FILM
Anna Leonowens (Miranda Richardson) en haar zoon Louis (Adam Wylie) worden door de koning van Siam (Martin Vidnovic) ingehuurd om de kinderen van de koning les te geven. Anna heeft het in het begin moeilijk met de pathetische manier waarop de koning zichzelf als het centrum van het universum ziet, maar geraakt toch gecharmeerd door zijn onconventionele stijl, en vooral door zijn kinderen. Tegen zijne majesteits wil neemt ze zijn kroost mee buiten de paleismuren; de koning zelf is kwaad, maar laat betijen omdat hij gelooft in het moderne opvoedingsproject van Anna. De Kralahome (Ian Richardson), de eerste minister van de koning, wil graag de koning in het buitenland afschilderen als een barbaar, om hem te kunnen wippen en zelf de troon te kunnen bestijgen. Samen met zijn domme hulpje Master Little (Darrell Hammond) smeedt hij tevergeefs allerlei complotten. Tegenover de Engelsen laat hij uitschijnen dat Anna in nood verkeert, in de hoop dat die van Siam een Brits protectoraat zouden maken, maar Anna steekt daar een stokje voor door de koning aan de Engelsen een prestigieus feest voor te laten schotelen. De Kralahome krijgt eindelijk een ernstige kans om de koning te desavoueren wanneer kroonprins Chululongkorn (Allen D. Hong) geheel tegen de traditie een relatie blijkt te hebben met het dienstertje Tuptim (Armi Arabe).


Na de originele The King And I met Yul Brynner en Deborah Kerr en de gemoderniseerde remake Anna And The King met Jodie Foster en Chow Yun-Fat heeft regisseur Richard Rich deze keer een animatieversie rond hetzelfde gegeven gemaakt. En ofschoon het uitgangspunt hetzelfde is, is de tekenfilmversie een compacter, krachtiger geheel geworden, dat hier en daar wel wat uit het origineel knipt en plakt, maar waarbij het geheel toch danig werd herkauwd - zeg maar ver-Disneyd. Zo is de rol van de Kralahome, in het originele stuk een bijrol, opgewaardeerd naar die van de schurk van dienst, die bijna automatisch moet worden bijgestaan door een niet al te snuggere helper. En over sidekicks gesproken: net wanneer Disney met Atlantis: The Lost Empire eindelijk van de liedjes en irritante diertjes afstapt, worden deze in deze film er net ingeschreven, door Anna's zoontje te laten vergezellen van een aapje. Haremmeisje Tuptim is niet langer een slavin, maar een dienster, en ze heeft niet langer een relatie met een bediende maar met de kroonprins - van opwaardering gesproken. En wat er vooral sterk veranderd is ten opzichte van het origineel is de gezinssituatie van de koning; zijne majesteit is plots monogaam en heeft weliswaar een groot maar niet abnormaal groot gezin van een achttal koters rondlopen. Opmerkelijk voor deze release is dat de muzikale stukken allemaal uit de originele musical van Richard Rogers en Oscar Hammerstein III zijn overgenomen, maar vaak wel in een andere context geplaatst (zoals I Whistle A Happy Tune in de openingsscène, en het balnummer Shall We Dance komt pas deftig op het einde). Ook het einde is helemaal herwerkt tot een typisch happy end. Al deze ingrepen hebben het geheel een beetje sterieler gemaakt, maar zeker voor kinderen die graag dit verhaal willen kennen, een stuk toegankelijker. Waar de film een MG6-rating aan overgehouden heeft, is voor mij nog altijd een raadsel. Samengevat, een ietwat simpele maar onschuldige film voor het hele gezin.

BEELD EN GELUID
Een techniek die Warner nogal heeft toegepast is dezelfde film op beide kanten van de disc plaatsen met een andere selectie van talen; zie ook Quest For Camelot, wat maakt dat men op een release als deze maar liefst zes Dolby Digital 5.1-soundtracks kan vinden, waaronder Engels en Nederlands. We hebben enkel de Engelse soundtrack beoordeeld, en eens vluchtig naar de Nederlandse geluisterd. Het geluid klinkt zeer levendig, en er wordt deftig gebruik gemaakt van de mogelijkheden van surround, zoals in de onweersscène vlak na de opening. Op de scherpte en het niet aanwezig zijn van beschadigingen op het beeld hebben we niets dan lof, maar de kleuren zijn soms danig oververzadigd, dat het op de duur soms pijn begint te doen aan de ogen. En er is wel degelijk een probleem met interlacing, wat in scènes met veel beweging duidelijk te zien is.


EXTRA'S
Qua extra's stelt deze release teleur: we krijgen een vier minuten durend filmpje "Scoring the music" over de registratie van de muziek en een bioscooptrailer, geen van beiden ondertiteld. Uiteraard heeft elk van de zijden van deze release maar één layer, en was er derhalve waarschijnlijk niet al te veel plaats meer over; het had wat meer mogen zijn.

CONCLUSIE
The King And I, of De Koning En Ik, is een zeer klassieke en weinig vernieuwende tekenfilm voor het hele gezin, zonder riskante animatie-experimenten, met zeer leuke muziek, een perfect veilige keuze dus. De film haalt niet het niveau van de beste Disney-releases of die van de concurrentie (zoals The Road To Eldorado), maar het blijft een aardige film.