FILM
Kapitein Tom Wilder heeft twee jaar in een Chinese cel gezeten wanneer hij kan ontsnappen met de logistieke hulp van doktersdochter Cathy Grainger. Voor haar medewerking vraagt ze wel een wederdienst: Wilder moet een gans Chinees dorp (bijna 200 man) met een aftandse veerboot door de zeestraat van Formosa loodsen, richting het vrije Hong Kong. De zeebonk wil hier eerst niet van weten, maar wanneer hij de oppressie van de Maoïstische politie met eigen ogen aanschouwt, draait hij bij. Hij zet zich aan het roer van de ferry, gidst de boot door woelige wateren, trotseert vervaarlijke stormen en biedt het hoofd aan voedselvergiftigingen en beschietingen. Tussen de kapitein en Cathy groeit bovendien iets, hoewel geen van beiden daar openlijk voor uitkomt.

Tien jaar nadat de overwinning op de nazi's moest Hollywood op zoek naar nieuwe slechteriken om zijn films te bevolken. Dat men hierbij bij het Rode Gevaar uitkwam, zal wel geen verrassing zijn. Het Oostblok zou de komende decennia een constante zijn als antagonist in avonturenfilms, maar occasioneel pakte Tinseltown ook die andere communistische grootmacht aan: China. Blood Alley is een van de eerste prenten die een vlucht voor de Maoïstische onderdrukking als premisse gebruikt. De heersende Chinese macht wordt in de film niet afgeschilderd als het absolute kwaad, maar eerder als een sluipend gif dat langzaam de geesten van de arme burgers corrumpeert. Voor die tijd was dat een ongekende nuance, maar de filmmakers schieten zichzelf vervolgens meerdere keren in de voet door rode aanhangers te behandelen op een manier die alle grootspraak over een ontsnapping naar de vrijheid negeert.



Vakman William A. Wellman moest de productie in goede banen leiden, maar slaagt er niet in om een meeslepende vertelling op het scherm te kwakken. Het gebrekkige scenario is daar de hoofdoorzaak van. De weifelende houding van de protagonist houdt namelijk bijna drie kwartier aan, zodat de ontsnapping met de veerboot pas halverwege de film een feit wordt. Onbegrijpelijk is bovendien dat de scenarist (die zijn eigen roman adapteerde) er meerdere keren voor kiest om cruciale, potentieel spannende scènes gewoon niet te tonen. Aan een gebrek aan budget kan het niet hebben gelegen, want de scènes in kwestie zijn doorgaans geen geldopslorpende set-pieces. Dat haalt niet enkel de angel uit het verhaal (je krijgt nooit het gevoel dat de opvarenden écht bedreigd worden), het ontneemt de prent ook een duidelijke richting. Het is vooral zonde voor de decorbouwers, die in San Francisco een bijzonder geloofwaardig Chinees dorp neerpootten, dat de plot hun hoge standaard lang niet haalt.

De keuze voor John Wayne als hoofdrolspeler zal financieel gezien een logische beslissing geweest zijn, maar hij is niet de Tom Wilder die het scenario voor ogen had. Tegenspeelster Lauren Bacall heeft zelfs een dialoogzin waarin ze verrast zegt te zijn over hoe jong Wilder nog is. Wetende dat de acteur tijdens de opnames bijna 50 was, is de opmerking onbedoeld grappig. Wayne acteert bovendien op automatische piloot – misschien omdat hij pas vierde keus was voor de rol, na Mitchum, Peck en Bogart – en wekt zo weinig sympathie op. Bacall is eveneens miscast aangezien het script haar geen ruimte laat om te doen wat ze het best doet: ad rem oneliners afratelen in sexy poses. Symptomatisch voor het oude Hollywood is dat de belangrijkste nevenrollen gespeeld worden door Westerse acteurs die zich als oosterling moeten voordoen. Even aanstootgevend als Mickey Rooney in Breakfast at Tiffany’s zijn de vertolkingen niet, maar af en toe scheelt het niet veel.

Blood Alley stelt dan ook enorm teleur. Geregeld zie je met welke kunde de film gemaakt is, maar te vaak is de prent een opeenstapeling van verspilde talenten. Cineast Wellman kan bijvoorbeeld niet goed overweg met het widescreenbeeld, de muziek is alomtegenwoordig en irritant en van een spanningsboog is er geen sprake. Zelfs de propagandistische boodschap komt niet uit de verf: het is nooit duidelijk waarom de opvarenden beter af zullen zijn als ze in Hong Kong aankomen. Was Blood Alley tien jaar eerder gemaakt, als een snel gedraaide zwart-witte B-film zonder pretentie, had ik wellicht nog in dit verhaal geloofd. Helaas krijg je nu vooral een oudbakken zoutloos stervehikel op je bord.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit overtuigt al net zo min als de hoofdfilm. Scherpte vormt een probleem gedurende de ganse 110 minuten, de kleuren ogen flets en het contrast schommelt heen en weer tussen degelijk en slecht. Grain is een constante, storende factor, net als te pas en te onpas opduikende printbeschadigingen. De film blijft best bekijkbaar, maar een toptransfer is dit beslist niet. Het originele stereospoor klinkt meestal helder, maar telt meer vlakke dalen dan oppeppende pieken.

EXTRA’S
Veel diepgang bevatten de extra’s op de dvd niet, maar ze zijn wel interessant vanuit een historisch perspectief. Zo toont een Newsreel (4 min.) o.a. een bevlogen speech van John Wayne. In twee Vintage Promo’s (samen 15 min.) staat de ster eens te meer centraal: aan de gastheer van een tv-programma legt hij uit hoe een film tot stand komt. Ten slotte bevat de schijf vijf Trailer voor John Waynefilms, waaronder eentje voor Blood Alley.

CONCLUSIE
Blood Alley is een suspenseloze avonturenfilm die te lang nodig heeft om op gang te komen en dat feitelijk nooit echt doet. Slappe performances van de cast hebben bovendien een nefaste invloed op het kijkplezier. Op de setdesigners na zat ook de crew overigens zonder inspiratie. Beeld en geluid kunnen niet overtuigen, de bonussectie evenmin.