FILM
In een sprookjesland vol knipogende bijtjes en sprekende vuilnisbakken verdient Garfield (Frank Welker) zijn boterham, euh, zijn lasagna, met elke dag te poseren voor een stripverhaal dat door één of andere magische computerscanner in de krant verschijnt. Reguliere bezigheden van Garfield houden onder meer in: zijn baas Jon Arbuckle (Wally Wingert) treiteren en de hond Odie (Gregg Berger) van de tafel schoppen. Op een maandag (en Garfield haat maandagen) geraakt Garfield weer niet uit zijn bed en wil hij uit de dagelijkse sleur te breken. Na een poseersessie blijkt er een scheur in de filmdoek te zitten. Omdat de stripwereld net als een vliegtuigcabine onder druk staat, worden Garfield en Odie de echte wereld ingezogen. Daar komen ze te weten dat door hun verdwijning uit stripland de publicatie van hun krantenstrip op de helling staat. Het olijke tweetal probeert terug te keren naar de stripwereld, maar eerst moeten ze de krantenuitgevers ervan overtuigen om hun strip niet te schrappen.



Het dagelijkse dagbladverschijnsel Garfield was eerder al onderwerp van een live action movie, die vorig jaar nog een vervolg kreeg, en uiteraard tal van tekenfilms. Jim Davis, geestelijke vader en stinkend rijk geworden met zijn franchise, heeft nu de niet zo voor de hand liggende beslissing genomen om een nieuwe film te laten maken in een Koreaanse CGI-studio. Verwacht u niet aan een film van het kaliber Pixar: de animatie ziet er houterig uit en het lijkt in deze film alsof de ontwikkelaars van computeranimatie tien jaar ter plaatse hebben staan trappelen. Ten opzichte van de livefilm heeft deze film als voornaamste troef dat het universum er eerder Garfield-achtig uitziet en dat figuurtjes als Odie, Nermal (het liefste katje van heeeeeeeeeeel de wereld) en Arlene er veel getrouwer in de strip uitzien. Sommige van de andere nevenfiguurtjes in deze tekenfilm, zoals Wally, zien er dan weer uit als kopvoetertjes en zouden waarschijnlijk door een eerstejaarsstudent informatica met meer brio kunnen worden geanimeerd. De nevenpersonages reanimeren zit er echter niet in.



Zelfs met de positieve bevooroordeeldheid die ik als fan van de rosse kater heb, moet ik toch erkennen dat het scenario van deze Garfieldfilm aan de schrale kant is. De "echte wereld" waarin Garfield en Odie belanden ziet er nauwelijks verschillend uit van de geanimeerde wereld waar ze als stripfiguren worden geacht te resideren; waar het verhaal eigenlijk een logisch excuus zou zijn om juist computergraphics en echte beelden door elkaar te mengen, zoals in de film uit 2004, wordt dit nu uitgerekend niet gedaan. Bij een verfilming van een strip waarin dagelijks een grap wordt samengebald in drie plaatjes zou je een iets hoger tempo aan grappen verwachten. De typische Garfieldhumor die bij het titelpersonage hoort, wordt serieus afgezwakt; van de myriade aan running jokes die de stripreeks opleukt is eigenlijk alleen het Odie van tafel trappen en het miserabel slecht optreden op een houten schutting overgehouden. Het is ook niet makkelijk om van een reeks als Garfield, met voor een redelijk op zichzelf staande collectie grappen toch ook verrassend veel rode draden (dieet, maandag, Garfield ligt de hele week lang op zijn rug, pas op voor de hond, gezellig eten bij Irma, gezellig naar de boerderij van pa en ma, bezoekje aan Liz, fuck you Nermal...), een consistent verhaal van filmlengte te brouwen. De uitleg hoe Garfield als 3D-figuur zijn kost verdient met strips is nodeloos ingewikkeld en neemt een te grote portie van de film in beslag. Ook het hoe en het waarom van de verschillen tussen de cartoonwereld en de "echte" wereld - in deze laatste voelt Odie bijvoorbeeld wél de schoppen onder zijn kont - zijn uit het niets gegrepen. De cynische Garfieldopmerkingen die Bill Murray blijkbaar wél meester was in de anders niet al te briljant livefilm, blijven hier grotendeels achterwege; Garfield ziet er zelf een stuk gedeprimeerder uit dan zijn cartoonincarnatie. Een paar scènes zijn echt de moeite waard, zoals de droomsequentie waarin Garfield rondzweeft in een door hotdogs gedomineerde fantasiewereld. Odies queeste naar zijn been, achternagezeten door een bende dolle chihuahua's, is geestig. Maar dan ben ik uitgesproken.



BEELD EN GELUID
Wat de beeldkwaliteit betreft: raad zelf eens. Een recente computeranimatiefilm die niet al te lang duurt waarbij een double layer-disc is gebruikt? Juist, er is niets, maar dan ook niets, op aan te merken. Gemakkelijk en snel gerecenseerd. De Dolby Digital 5.1-mix toont genoeg gevoel voor richting, een immersief geluidsbeeld, en is zelfs voor een film als deze wat overkill.



EXTRA'S
Voor een straight-to-dvd release heeft deze film redelijk wat extra's meegekregen, alhoewel de formule bij de meeste korte documentaires ongeveer hetzelfde is: regisseurs, medewerkers en Jim Davis komen hun zegje doen over de film én de strip. In "Pencils, paws & ink: drawing the Garfield comic strip" (6 min.) zien we op zeer samengebalde wijze hoe Davis tegenwoordig zijn strip maakt. "Jim Davis: Raw & uncat" (7 min.) is nog eens een portret van Garfields geestelijke vader. "The animation process" (6 min.) toont ons hoe een strip tot computeranimatie wordt omgetoverd. In "Legends: working together" (5 min.) wordt uitgewijd over het stemmenwerk van cartoonlegende Frank Welker. In "Bloopers" (2 min.) krijgen we een paar uitschuivers van de stemmencast te zien. In "Finding your voice" (7 min.) krijgen we een kijk op de stemmencasting van de animatiefilm. "Animating from the Seoul" (4 min.) toont ons hoe de modernste technieken toelaten om tegelijkertijd in Zuid-Korea en Amerika aan de film te werken. Tot slot bevat de dvd nog een reeks spelletjes.

CONCLUSIE
Garfield Gets Real is eerder een kidsfilm zonder noemenswaardige meerwaarde voor een volwassen publiek, tenzij dan hardcore Garfieldfans. De transfer naar dvd is prima.