FILM
Vijfhonderd jaar geleden streden op het slagveld in Korea twee grote slangen, Imoogi, om het recht om als hemelse draak ten hemel te mogen stijgen. Om dat te mogen doen hebben ze echter de één of andere toverspreuk van een jonge vrouw, Narin (Hyojin Ban) nodig. Een jonge ridder, Haram (Hyun Jin Park), die zijn gevoelens voor haar niet meer kan inhouden, sterft met haar nog liever de verdrinkingsdood dan in de handen te vallen van de slechte slang Buraki.

Los Angeles, heden. Journalist Ethan Kendrick (Jason Behr) heeft in zijn jeugd een schub van een draak gezien, en een redelijk seniele antiquair (Robert Forster) heeft hem gezegd dat Ethan de reïncarnatie is van Haram. Ethan gaat op zoek naar een zekere Sarah Daniels (Amanda Brooks), die volgens hem de nieuwe Narin is geworden. Sarah, te herkennen aan een tatoeage van een draak, zit in de psychiatrie, ten prooi aan waanideeën over een grootse ramp die te wachten staat. En ze krijgt gelijk: Buraki valt Los Angeles aan, en richt er een schadedossier aan waar elke verzekeringsmaatschappij zijn nek over zou breken. Tegen dat het leger de grote middelen inzet, wordt Los Angeles overspoeld door uit de mist verschijnende Koreaanse troepen, met in hun ruiterij monsters met raketwerpers, en vuurspuwende draken. De Amerikaanse weermacht wordt zonder al te veel moeite in frennen van elkaar geblazen...

Een oorlog tussen draak en mens, die ons een Reign Of Fire-déjà-vu gaf, waarin de strijdkrachten van Buraki wel lijken op een hallucinatie van George Lucas, en we er een Star Wars Episode I-déjà-vu aan overhielden, wordt op het nippertje voorkomen door een vliegende monnik die ons een Crouching Tiger, Hidden Dragon-déjà-vu teruggaf. In het heden terroriseert een monster waar eerst niemand het bestaan van wil geloven een binnenstad, waarbij we een Godzilla-déjà-vu krijgen, en die heeft het gemunt op een jonge weerbare vrouw die dan ook nog eens Sarah heet, die "voor haar eigen bestwil" in een psychiatrische instelling wordt opgesloten, maar de sleutel tot het verzet blijkt; onwillekeurig krijgen we hier een Terminator 2-déjà-vu. Na héél wat omzwervingen, onder meer naar een hypnotherapist die Sarah laat zweven en ons een Exorcist-déjà-vu opzadelt, en waarbij ze achtervolgd worden door een reuzeslang die herinneringen oproept uit die uit Harry Potter, waardoor we alweer getrakteerd worden op een Harry Potter And The Chamber Of Secrets-déjà-vu, worden onze helden uiteindelijk toch overmeesterd en naar de Mordor-achtige hoofdverblijfplaats van Buraki gebracht, waarbij dan weer een Lord Of The Rings-déjà-vu zich aandient bij het zien van de decors.

En dan nu: hoe verdedig je in godsnaam de artistieke keuzes? "Keuzes" is wat veel gezegd, want zowat alle plotelementen zijn uit andere, recentere films gejat. Met 32,000,000 dollar was het budget ruim voldoende voor een film waarbij de acteurs, en de scenarioschrijvers gezamenlijk iets van een 4,214 dollar en 13 cent hebben overgehouden (optimistisch geschat) was er een monsterbudget vrij voor speciale effecten. En als deze guilty pleasure nu één kwaliteit heeft waar die mee mag uitpakken naar de buitenwereld, dan is het toch wel de overdonderende scène in de tweede akte waarin de Koreaanse legers de frontale aanval inzetten op de Amerikaanse homeland security en die laastste rake klappen krijgt ook. Een grotere cultstatus dan een samoeraï op een raketwerpend dinosaurisch rijdier, dat het opneemt tegen een tank voorzien van mitrailleurgeweer is haast niet te bedenken. Een gigantische curryworst speciaal die helikopters uit de lucht plukt en doet neerstorten, en tegelijkertijd ook nog eens bowling speelt met een bus... deze scenes zouden in een grootse Hollywoodblockbuster van Michael Bay niet misstaan. Bloed! (of toch: weinig bloed!) Explosies! Instortende gebouwen! Een heel apocalyptisch leger vol lelijke monsters.

Maar dan is er nog dat andere probleem: het scenario. Dat zit vól gaten: plotseling zich in "Mordor" bevinden, toch nog een gezellige strandwandeling maken terwijl Buraki het stadscentrum in puin en as legt, Buraki die gemakkelijk per auto kan verschalkt worden, maar vervolgens weer opduikt terwijl de hoofdrolspelers een lekkere cola nuttigen. Maar vooral dat niemand zich vragen stelt bij de massa's vernielingen die Buraki aanricht vooraleer hij aan de wereld geopenbaard wordt - de enige die het wel gelooft, omdat hij Buraki in de zoo olifanten heeft zien opeten, vliegt met een dwangbuis aan de cel in... Zonder veel moeite iemand uit het bevolkingsarchief kunnen plukken vanop... een krantenredactie. De lijst inhoudelijke fouten is eindeloos.

En ook dan zouden we nog de andere kant op kijken als het geheel tot iets zou dienen, een doel, een moraal, een zedenles, een boodschap die de film meedraagt. Als er in deze film wijsheid zit, dan is het het soort wijsheid dat u bij het volgende bezoek aan uw Koreaans restaurant ook in de fortune cookie vindt. Nee, het alibi van deze film is enkel en alleen de middenscène, de aanval van de samoeraitroepen uit Korea op Los Angeles, niks meer en niks minder. Al de rest is vulsel dat zo'n surrealistische strijd de één of andere reden moet geven. Of die reden geloofwaardig is, is van ondergeschikt belang en for the record, ze is het inderdaad niet.

Met een zéér groot inlevingsvermogen en de capaciteit om de meest dwaze premissen in de axiomatiek van het verhaal op te nemen valt er dan tenminste in D-War van een joekel van een actiescène te genieten. In verhouding tot het budget is het inderdaad indrukwekkend wat daar allemaal aan pyrotechnologie is verbrast. Dát alleen maakt het de moeite om de film toch nog te zien. Huyng Rae Shim is zeker een man om in het oog te houden, want als hij eens voor de verandering een deftig scenario in handen zou krijgen, dan zou er wel eens iets heel moois uit kunnen voortkomen.

BEELD EN GELUID
D-War heeft een eerder aggressieve en redelijk goed te noemen geluidsband, in Dolby Digital 5.1, die alleszins uitstekend fungeert om in de vele actiescènes vanalles en nog wat te laten donderen. Ik kijk dan altijd even of de track ook standhoudt op de meer subtiele ogenblikken, maar die zijn in de film nauwelijks te vinden. Een enorm gevoel voor richting domineert, en je denkt dat je na de film je tv-kamer gaat moeten opruimen met alle rommel die alle richtingen is uitgeschoten. Het beeld is van een iets bescheidener kaliber: sommige van de scènes hebben toch niet voldoende contrast, zodat, wanneer het donker wordt, personen, schimmen en monsters allemaal ordeloos in elkaar overvloeien. Vooral tijdens de finale confrontatie tussen de twee Imoogi's (de "goeie" en de "slechte") is dat pijnlijk duidelijk. De kleuren zien er eerder wisselvallig uit, maar de aanvallen op LA kunnen dan weer genieten van een voortreffelijke detaillering. Kortom, a mixed bag

EXTRA'S
Alweer krijgen we bij RCV zo'n disc waarbij we de stuipen op het lijf krijgen: geen extra's, wat cross-promotionele trailers, geen startmenu of geen ander soort menu, alleen maar de film lineair achter de extra's afspelen. Deze manier van produceren hoort in het VHS-tijdperk thuis, niet in het DVD-tijdperk en nog minder in het bluray-tijdperk. RCV is de trein aan het missen.

CONCLUSIE
Deze eerste kennismaking van Huyng Ray Shim met Hollywood is alleszis een film die stijf staat van de uit andere films geplagieerde scènes. De prachtige uitwerking van de frontale aanval op LA met allerlei vliegend, slidderend en raketten afvurend ongedierte, tilt deze film boven de middelmaat op. Net.