FILM
De jonge Bastian (Barret Oliver) wordt door een paar schoeljes nagezeten die een voorliefde hebben ontwikkeld om hem in een vuilniscontainer te gooien, en Bastian vlucht in een onfris boekenwinkeltje uitgebaat door een norse eigenaar. Op een onbewaakt ogenblik euh, 'leent' hij een boek dat The Neverending Story heet, waar de baas des huizes bijzonder geheimzinnig over deed. In het boek leest hij het relaas van de sprookjeswereld Fantasia, die stukje bij beetje wordt verzwolgen door het Niets. De zieke keizerin heeft onvoldoende kracht om dit Niets te bevechten, en om haar kleurrijke schare onderdanen te redden stuurt ze er de jonge krijger Atreyu (Noah Hathaway) op af. Na een reeks bittere teleurstellingen, waarin Atreyu onder meer zijn trouw paard verliest, keert het geluk wanneer hij de weg kruist met Falkor, een vriendelijke geluksdraak. Samen gaan ze op zoek naar het Orakel van het Zuiden, mogelijk de enige die weet wat Fantasia van de ondergang kan redden. Geen sprookje zou af zijn zonder een grote boze wolf; die van dienst heet Gmork, en is een onvoorwaardelijk supporter van het Niets, omdat hij in de algemene ontreddering zijn macht hoopt te vergroten. Bastian heeft zich inmiddels op de zolder van de school verschanst, en wordt bijzonder erg in beslag genomen door het boek, zeker wanneer de grenzen tussen realiteit en droomwereld steeds vager worden.

Het is bijna niet in te denken dat deze film van dezelfde regisseur is als Das Boot, The Perfect Storm, Air Force One en recent nog het magistrale epos Troy. Het geheel is enerzijds wat naïef van opzet en voorzien van een hoog space opera-gehalte, maar anderzijds is de verweving van de verhaallijn rond Bastian met die rond Atreyu mooi afgewerkt - niet voor niets hebben ze twee jongetjes genomen die fysiek erg op elkaar lijken. Bovendien appelleert zo'n sprookjesfilm toch nog altijd aan het kind in ieder van ons. De speciale effecten kunnen natuurlijk niet tippen aan gelijkaardige films van het laatste decennium, en The Neverending Story is dan ook vooral voer voor nostalgici. De verhaallijn is redelijk simpel, en zoals in vele fantasy-films wordt er duchtig gebruik gemaakt van allerlei poppen-toestanden; de film is vooral een showcase van de meest exotische creaturen en - voor die tijd toch - speciale effecten. Plaats voor veel diepgravend acteerwerk is er niet zo heel veel, maar dat verwacht je in een film als deze niet. Opvallend is dat ik me van geen enkele van de acteurs zomaar voor de vuist weg een andere film kan noemen waar ze in gespeeld hebben. Er zitten misschien één of twee dode momenten in de film, maar het verhaal blijft desondanks toch nog boeien, en de finale is niet al té melig. We mogen ook niet uit het oog verliezen dat dit één van de meest succesrijke films van 1984 was, mee geholpen door de monsterhit van Limahl die vandaag waarschijnlijk nog bekender is dan de film zelf. De muziek wordt overigens verzorgd door synthesizer-whiz kid Giorgio Moroder (ook bekend van films als Midnight Express) in samenwerking met Klaus Doldinger.

BEELD EN GELUID
Reeds eerder bracht Dutch Filmworks een vorige versie van The Neverending Story uit zonder DTS (met een schamele 2.0-track), en een versie met DTS, die nog wel een klein beetje dieper gaat. De tracks van deze laatste zijn nu terug te vinden op de blu-ray disc, en zijn helaas niet voor de gelegenheid beter opgepoetst. Het off-key zijn van de synthesizer-muziek dat nog steeds het gevolg was van de PAL speedup, is nu eindelijk min of meer gerepareerd, en de hoeveelheid helium die Limahl slikt om de titelsong erdoor te krijgen is naar aanvaardbare niveaus (lees: tot dat van de cd) gedaald. De geluidstrack blijft echter qua dynamiek nog steeds beperkt tot de scènes met veel speciale effecten, zoals die waarin de Steenhapper zich overgeeft aan het Grote Niets. Maar het beeld. Daar moeten we toch eens een rode kaart over trekken. De kleuren zijn helder en gedetailleerd, het contrast is aanvaardbaar, alhoewel de mogelijkheden van een full-hd niet worden gegrepen. Artefacts zijn zo het probleem niet, maar wél de veelvuldige (en dan bedoel ik érg veelvuldige) printbeschadigingen die in de vorm van witte puntjes en zwarte vegen verschijnen, en die door het HD-transferproces nog eens wat geprononeerder zijn duidelijk geworden. De enige logische conclusie die ik eruit kan trekken is dat men met het upscalen naar een HD-transfer de dubieuze printbeschadingen méér zichtbaar heeft gemaakt, en dat kan niet de bedoeling geweest zijn.

EXTRA'S
De eerste release bevatte als extra een belachelijk kleine fotogallerij die de moeite niet waard was. De tweede release bevatte helemaal geen extra's meer, De derde release zet deze dalende trend verder, alhoewel rock bottom al bereikt is.

CONCLUSIE
Vreemd genoeg kan je deze DVD-DTS versie van The Neverending Story soms goedkoper aantreffen dan de oude versie, die op zich al bijna niets kostte. Voor net iets meer dan de prijs van het lege doosje heb je hier een mooie fantasyfilm met een prima technische afwerking. Echter zonder extra's, maar dat had U voor die prijs niet verwacht, toch? De oude versie ditchen en vervangen door deze is eenduidig de boodschap; voor de prijs moet U het niet laten! Wenst U dan toch de blu-ray: deze biedt ten opzichte van de dvd een marginale meerwaarde. Enkel aan te raden als U The Neverending Story nog onder geen enkele gedaante hebt gelezen.