanwezig. Vermoedelijk beseften de scenaristen dat ze Erica Bain niet én een mannelijke look konden aanmeten én nog eens voor de charmes van de eerste beste man konden laten bezwijken. Dat die een band hebben en genegenheid voor mekaar voelen, wordt op verschillende manieren duidelijk.

Het acteerwerk in The Brave One is behoorlijk. Iedereen lijkt goed gecast en doet zijn of haar werk naar behoren. Foster, die samen met Terrence Howard de meeste screentijd voor haar rekening neemt, tilt ook nu weer de film omhoog, al bekruipt je het gevoel in de grand finale dat er sprake is van overacting. Het is maar één zin, maar het is erover. De enige andere grote naam is Mary Steenburgen (Carol, de producer van Erica's radioprogramma), al zal Zoë Kravitz evengoed een belletje doen rinkelen. De regie en de cameravoering zijn niet meteen verrassend, al zijn bijvoorbeeld de verdraaide camerastandpunten verfrissend.

Of The Brave One ons met de neus op de realiteit drukt? Ja. Op 13 juni 2006 werd in het metrostation van 103rd St. een jonge Texaanse toerist neergestoken. De dag nadien gingen de opnames van The Brave One in hetzelfde metrostation van start.

BEELD EN GELUID
De film staat in het anamorfe beeldformaat 2.40:1 op de dvd. Het beeld is helder en scherp waarbij voor nachtelijke scènes (een groot deel van de film) gebruik gemaakt wordt van filters waardoor met blauwe tinten een aparte sfeer gecreëerd wordt. Filmgrain is afwezig en het contrast is goed. De dialogen zijn goed te volgend en de score van Dario Marinelli is ondersteunend.

EXTRA’S
Niet bepaald indrukwekkend, de extra’s waar Warner de kijker mee tracht te plezieren. I walk the City is een vrij informatieve 'docu' met interviews en beelden van de set. Het grote minpunt hierbij is dat men voor enige diepgang tracht te zorgen (bv. New York als personage), maar net wanneer je denkt, nu komt het, ben je eraan voor de moeite. De Intieme en ontroerende scènes zijn simpelweg een mooiere verwoording voor 'geknipte scènes'. Intiem en ontroerend zijn ze allerminst. Alhoewel, ik pinkte toch een traantje weg wanneer ik Erica Bain achter haar MacBook zag zitten.

CONCLUSIE
The Brave One is niet Jodie Fosters beste film, maar is zonder twijfel beter dan wat Hollywood doorgaans te bieden heeft. Toch had het scenario een paar extra rewrites kunnen gebruiken om meer uit het script te halen en tot een volwaardige karakterstudie te komen. Het grote probleem met The Brave One is dat Foster er verdomd lekker uitziet, maar dat dat niet volstaat om het 'zwakke' script te verdoezelen. Onderhoudend, maar ook niet meer dan dat.